ซัมเมอร์ เรย์ มอนโร ไม่ควรต้องกังวลกับเรื่องอะไรอีกในเมื่อเกรดของเธอดี เพื่อนชายที่เธอควงหล่อเหลาและรู้ดีว่าควรเพิกเฉยเมื่อถึงเวลา ครอบครัวของเธอมีหน้ามีตา และคนครึ่งเมืองอยากมานั่งตรงที่ของเธอ
ตอนนี้ซัมเมอร์ เรย์ มอนโร ไม่ได้รู้สึกเชื่อเลยสักนิดเมื่อมือหนึ่งยกกระจกขึ้นสำรวจใบหน้า และต้องพ่นลมหายใจออกมาเพราะสังเกตเห็นผื่นสองเม็ดใต้ดวงตาที่เริ่มบวมและเริ่มแดง
โลกกำลังจะแตก ชีวิตของดาวเด่นกำลังเสียศูนย์ หลุดวงโคจร
"แสบ" ซัมเมอร์สบถ "เหลือจะทน-ไม่อยากจะเชื่อ-ฉันเจอคนแบบนั้นและเรื่องแบบนี้ในวันที่สองของเทอมที่สองของปีสามได้ยังไง จักรวาลกำลังส่งคำใบ้มาว่าปีนี้จะไม่เป็นไปตามที่ฉันวางแผนและตั้งใจ ใช่แน่ๆ ฉันไม่เจอกับเรื่องแบบนี้มาตั้งแต่เกรดแปด นายเข้าใจใช่ไหมแอสกิน นายจำได้ไหม...ฉันเกือบลืมไปแล้ว ฉันไม่แม้แต่จะตรวจดูก่อนทาน!"
"อืมมม" คอนเนอร์หันข้างมาชั่วครู่ก่อนสะบัดศีรษะทีมีเส้นผมสีบลอนด์จนเกือบขาวกลับไปมองถนน มือซ้ายจับพวงมาลัยบีเอ็มดับเบิลยูของตน มือขวาวางไว้บนหน้าขาของเธอ "อย่างน้อยตอนเกรดแปดมันรุนแรงกว่านี้นี่"
"ฮัลโหลเซลล์สมองของคอนเนอร์ แอสกิน ฉันเข้าใจว่ามันดึกแล้ว แต่พวกคุณช่วยทำงานต่ออีกสักพักสิ" ซัมเมอร์ว่า จ้องใบหน้าด้านข้างของคอนเนอร์และปัดมือปลาหมึกของเขาออกจากตัว "และเห็นแก่พระมารดาของพระเจ้านะแอสกิน ขับรถสองมือ"
"ทำไมต้องดึงมารีมาร่วมวงทุกที"
ซัมเมอร์คำรามเป็นคำตอบ
ซัมเมอร์ เรย์ มอนโร ไม่ควรมีอะไรให้กังวลสิ
แว่นตากุชชีอันโตมีเอาไว้ทำไม เธอสามารถใช้คอนซีลเลอร์ดีๆ แพงๆ ปิดให้ผิวเนียนเรียบเหมือนเดิมได้ ถ้ามันไม่ได้ผลเธอก็จะไปหาหมอสักคน กรีดร้องใส่ใครสักสองสามนาที
ผื่นและการแพ้ไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ซัมเมอร์ไม่ชอบใจเมื่อความสำคัญของเธอถูกละเลย เธอไม่ได้วางแผนไว้ว่าจะเจอความคุ้นเคยนี้อีกเมื่ออยู่นอกบ้าน
