เมือง: เบเวอร์ลีฮิลส์
รัฐ: แคลิฟอร์เนีย
ช่วงเวลา: 9 ปีก่อนหน้า
เสียงฟ้าคะนองดังเสียดโสตประสาท
เด็กหญิงผมทองนอนลืมตา จดจ้องสายฟ้าที่ผ่าวาบอยู่นอกหน้าต่างซึ่งผ้าม่านถูกเปิดกว้างไว้ เธอสูดกลิ่นไอของกลางคืนที่หนาหนักและหิวกระหาย ก่อนพ่นลมหายใจออกมาในจังหวะที่ไม่สม่ำเสมอ
เด็กหญิงตัวน้อยรักสายฟ้าคะนองและสายฝนกระหน่ำ เธอรักมันมาเสมอ แตกต่างจากเพื่อนรุ่นราวคราวเดียวกันที่คงวิ่งหาพ่อแม่ให้กอดหรือปลอบใจ
เด็กหญิงตัวน้อยมีพ่อและแม่ที่ทำหน้าที่นั้นได้ แค่พวกเขาจะไม่ยอมเสียเวลาให้กับเรื่องเล็กน้อยเช่นเสียงฟ้าคำราม
"นังร่าน!" ถ้อยคำต่ำช้าดังมาจากนอกห้องนอน ดังยิ่งกว่าเสียงฟ้า เป็นดนตรีประกอบของละครชีวิตที่ไม่มีวันจบ หนักยิ่งกว่าอากาศ และบาดดวงใจเด็กหญิงอย่างทุกทีที่ได้ฟัง
เด็กหญิงถอนหายใจอ่อนแรงก่อนหันไปสะกิดอีกคนที่นอนหันหลังให้
"ลอร์เดส หนูรู้ว่าพี่ตื่นอยู่"
ในชั่วอึดใจ ไหล่ของเด็กสาวอีกคนอ่อนยวบจากอาการเกร็งมานาน ลอร์เดสหันมาอย่างที่น้องสาวต้องการ เด็กหญิงผมสีอ่อนจึงพูดต่อด้วยเสียงหวิวไหว "พวกเขาทะเลาะกัน...อีกแล้ว"
"ชู่วว ไม่มีอะไรร้ายแรงหรอกนางฟ้า" ลอร์เดสหัวเราะหวานใสเป็นการช่วยยืนยันคำโกหกที่เธอเพิ่งส่งออกไป เธอเป่าลมไล่ปอยผมที่ปรกหน้าผากของน้องสาวให้อย่างอ่อนโยน "นอนดูฟ้าแลบอีกแล้วสิ พี่กลัวมันจะแย่"
ปอยผมสีทองเคลื่อนลงมาปรกดวงตาสีฟ้าอีกครั้งเมื่อเด็กหญิงเคลื่อนไหว ที่จริงแล้ว เธอดูไม่ใคร่จะใส่ใจนัก แต่ก็ไม่ปฏิเสธเมื่อพี่สาวยกมือปัดให้อีกครั้ง "พี่ท่องมนต์อีกสิลอร์ ทำให้พวกเขาหยุด เมื่อคราวที่แล้วมันได้ผล พี่จำได้ไหม"
