(A/N) အရင္၂ပိုင္းအတြက္ အေပၚကအမွတ္တရ ပုံေလးေတြဆြဲေပးတဲ့ Mama Hnin Wai Soe ကို ေက်းဇူးအမ်ားႀကီးတင္ပါတယ္လို႔....🤍
........................
"ေဒၚခင္လွ ဘယ္လိုလဲ၊ ေနသာရဲ့လား"
ဆရာက Round လွည့္ရင္း ခြဲၿပီးလူနာတစ္ေယာက္ခ်င္းစီကို လိုက္ၾကည့္ေပးေနတာ ျဖစ္သည္။ Surgical ward ၏ မနက္ခင္းထုံးစံအတိုင္း ဆရာတို႔က ေရွ႕ကဦးေဆာင္ Round ၾကသည္။ တင္နီလာဝင္း၊ မိုးယုႏွင့္ ဘုန္းလၽွံတို႔ကေတာ့ ေနာက္တြင္ပစၥည္းပစၥယေတြ တ႐ုန္း႐ုန္းႏွင့္။ ေျပာသမၽွမွတ္ဖို႔ ဦးေႏွာက္ကိုဖြင့္ၿပီး နားကိုလည္း စြင့္ထားၾကသည္။
ယခုကား Appendicitis case (အစာအိမ္အူအတက္ေရာင္) ခြဲထားရေသာလူနာျဖစ္၏။
"ဆရာရယ္ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ေနရာကေတာ့ တဆစ္ဆစ္ပဲ။ ပိုးေတြဘာေတြမဝင္ေလာက္ပါဘူးေနာ္၊ အရပ္ထဲကေျပာတာ ပိုးဝင္ျပင္းရင္ ေသတတ္တယ္ၾကားလို႔"
"မျဖစ္ပါဘူးဗ်ာ၊ ေသခ်ာခ်ဳပ္ေပးထားပါတယ္။ ခ်ဳပ္ရိုးေနရာလည္း ပိုးကင္းတယ္၊ သန႔္သန႔္ရွင္းရွင္းပါပဲ"
ဆရာက ေသခ်ာၾကည့္ရင္း ခပ္ျပဳံးျပဳံးရွင္းျပေပမဲ့ အေဒၚႀကီးက စိုးရိမ္စိတ္ကင္းေသးပုံမေပၚ။ ဘုန္းလၽွံတို႔လို အလုပ္သင္ဆရာဝန္ေလးေတြကို တဖြဖြေမးရတာအားမရလို႔ ဆရာလာတုန္း အစုံပလုံေမးခ်င္ေနပုံပင္။
"ဆိုင္လားေတာ့မသိေပမဲ့ ေျခေထာက္ေတြလည္း အေတာ္ကိုက္တယ္ဆရာ"
"လွဲေနရေတာ့ အေညာင္းမိတဲ့သေဘာပါ။ ခ်ဳပ္ရိုးက်က္ရင္ လမ္းေလၽွာက္လို႔ရၿပီ။ မခံနိုင္ေအာင္ကိုက္ခဲတယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဆရာမေလးေတြ ေျပာလို႔ရပါတယ္"
"ၿပီးေတာ့ ဆရာ ... ကၽြန္မ ဒီဟာမခြဲခင္ကတည္းကေလ အိပ္ေနရာကထလိုက္ရင္ ခဏခဏမူးတယ္။ အဲဒါစိုးရိမ္ရတယ္မလား ဆရာ။ တရိပ္ရိပ္နဲ႔ မူးတာမူးတာဆိုတာ အိုး ... တစ္ခါတစ္ခါ ဦးေႏွာက္ပါ ကၽြတ္ထြက္က်မတတ္ပါဆို"
အေဒၚႀကီးအေျပာကို တင္နီလာဝင္းက ခစ္ခနဲရယ္မိေတာ့ မ်က္ေစာင္းတစ္ခ်က္ထိုးခံရ၏။ ဆရာကလည္း ျပဳံးစိစိႏွင့္ ႏွုတ္ခမ္းကေကြးလုလု။ သူတို႔ရယ္ၾကတာလည္း မလြန္ပါေပ။ ေဆး႐ုံေရာက္တာ ႏွစ္ညအိပ္သုံးရက္ရွိေသး၊ အေဒၚႀကီးတစ္ကိုယ္လုံး ဘာမွမျဖစ္သည့္ေနရာမရွိ။ ေခါင္းအစ၊ ေျခအဆုံး ေရာဂါျဖစ္ေနသလို ခံစားေနရေသာ စိုးရိမ္မွုလြန္ကဲသည့္လူနာပင္။
