တန်ခူး၊ ကဆုန် လေရူးသုန်တဲ့။
ရှေးစာဆိုများ ချန်ထားရစ်ခဲ့သောစာစုတွေက ဥတုရာသီအလိုက် မှန်ကန်နေဆဲဖြစ်သည်။ တပေါင်းလက ရွက်ဟောင်းကြွေကာ တန်ခူးတွင် ရွက်သစ်ဝေပြီမို့ မြင်မြင်သမျှ သစ်ပင်ပန်းမာန်တို့က စိမ်းဝေစိုလျက်ရှိသည်။
လေရူးကတသုန်သုန်၊ ပန်းဦးကလည်း တမှုန်မှုန်နှင့် မြင်မြင်သမျှလှပနေသည့် သီပေါမြေ။
သည်မြေကိုခြေချပြီဆိုတာနှင့် မနက်ခင်းလေကို စတင်ခံစားမိပြီ။ မိုးဓာတ်၊ ဆောင်းဓာတ်မပါသော ပူနွေးစိုစွတ်သည့်လေမှာ မျက်နှာကိုတသိမ့်သိမ့်တိုးဝင်းရင်း ဤမြေမှ နွေးနွေးထွေးထွေးကြိုဆိုကြောင်း နှုတ်ခွန်းဆက်ရှာသလို။ အဝေးပြေးကားပေါ်ကအဆင်း တွေ့ရသောမြင်ကွင်းက ရန်ကုန်နှင့် လွန်စွာကွာခြားသည်။ လူသူလေးပါး လွန်စွာရှူပ်ရှက်ခတ်နေတာမျိုးတော့မရှိ။ ကားကြီး၊ ကားငယ်တချို့၊ ဆိုင်ကယ်၊ ဆိုက်တွဲနှင့် ဆိုင်တန်းတချို့ ... သူ့ဟာနှင့်သူ အိန္ဒြေရရရှိသည်။ အထုပ်ဆွဲမည့်သူမရှိ။ အတင်းလုခေါ်မည့်သူမရှိ။
"ကိုးကိုး အိတ်တွေသွားယူရအောင်"
"နေနေ ... ကိုးကိုးထုတ်မယ်"
ညီမိုးလွင်က သွက်သွက်လက်လက်ပဲ ကားဝမ်းဗိုက်ထဲက ခရီးဆောင်အိတ်အကြီးကို စောင့်ယူသည်။ သင်္ကြန်ပိတ်ရက်လေးရတုန်း သီပေါလာလည်ကြတာမို့ နှစ်ယောက်ပေါင်းမှ ခရီးဆောင်အိတ်တစ်လုံးသာ အတူတူထည့်ယူခဲ့ကြ၏။ လက်ဆောင်တွေနှင့် တစ်ကိုယ်ရည်သုံးပစ္စည်းတွေကတော့ သူတို့ကျောမှာကိုယ်စီ လွယ်ထားပြီးနှင့်ပြီ။
ညီမိုးလွင်အိတ်သယ်လာချိန်တွင်တော့ ဘုန်းလျှံမောင်တစ်ယောက် တုတ်တုတ်ဆရာနှင့် ဈေးညှိပြီးလေပြီ။ အိမ်ကိုသွားရသည့်လမ်းတစ်လျှောက်တော့ ကောင်လေးက သွက်သွက်လက်လက်ပဲ သူ့မွေးရပ်မြေက အထင်ကရတွေ၊ သူ ငယ်ငယ်ကခဏခဏသွားဖူးနေကျတွေကို လက်ညှိုးတထိုးထိုးပြသည်။ အခုမှလားဆိုတော့မဟုတ်၊ ကားပေါ်မှာ မနက်ခင်း မိုးစင်စင်လင်းပါပြီဆိုကတည်းက၊
'ကိုးကိုး ဟိုးမှာကြည့်၊ အဲဒါဘော်ကြိုဘုရားလေ။ မြို့နဲ့နည်းနည်းလှမ်းပေမဲ့ ဘော်ကြိုဘုရားပွဲဆို လူအရမ်းစည်တာ ကြက်ပျံမကျပဲ'
