Paalala: Ang kabanatang ito ay naglalaman ng sekswal na pangyayari na hindi maaari sa mga batang may edad na labing-walo pababa. Hindi ko po kayo pipilitin na basahin ang kabanatang ito,maaari po ninyo itong laktawan. Ngunit mas lalo pong hindi ko rin kayo pinahihintulutan na basahin ito ng hindi po bukas ang inyong mga isipan sa ganitong klase ng tagpo.
+
CHAPTER 4 ~ Danger
Someone POV
Prente akong naupo sa sofa habang ang tingin ay nakatutok sa pinanonood kong pelikula. Sabik na sabik ang mga mata ko sa ganitong klase ng eksena lalo pa ngayon na mayroon akong masarap at malasang hapunan. Nadidemonyo ako sa tuwing nakakakita ng ganito at mas lalong nagnanais na maramdaman ang nais maramdaman ng katawan. Hindi ko alam kung kailan ito nagsimula pero hinihiling ko na sana hindi na ito matapos pa. Huwag na sanang mawala ang pakiramdam na ito,dahil baka hindi ko kayanin na hindi binibigyan ng kasiyahan ang natutulog kong laman.
Nakagat ko ang ibabang labi ng hindi makayanan ang pasikip at paninigas ng laruan ko. Tila gusto niyong maglaro ngunit wala siyang mahagilap na kalaro. Wala siyang magandang laruan na maaring paglaanan ng oras. Mag-isa lamang ako sa kwartong ito ata walang kahit anong bagay maliban sa malaking screen na nandito sa kwarto ko. Nakasuot rin ako ng pulos puting kasuotan na hindi ko mabatid kung bakit palagi ko iyong suot. Binibihisan nila ako sa araw-araw lalo na kapag oras na ng gusto kong gawin. Ngunit hindi ko alam kung bakit hindi nila ako hinahayaang lumabas ng kwartong ito. Tila ba nakakulong ako ngunit nasisiyahan sa ginagawa ko.
Napahawak ako sa aking espada ng mas lalo lamang itong tumulis at tila mabubutas ang pajama na suot ko. Kailan pa naging ganito kahaba ang pag-aari ko? Tsk! Ang sarap talaga sa pakiramdam na puriin ang sarili. Satisfying.
Napatingin ako sa pinto ng bumukas iyon at pumasok ang isang babae na nakasuot ng damit pang doktor at tila nababalisa. Para siyang takot na takot at hindi magawang ituon sa akin ang tingin dahil sa malikot nitong mga mata... ngunit tinatawag ako ng mga mata niya.
Ang mata niyang kaakit-akit ay mas lalong pinatitigas ang halimaw sa loob ko na kanina pa nagwawala dahil sa tagal nitong pakainin siya. Ngumiti ako ng matamis ng dahan-dahan itong lumingon sa gawi ko at natatakot na tumitig sa mga mata ko. Gusto kong tumawa dahil ang lakas ng loob niyang pumasok sa kwartong ito pero natatakot siyang makita kung ano ang nasa loob.
Mga babae nga naman,susungaban ang lahat makalasap lang ng sarap!
"Come here." Bahagya siyang natigilan ng magsalita ako. Pinalambing ko ang boses upang alisin ang takot sa mukha niya na madali namang naalis ng marinig ang malambing kong tinig. Napaka-inosente talaga ng mga babae, sobrang inosente hanggang sa punto na hindi na nila alam ang nangyayari sa paligid nila. Walang alam,in short tanga!
'Sinong baliw ang papayag na i-kama siya without her noticing na hindi naman talaga iyon ang gusto ko na gawin sa kaniya.'
'Ang mga walang alam lang na kagaya niya ang gagawa no'n.'
Dahan-dahan siyang naglakad papalapit sa akin at ng makalapit ay mabilis kong hinablot ang kamay niya at hinatak siya dahilan para mapa-upo siya sa kandungan ko. Mabilis na nanlaki ang mga mata niya at iniiwas ang tingin sa akin ng makatitigan ko ang mata niya.
"S-sir." Ramdam ko ang kaba sa tinig niya dahilan para matunog akong ngumiti.
'She's beautiful, pero masasayang lang ang ganda niya pagkatapos ng gabing ito.'
Gamit ang gitnang daliri ay iniharap ko ang mukha niya sa akin at mabilis na sinunggaban siya ng halik sa labi na bilis naman niyang ikinaalarma. Mabilis niya akong tinulak at natatakot na tumakbo papunta sa pinto at pilit binubuksan iyon. Pero wala siyang magagawa dahil may bantay sa labas ng pinto. Naka-lock rin 'yon sa labas upang walang makalabas ng kwarto maliban na lamang kapag sinabi ko.
YOU ARE READING
A Million Tears (Trilogy Series #1)
Non-FictionIlang beses ka na bang nasaktan? Ilang beses ka na bang lumuha? Dalawang beses? Apat? Isang daan? o Milyong beses na? Nagawa mo na bang tiisin ang lahat ng sakit para sa taong mahal mo? Nagawa mo na bang sumuko para bigyang pagkakataon ang taong mah...