แอสปินยังไม่ทราบว่าควรรู้สึกยังไงกับโรงเรียน
มัน...แตกต่างจากที่ที่เธอเคยอยู่มา อีกทั้งยังเหนือกว่าความคาดหมายจากสิ่งที่เคยคิดว่าโรงเรียนมัธยมปลายควรจะเป็น
ตู้ล็อกเกอร์สีดำดูใหม่ราวกับซื้อมาเมื่อวาน
ทางเดินกระเบื้องหินอ่อนสะอาดสะอ้าน
นักเรียนชายหญิงในเครื่องแบบของสถาบันเดินขวักไขว่ เสื้อคลุมสีดำและตราราเวนบนอก หลายคนมีหนังสือในอ้อมกอดราวกับหลุดออกมาจากภาพยนตร์ชุดมากกว่าโรงเรียนในอเมริกา
และตรงสุดทางเดิน การ์ดรักษาความปลอดภัยยืนนิ่งเหมือนเมฆทะมึน สายตาสอดส่องไปทั่วทุกบริเวณ
อย่างน้อย แอสปินก็คุ้นเคยกับการ์ดรักษาความปลอดภัย
เธอเป็นหนึ่งในแอชเบิร์นมาแล้วหนึ่งวัน เชิ้ตของเธอขาวภายใต้เสื้อคลุมซึ่งเรียบไม่มีรอยยับ กระโปรงสีดำของเธอยาวถึงเข่า ถัดลงมาเป็นถุงเท้ายาวสีดำ และรองเท้าซึ่งถูกต้องตามที่แอชเบิร์นต้องการ พวกมันเรียบร้อยเกินไปสำหรับความชอบ
แต่แอสปินเก็บความเห็นนั้นไว้เพราะนี่เป็นแค่วันที่สองที่เธอเหยียบย่างเข้ามา
แค่วันที่สอง แต่สกาย เฟอร์เรรา ก็มายืนตรงหน้าเธออย่างที่เธอต้องการ
"รักวิธีที่เธอขบถด้วยการกลัดเข็มกลัดพวกนี้" แอสปินเสนอรอยยิ้มให้สกายซึ่งเหลียวหลังไปมองกระเป๋าเป้โดยทันที "ไปให้พ้น คลับสาวเศร้า จอยดีวิชัน เหมือนจะเป็นงานทำมือด้วยใช่ไหม และก็นั่น... มารินา แอนด์ เดอะ ไดมอนด์"
"มันออกจะน่าอาย ฉันลืมไปเลยว่ายังติดอยู่" สกายเริ่มลูบเข็มกลัดพวกนั้นราวกับกำลังชั่งใจว่าควรนำมันออกดีหรือเปล่า เด็กสาวผมสั้นเลือกไม่เอามันออก อย่างน้อยก็ในตอนนี้
"มีอยู่ช่วงหนึ่งที่ฉันกว้านซื้อเข็มกลัดมาติดทุกอย่างที่ติดได้ แต่ไม่เคยที่จะคิดทำเองเลย ถ้ามีเวลา เธอคงต้องสอนพวกเราทำบ้างแล้วละ"
