De Prins van Het Dienstmeisje

21

De zon laat haar laatste zonnestralen nog op mijn gezicht stralen als ze achter de bergen van Avonea verdwijnt voor de avond. Prinses Leila heeft me vanavond vrijaf gegeven, omdat ze tot haar zelf wil komen na deze lange en vermoeiende dag. Zelf heb ik geen van de nieuwe meisjes gezien vandaag, maar heb wel de drukte die ze met zich meebrengen meegemaakt. Het was chaos en dat is het nog steeds.. Ik heb om 21uur met Nolan afgesproken maar ik gok dat hij dat aan zich voorbij laat gaan. Begrijpelijk ook..

"Ik ben even buiten nog..", zeg ik tegen Gaby als ik de deur open naar buiten. Ze knikt en gaat verder met schoonmaken van het aanrecht. De lucht is lichtl paars gekleurd met hier en daar paar wolken. Ik loop in de richting van het spleetje tussen de bergen die je vanaf hier goed kan zien. Ik ga op het bankje zitten en geniet even van de rust.
"Jij ook hier?", zegt een zwoele stem.
Ik draai me om en zie een paar twinkelende ogen me aankijken. Het is Nolan.
"Het is nog geen 9uur hè", plaag ik hem.
"Dan ga ik maar weer..", zegt hij speels.
Ik draai met m'n ogen maar voor ik het door heb loopt hij echt weg.
"Hey! Blijf staan!", roep ik hem.
Nolan begint harden te lopen wat overgaat naar rennen. Ik ren achter hem aan zo hard ik kan. Ik merk dat ik uitgeput ben en stop even. "Geef je het zo makkelijk al op?", zegt hij terwijl hij naar me toe loopt.
"Ik neem een pauze.", lach ik.
"Ja ja, praatjesmaker.".
"Gaan we zo doen?", zeg ik terwijl ik m'n wenkbrauwen frons.
Nolan begint kei hard te lachen en duwt me op het gras.
"Dat is pas niet eerlijk!", lach ik. Hij reikt me zijn hand, maar ik pak die vast en trek hem ook op de grond. "Nu staan we gelijk.", lach ik.
"Pff...", lacht hij.
"Je bent geen watje, hè?"
"Had je dat wel gedacht dan?", lach ik naar hem. Hij kijkt me bedenkelijk aan.
"Nouu...Ik heb..", ik laat hem zijn zin niet afmaken en geef hem een harde por.
"Au!", gilt hij. Ik lach me krom om hoe dat eruit kwam en blijkbaar vindt Nolan dat ook enorm grappig en lacht met me mee. We kijken elkaar aan en plots verschijnt er een serieuze blik op zijn gezicht.
"Het was moeilijk vandaag...", begint hij dan. Ik zie aan zijn blik dat hij het echt niet fijn heeft gehad.
"Dat begrijp ik, ook al heb ik totaal geen benul van hoe het echt voor jou is."
"Dat is het nu juist, niemand begrijpt hoe het echt voor mij is.. Mijn ouders zijn maar op één ding uit. Dat ik een vrouw vindt. Verder maakt het ze niks uit wat ik ervan vind. Net zoals Leila, zij vindt al die aandacht wel leuk en vindt dat ik me aanstel. Weet je? Ik had liever gewild dat ik gewoon niet in deze positie was geboren, geen noodgedwongen vrouw zoeken, geen koninkrijk te hoeven regeren...", ik leg mijn hand op zijn been.
Hij kijkt me hopeloos aan en legt zijn hand boven op die van mij.
"Als ik wat aan je situatie zou kunnen doen, Nolan, dan had ik dat meteen gedaan. Ik wil dat je gelukkig wordt en bent. Dat is het enige wat belangrijk is voor mij." Een kleine glimlach verschijnt op zijn gezicht. "Je bent fantastisch, dat weet je toch?", bij die woorden merk ik dat ik wat verlegen word en begin te blozen. "Je bent schattig als je bloost..", zegt Nolan terwijl hij met een hand over mijn wang streelt.

Het begint te schemeren en Nolan en ik zijn inmiddels tegen elkaar aan gaan zitten. "Wat zullen ze zeggen als ze ons hier zo zouden zien?", vraag ik me af.
"Dan zijn we het gesprek van de maand, gok ik.".
"Dat is het? Volgens mij overtreden we nu wel een regel..", zeg ik bezorgd.
"Hailey..", lacht hij. "We hebben de afgelopen dagen behoorlijk wat regels overtreed.
Met draaiende ogen maak ik ons oogcontact los.
"Dat zal je reputatie duur komen te staan als iemand daar achter komt..".
"Maak je je druk om mijn reputatie? Als iemand hier achter komt?", vraagt hij serieus. "Kom op Nolan, je bent de kroonprins. Mensen verwachten dat je verstandige keuzes neemt en de juiste... En eerlijk gezegd, help ik je daar niet mee..", mompel ik dat laatste. Nolan pakt mijn kin vast en duwt die zacht omhoog zodat ik hem aankijk.
"Mijn hele leven moet ik daar al rekening mee houden. Ik wil graag zelf de mensen kiezen waarmee ik wil omgaan en daar hoor jij zeker ook bij." Ik zucht diep en maak mijn gezicht los uit zijn hand.
"Ik weet dat ik dit eigenlijk niet hoor te vragen. Maar zou jij je een leven kunnen voorstellen hier? Met allemaal mensen die dingen van je vragen en verwachten? Dat alles wat je doet onder een vergrootglas ligt?", somt hij op.
"Waarom hoor je dat niet te vragen?", ik wacht zijn antwoord af maar Nolan reageert niet. Ik blijf even stil.
"Ja..", zeg ik dan vastbesloten. Blijkbaar trekt dat zijn aandacht want hij draait zijn hoofd naar me toe. "Zolang het maar met jou is..", zeg ik heel zacht.
Bang om dat hardop te zeggen. "Wat zei je daar?", vraagt Nolan terwijl hij met zijn hoofd dichterbij mij komt. Hij heeft me wel gehoord. Ik kijk hem met verlegen ogen aan.
"Zou je dat nog een keer willen zeggen?".
"Ik zou alles aankunnen zolang het met jou is.", zeg ik nog eens. Nolan krijgt een glimlach van oor tot oor.
"Je maakt het allemaal niet erg makkelijk voor me hè?".
"We maken het onszelf veel te moeilijk.", bevestig ik hem.

We worden uit onze sleur gehaald door het geluid van giechel door de tuindeuren. Waarschijnlijk een groepje meisjes uit de selectie. Ik wil uit het gras op staan als Nolan mijn hand pakt. "Wacht even.", fluistert hij. Ik knik met mijn hoofd in de richting van het groepje om duidelijk te maken dat er mening aankomen. Nolan kijkt langs me en ziet ook dat ze op ons afkomen. "Blijf hier staan totdat ze weg gaan. Oké?", zegt hij bijna smekend. Ik blijf zoals hij vroeg staan.

Het groepje meiden is bijna bij ons. "Goedenavond prins Nolan.", zegt een van hen. Nolan begroept alle drie de meiden die er zijn met een handkus.
"Mag ik vragen waarom jullie nog zo laat ronddwalen?", zegt hij vrij serieus.
Alle drie kijken ze elkaar aan, maar geen van hen wil antwoorden.
"We zochten u.", zegt er een. Ik kijk Nolan en hij mij, we hebben allebei wel door dat ze helemaal niet naar Nolan zochten.
"Jullie hebben me gevonden.", zegt hij dan met gespreide armen. Alle drie beginnen ze te lachen. Dan went een van de meiden de blik op mij.
"Hoor jij ook bij de selectie? Hebben we jullie momentje verstoord?", zegt ze bespottelijk.
"Maak je geen zorgen. Ik zal geen concurrentie voor jullie vormen.", kaats ik terug.
"Wat doen jullie dan hier?". Daar krijgt ze geen antwoord op..
"Ik vind het wel zo netjes dat jullie jezelf voor te stellen aan de hofdame van mijn zusje.", zegt Nolan vlug. Alle drie kijken ze met verbazing naar mij. "Dienstmeisje van de prinses dus?", lacht ze. "Maar goed, ik ben Rose. En jij?", zegt ze op een afkrakende toon. Voordat ik mijn naam zeg komt Nolan er alweer tussen. Ik merk dat ik me hieraan begin te irriteren. Ik kan prima voor mezelf opkomen hoor. Hij duwt een ander meisje zacht naar voren. "Je naam?", herinnert hij haar. "Oh.. uh ..Chloe.", stamelt ze. Het andere meisje stapt op me af. "Dana, en nu jij? Is wel zo netjes toch? Vind u ook niet prins Nolan?", zegt ze op dezelfde toon als Rose. Nolan legt een hand op mijn schouder. Ik kijk voorzichtig naar hem en zie in zijn ogen dat het oke zit.
"Aangenaam kennis te maken met jullie alle 3. Hailey, is mijn naam. Is jullie verblijf tot nu toe in orde?", zeg ik uiterst beleeft. Nolan grinnikt om mijn toon. Het liefst geef ik hem een twee keer zo harde por als eerst, maar ik beheers me. "We kunnen daarover nog niet te veel zeggen, we zijn hier nog geen dag. Maar deze luxe bevalt ons wel. Toch meisjes?", zegt Dana. De andere twee knikken. "Is het trouwens wel toegestaan om met personeel te praten? U staat immers veel hoger dan haar.", zegt Rose vol afwijzing naar mij. Nolan wil zijn mond open doen om wat te zeggen, alleen ben ik hem nu voor. "Jullie praten over luxe en kraken het personeel af. Wie denken jullie wel niet dat jullie zijn?", stoom ik af. "Ik ga maar eens naar mijn kamer toe.", zegt Chloe voorzichtig. Ze maakt een revenence en loopt weg. De andere twee kijken me afgezaagd aan. "Wij zijn huwelijkskandidaten, mocht je niet weten wat een selectie inhoudt. We zijn meerwaardiger dan jij ooit zal zijn. Je kan beter nu vertrekken anders zullen we daar zelf wel voor zorgen.", zegt Dana. "Je hebt geen benul van wie je tegenover je hebt staan.", zeg ik dan vol zelfvertrouwen. "We zijn te goed om met je te praten. En spreek je ons vanaf nu ook aan met u?", zegt Rose me toe. Ze maken een revenence naar Nolan toe en lopen weg, hij heeft deze uitwisseling van woorden allemaal aanzich voorbij laten gaan.

"Sorry..", mompel ik.
"Echt niet.", lacht Nolan naar me.
Ik kijk hem vragend aan. "Je meent er niks van. Volgens mij vond je het heerlijk om zo tegen ze te doen.", zegt hij nog steeds met lach.
"En dat vond jij prima?", vraag ik.
"Je bent iemand met pit en vooral die voor haarzelf op komt. Dat vind ik wel leuk." .
"Ik snap niet dat ze zo'n lage dunk van mij hebben of überhaupt van de hofhouding.", zeg ik nog met boosheid.
"Dat is inderdaad enorm fout van ze. Chloe stond er bij maar heeft niks fout gedaan. Zij zal hier nog even mogen blijven. De andere twee vertrekken morgen.", zegt hij terwijl hij naar de hemel kijkt.
"Wat? Stuur je ze weg vanwege zojuist?".
Nolan knikt, "Ik merk dat ik het naar vind als mensen zo tegen je praten. Als ze jou niet met respect behandelen dan kunnen ze beter weg gaan..".
"Ze zijn hier voor jou. Je kan ze niet wegsturen om mij.. Ik maak geen..", Nolan laat me weer niet uitpraten en drukt zijn lippen om de mijne. Ik schrik van zijn actie en wil terug trekken, maar Nolan laat me niet los en stiekem wil ik dat ook niet.