Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
🍓
Güneşin yakıcı sıcaklığı gözlerimi acıtırken boyalı parmaklarımla yan tarafımda kalan küçük sehpanın üstündeki bardağı tuttum. Su, hafif ılıklaşmış olsa da umursamadan kocaman bir yudum aldım. Gömleğim omzumdan düşerken göğsümün üst tarafı birazcık açığa çıktı. Alelacele bardağı kenara bırakıp o açıklığı düzelttim. Çillerimin güneş ışınına maruz kalmasını istemiyordum.
Acıyan parmak eklemlerimi açıp kapattıktan sonra tuvalimin gevşeyen kumaşına dudak bükerek baktım. Saatlerdir bu odadan çıkamamıştım. Alnımdaki teri silip birkaç adımdan sonra küçük bir hareketle tuvalimi ters çevirdim. Kumaşın sıkılaşması için su sıkarken evin önünden gelen korna sesini duydum.
Gelmişlerdi.
Korna daha uzun bir şekilde çalınca istemsizce kahkaha attım. Özgür yine dayısını delirtiyordu anlaşılan. Dizlerimin üstünde biten bol gömleğin birkaç düğmesini daha ilikleyip odadan çıkarken gülüşme sesleri gelmeye başladı. Yüzümdeki tebessüm her geçen saniye daha da arttı. Kapıya vardığımda zaman kaybetmeden açtım.
"Dayı niye kızıyorsun ki?" dedi koyu saçlarını eliyle geri iterek. Saçlarını kestirmediği için önüne gelip duruyordu.
"Arabamı mahvedeceksin küçük fare."
"Fare değil, çilek!" dedi bir anda öfkelenerek. Spor ayakkabılarının içinde olan ayakları daha da hızlandı. "Annem çilek diyor, herkes öyle desin."
"Aman aman... Sanki biz demiyoruz."
Ediz beni gördüğünde Fatih'le tartışmayı unutup "Anne!" diye bağırdı. Koşarak yanıma gelirken yere eğilip kollarıma sarılmasını bekledim. Aklı minik, bedeni pek de ufak olmayan oğlum kendini bana attığında hep duyumsadığım o bebeksi kokusunu içime çektim.
"Özledim anneciğim." dedim boynundan öperek. Dün gece annemlerde kalmıştı. Arada bir kalıyordu lakin bu ayrılıklar onu özlememe engel değildi. En yakın arkadaşım gibi olmuştu ve olmadığında evde yokluğunu çok derinden hissediyordum.
"Ben de özledim anne... Hem bensiz resim mi çizdin sen?" Yavaşça geri çıktığında üstüme şöyle bir göz gezdirdi. "Evet çizmişsin anne! Niye beni beklemedin ki?"
"Bu çocuk her geçen gün daha meraklı oluyor." dedi Fatih inanamıyormuş gibi. "Allah'ım bir velet her şeyi mi yapmak ister ya? Her şeyi mi? Dün annemle akşama börek açtılar, gece de babamla musluğu tamir etmeye çalıştılar."
"Annem de musluk tamir ediyor dayı! Ben de yapabilirdim!"
"Annen her şeyi yapar oğlum... Sen ananla kendini mi kıyaslıyorsun lan?"
"Anne!" diye bağırdı Ediz bir anda öfkeyle. "Ben de annem gibi yapabilirim." Bana döndü ve medet umarcasına baktı. "Ben de annem gibi olurum ki... Değil mi anne?"
