Yorgunluklaesneyip saçlarımı savurdum. Evdeydim, yani evim olduğunu söyledikleri yerdeydim. Souya o günden sonra benden kaçıyordu. Odamın kapısı aralandığı içeri hergün olduğu gibi Keisuke girdi. Elinde yine ve yine hafızamı kaybetmeden önce sevdiğimi söylediği tepsinin içerisinde namagashi ve matcha çayı vardı. Nedense beni her gördüğünde gözleri doluyor, suç işlemiş çocuk gibi bakıyordu aynı şu an olduğu gibi. "Keisuke?"
Abi değil de ismini söylemem hiç hoşuna gitmemişti. Cam önündeki çalışma masasına bıraktı tepsiyi. Yatağımdaki boşluğa oturup yere bakmaya başladı. Ne zaman konuşacağını bilmiyordum. "Özür dilerim." Sesi kırık gibiydi. Ne demek istiyordu? "Ben iyi bir abi olsaydım sen-" demişti ki sustu. Devamını getirmemişti. Neyden bahsediyor? Yanlış bir şey mi yapmıştı? "S-sadece özür dilemek istedim. Herşey için."
Dudaklarımı ısırdım. Bir şey mi söylemem gerekiyor? Bence gerekiyor. "Ne yaptığını hatırlamıyorum ve umrumda değil. Ben seni affediyorum." Gülümseyip başımı hafifçe yana yatırdım. "Senin yanında iyi hissediyorum, bana güven veriyorsun. O yüzden kendini suçlama." Dudaklarımdan çıkan sözleri ben söylemedim. Kalbimden gelmişti hepsi.
Keisuke ıslak gözleriyle gülümsedi. Hızla beni kolları arasına alıp sıkıca sardı. "Söz veriyorum bundan sonra sana yük olmayacağım." Sessizce söylediği sözlerle gülümsedim. Seviyordum bu çocuğu. Bence Keisuke iyi bir abi. Sadece duygularını belli edemiyor.
"Bana asla yük olmazsın. Şey hafızamı kaybetmiş olsam bile senin bana asla yük olmayacağını biliyorum. O yüzden seni seviyorum abi."
Keisuke'ninsarılışısıkılaşınca sırtını sıvazladım. "Teşekkürler. Kardeşim olduğun için teşekkür ederim." Uzun saçları yumuşacıktı. Aynı renkti saçlarmız. Gözlerimizde aynı renkti. Sadece benim boyum biraz daha kısaydı. Yine de benzerliğimiz her yerde kardeş olduğumuzu belli edebilirdi. Keisuke geri çekilip saçımı okşadı. "Hadi gel seni arkadaşlarımla tanıştırayım seni." Gözlerim masadaki tepsiye kaydığındaKeisuke tekrar konuştu. "Onları yedikten sonra elbette."
