ညနက်ပိုင်းဆော့ဂျင်ဖုန်းသံကြောင့်ဒေါသထွက်စွာနိုးလာသည်။အိပ်နေတုန်းနှောင့်ယှက်ခြင်းကိုအေတာ်မုန်းတယ်။Deleteလုပ်ထားတဲ့Phone.noပေမယ့်သူconnectကိုအလွတ်ရနေတုန်းပဲ။ဖုန်းကိုချပစ်လိုက်ပီးစားပွဲပေါ်လှမ်းတင်လိုက်တုန်းရှိသေးနောက်တစ်ခါဖုန်းထပ်လာသည်။11ကြီမ်မြောက်မှာသူဖုန်းကိုင်လိုက်သည်။
" အင်း "
" ကိုယ်မင်းအိမ်ရှေ့ရောက်နေတယ် "
တစ်ဖက်ကအပြောကြောင့်ဆော့ဂျင်ဝရန်တာတံခါးကိုအလျင်စလိုဖွင့်လိုက်သည်။တိုက်ခန်းအောက်ကိုငုံ့ကြည့်လိုက်တော့ဂေါ်ပြားတစ်ခုရယ်နှင်းဆီတစ်ပွင့်ရယ်ကိုကိုင်ထားပီးရပ်နေတဲ့ဂျွန်ဂျောင်ကု..
" ဘာလို့..?? "
" ဟင် .."
" ဘာလို့လာတာလဲ "
" ဆော့ဂျင်..ပြန်တွဲရအောင် "
" ဘာလို့လဲ ..?? "
" ကိုယ်မင်းအပေါ်စိတ်မပြတ်နိုင်သေးလို့ "
" ဆော့ဂျင်ကိုရီစရာတစ်လိုများမြင်နေတာလား "
" ကိုယ်မင်းနှုတ်ခမ်းတွေကိုလွမ်းတယ် "
" ဘာလဲ..??ကောင်လေးတစ်ယောက်ကိုနမ်းချင်လာတဲ့အချိန်မှဆော့ဂျင်ကိုပြန်လိုချင်နေတာလား "
" မင်းလည်းကိုယ့်ကိုတကယ်စိတ်မပြတ်နိုင်သေးဘူမလားဆော့ဂျင်ရာ "
" ရူးနေတာလား.ဂျွန်ဂျောင်ကု "
" ကျစ်..ကိုယ်တောင်းပန်ပါတယ်ကွာ "
ဂျောင်ကုစကားတွေဆော့ဂျင်ရဲ့ဖောင်းအစ်နေတဲ့မျက်ဝန်းများအရည်ရွှမ်းသွားသည်။နှုတ်ခမ်းသားကိုဖိကိုက်ရင်းမျက်ရည်မကျအောင်ထိန်းသည်။
" အဟက်..ဘာကိုလဲ.. "
" ကိုယ်..... "
" ဘာကိုတောင်းပန်တာလဲလို့ "
" ကိုယ်မင်းကိုအသဲကွဲအောင်လုပ်မိလို့ "
" စောက်ရူး.နောက်တစ်ခါဖုန်းထပ်မခေါ်နဲ့ "
ဝရန်တာတံခါးကိုပိတ်ပီးဆော့ဂျင်အိမ်ထဲဝင်သွားသည်။ဂျောင်ကုနောက်တစ်ခါဖုန်းထပ်ခေါ်မိလို့.ဆော့ဂျင်ဖုန်းစက်ပိတ်သွားသည်။ဂျောင်ကုဆော့ဂျင်တိုက်အောက်မှာဂေါ်ပြားနဲ့နှင်းဆီပန်းပစ်ချရင်းထွက်သွားသည်။
