De Prins van Het Dienstmeisje

12

Nolan loopt naar me toe en plant een kus op mijn lippen. Mijn hemeltje wat heb ik hem gemist. Ik voel dat ik me aan hem vast wil blijven houden en niet meer wil los laten. "Ik heb je gemist" floep ik opeens uit mijn mond. Van schrik sla ik mijn hoofd neer en durf ik Nolan niet aan te kijken. "Ik jou ook" zegt hij op een zwoele manier en hij pakt mijn kin vast en tilt die op, voor ik het weet drukt hij weer zijn lippen op de mijne. Deze kus mag van mij wel eeuwig blijven duren. Nolan verbreekt de kus en staart me aan in mijn ogen. "Je weet dat ik morgen weer meisjes naar huis moet sturen. En ik vroeg me af of je nog steeds hetzelfde over ons denkt al paar weken geleden." Zegt hij. Ik weet waar hij het over heeft. Ik weet dat ik onmogelijk een goede prinses of laat staan koningin ooit zal worden. "Mijn hele leven woon, werk en leef ik hier. Het is mijn thuis. Ik denk niet meer hetzelfde over ONS, ik wil niet bij je weg.. maar ik weet niet hoe ik me een ander leven moet voorstellen in een andere positie dan dat ik gewend ben." Zeg ik terwijl ik met mijn handen friemel aan mijn jurk. Blijkbaar merkt Nolan dat en hij pakt mijn handen vast. "Ik weet het.. maar je bevindt je nu ook in een andere positie toch?" Ik zucht diep. Hij snapt het waarschijnlijk toch niet. "Ik vind het fijn met je, maar misschien moet je verder kijken. En niet hopeloos op mij blijven wachten, want hoe graag ik dat ook wil..." Mijn zin wordt afgekapt. "Verder kijken? Dat doe ik al aantal maanden! En ja er zitten misschien meisjes bij die aan het wensenlijstje voor 'perfecte prinses' voldoen voor mijn ouders en anderen. En met sommige kan ik misschien ook gelukkig worden.. maar niemand kan aan jouw tippen! Als het moet dan blijf ik 'hopeloos' op je wachten.." Nolan kijkt me met een triest verwachtingsvolle blik aan. "Maar dat moet niet." Zeg ik met een brok. Ik trek mijn handen terug en loop weg van hem.

Drie weken later:
"Dames! Zoals jullie weten is er vanavond het grote vijf-landen bal, prins Nolan zal de selectie vanavond dan ook terug brengen tot 5 dames." Zegt Georgia. Overal klinkt geroezemoes. Meestal maakt Nolan op het moment zelf pas bekend hoeveel meisjes hij hier laat blijven, blijkbaar nu niet. Ik sta bij Stella en Iduna, Stella is de laatste tijd echt een beter persoon geworden. Ze is minder bitchy dan eerst en Iduna? Zij is nog steeds mijn beste vriendin en de favoriet al weken lang. Niet gek, ze is mooi en lief. En heeft een uitstekende kennis van alles wat een toekomstige koningin moet weten. "Gisteravond laat kwam Nolan bij me langs.." Giechelt Stella. Ik heb geen zin om die verhalen aan te horen, maar toch willen mijn oren het horen. "Hij vroeg me hoe ik mijn kinderen wil laten noemen, of ik ze wil laten dopen. En hij vroeg me of ik het zou zien zitten om in het paleis te wonen ver van mijn familie." Noemt Stella op. "En?" Zeg ik opeens alsof ik geïnteresseerd ben. "Volgens mij heb ik alle antwoorden geven die hij zelf ook beaamde." Zegt ze vol trots. Ik rol met mijn ogen en dwaal af in mijn gedachten.

De afgelopen weken heeft Nolan mij niet mee bezocht of überhaupt met me gepraat. Ik heb hem waarschijnlijk hard gekwetst, maar ik kon niet anders.. En nu? We zijn hier nog met 10 meisjes waaronder ik? Ik had verwacht al lang eruit te liggen.. Ergens doet het me pijn om te horen dat Nolan zoveel met de anderen omgaat, maar ik heb hier zelf voor gekozen....

———————————————————-
Hey lezersss!
Een tijdje geleden al dat ik een deel online plaatste, maar ik moest even weer een goed stukje verzinnen en ook zin hebben om weer te schrijven! Hopelijk vinden jullie het nog leukkk!

Xx