โลลาอดคิดไม่ได้ว่าเธอชอบแอสปิน
ไม่สิ รู้สึกผูกพันธ์เหมือนเป็นพี่น้องกันด้วยซ้ำ
และนั่นถือได้ว่ามีความหมายมากกว่า เพราะโลลามองแอสปินเหมือนเป็นคนในครอบครัวเดียวกัน แม้ไม่มีสายเลือดบีบบังคับให้ทำเช่นนั้นก็ตาม
ด้วยผมยาวสีทองที่ช่วยทำให้ดูน่าทะนุถนอมและการที่ยิ้มแทบจะตลอดเวลา แอสปินเป็นทุกอย่างที่โลลาอยากรัก อยากดูแล
แต่โลลาไม่ได้รักใครมานานเกินกว่าที่เธอเองจะจำไหว มันโง่เง่า เปลืองเวลา ไร้สาระ
และรัก รักเป็นคำที่อันตรายสำหรับเด็กสาวแบบโลลา โรดส์
"เธอรู้จักสาวเสิร์ฟคนนั้นหรือ" โลลาถามแผ่วเบา ท่ามกลางสายตาอยากรู้อยากเห็นจากลูค แอนเดอร์เซน ความเย็นภายในร้าน และความวุ่นวายในห้องครัวของซึนโดะขุซูชิ "และพวกนั้นก็ด้วย"
เมื่อพูดว่าพวกนั้น โลลาส่งสายตารุนแรงไปทางลูคจนเขารู้ตัวว่าควรหันกลับไปทางเพื่อนของตน, ริเวอร์ เวสต์, คนผมดำที่ยัดซูชิใส่ปากและกำลังกดมือถือไปด้วยในเวลาเดียวกัน
โลลากลอกตาใส่ฉากด้านข้างก่อนหันกลับมาหาบัดดีของตนบ้าง
ตรงหน้าโลลา แอสปิน มินโคฟสกียักไหล่เบาๆ หญิงสาวคลุมโคตขนสัตว์ปลอมสีชมพูซึ่งทำให้เธอดูเหมือนเกรซ แคลลี ยุคปัจจุบัน
แล้วทำไมถึงบอกให้สาวเสิร์ฟสลับจาน ไม่สิ ทำไมถึงจ้างให้สาวเสิร์ฟสลับจาน
แต่โลลาแค่เงียบเพราะอย่างที่กล่าวมาข้างต้น
เธอชอบแอสปิน ผูกพันธ์เหมือนเป็นพี่น้อง โลลาอยากจะเชื่อว่าหญิงสาวผมสีอ่อนตรงหน้ามีเหตุผลของตน และจะอย่างไรก็ตาม การทำให้เจ้าหญิงมอนโรสติหลุดบ้างนานๆ ที ถือเป็นอะไรที่คุ้มค่าในทุกกรณี
แม้ว่าโลลาจะต้องทนอยู่เฉยๆ ในขณะที่นาฬิกาตีเวลาทำงานให้ใกล้เข้ามาทุกที และตารางชีวิตของโลลาไม่รองรับคำว่าชิล
