🎵 အချစ်က အဖျားဆို ...
ကုသဖို့လို ...
မင်းရဲ့အချစ်တွေဟာ ဆေးတစ်ခွက်ပါပဲ ...
ဆည်းလည်းသံတွေလို ...
ကားနောက်ခန်းမှ ခပ်ညည်းညည်းဆိုနေသော ဘုန်းလျှံမောင်အား တင်နီလာဝင်းက ခေါင်းတခါခါဖြင့် နောက်လှည့်ကြည့်သည်။ မိုးယုကတော့ မျက်မှန်လေးပင့်ကာပင့်ကာ မကျွမ်းကျင်သေးသည့် ကားမောင်းခြင်းအမှုတွင် အာရုံစိုက်ကောင်းနေဆဲ။
"အမလေး အချစ်ကပဲ ဆေးတစ်ခွက်ဖြစ်ရသေးတယ်။ စပ်တဲ့သူကလည်း စပ်တယ်၊ လိုက်ဆိုတဲ့သူကလည်း ဆိုတယ် ... အံ့ဩပါ့၊ အံ့ဩပါ့"
"ဟာ ... ဒါနင်တို့က အချစ်စစ်နဲ့မတွေ့သေးလို့ ဒီသီချင်းကိုနားလည်နိုင်တဲ့ ဉာဏ်ရည်ဉာဏ်စွမ်း မပြည့်ဝသေးတာ၊ အတွေးအခေါ် လိုတာပေါ့ဟာ။ ဒါနဲ့နင်တို့ကရော ကျောင်းတောင်ပြီးနေပြီ၊ ကြိုက်မဲ့သူမရှိသေးဘူးလား"
တင်နီလာဝင်းနှင့်မိုးယုတို့နှစ်ယောက်သည် ပိတ်ရက်မှာ မတွေ့တာကြာပြီဖြစ်သည့် သူတို့သူငယ်ချင်းကို တကူးတကလာတွေ့ကြတာပေမဲ့ ကားချောဆွဲခံရသည်။ ရည်းစားအတွက် မွေးနေ့လက်ဆောင်ဝယ်ပေးချင်တာကို လိုက်ပါရမီဖြည့်ရသည်။ ကိတ်ကလည်း နှစ်ယောက်စာလှလှကလေး မှာပေးထားရသေးသည်။ ပြီးလျှင် စကားကကောင်းကောင်းအပြောမခံရ၊ ရည်းစားမရှိကြသေးသည့် နှစ်ယောက်စလုံးကို ကြိုက်မဲ့သူမရှိသေးဘူးလားမေးတော့ အနာပေါ်တုတ်ကျသလို တင်နီလာဝင်းကအရင် စပ်ပြဲပြဲနှင့် တင်းတော့၏။
"ဟဲ့ ... ရည်းစားဆိုတာ တွေ့ကရာကောက်ထားရင် ရှိဖို့အလွယ်လေးပဲ။ ငါတို့က အမျှော်အမြင်ကြီးတယ်ဟဲ့။ ယောကျ်ားတစ်ယောက်နဲ့ စကားစပြောဖို့ အသာထား၊ Friend request လာအပ်ပါပြီဆိုကတည်းက သူဟာ ဟိုးအနာဂတ်ခင်ပွန်းလောင်းတစ်ယောက် ဖြစ်လာနိုင်၊ မဖြစ်လာနိုင်ထိ ရေရှည်တွေးပြီး လက်ခံရတာ။ ဒါတွေနင်နားမလည်ပါဘူး ... နော့ မိုးယုရယ်"
"ဟင် ... အင်း၊ ငါတော့ Friend request တောင် မဝင်တာကြာပြီ"
သူငယ်ချင်းမနှစ်ယောက်၏ အပြောကို ဘုန်းလျှံမောင်က လက်လန်တယ်ဆိုသည့်သဘောဖြင့် ပါးစပ်အဟောင်းသားလေး ကြည့်သည်။ သူ့ခမျာလည်း ကိတ်ပုံးကြီးတစ်ဖက်၊ ဝယ်လာသည့်လက်ဆောင်တွေတစ်ဖက်ထိန်းရင်း အိမ်အပြန်လေးပဲ သူငယ်ချင်းတွေနှင့် စကားပြောရတာဖြစ်သည်။ အချိန်ကလည်းမရှိတော့ ကိုးကိုးအပြင်ဆေးခန်းကို နေ့ပိုင်းသွားထိုင်တုန်း သူတို့အဖော်လုပ်ထွက်ရသည်မလား။ ထူးထွေလည်း စနောက်မနေချင်တော့တာမို့၊
