De Prins van Het Dienstmeisje

27

Dit zou heel erg goed kunnen werken.,' zegt Liam hoopvol. Nolan kijkt dan naar mij. 'Weet je het zeker?' Ik hoor blijheid en tegelijkertijd ook wat angst in zijn vraag. 'Het is het proberen waard.' Er ontstaat een glimlach op Nolan zijn mond. 'Denk je dat je ouders dit ook een redelijk plan gaan vinden?,' vraagt Liam wat opdringerig. Nolan haalt zijn schouders op. 'Het klinkt niet verkeerd en bovendien zal zoiets ook wel wat goed doen voor het koningshuis.' Darren tikt op de schouder van Nolan. 'Hoogheid, we moeten er vandoor gaan.' Nolan knikt een keer naar hem en staat dan op van zijn stoel. 'Hoe gaat dit nu verder?,' vraag ik Nolan. 'Ik kom vandaag nog bij jullie terug. Mijn vader zal niet lang hoeven na te denken, hoop ik.' Liam lacht naar Nolan. 'Dat is te merken.' Nolan geeft hem een vragende blik. 'Wat bedoel je daarmee?' Liam strijkt met zijn hand over zijn kin. 'Nou ja, je vader weet wel wanneer hij mensen weg stuurt of een oorlog uit laat breken. Dan zal dit ook wel snel gebeuren.' De toon waarop Liam dat zegt klinkt heel erg beschuldigend. 'De keuzes die mijn vader maakt zijn de zijne.' Met dat gezegd hebbende lopen Darren en Nolan het hutje uit. Ze steken hun lantarens weer aan en gaan op hun paarden zitten. Liam blijft eigenwijs achter in het hutje. 'Hé, doe niet iets wat je niet wil. Dat zou ik niet willen.,' zegt Nolan me. 'Dat geldt ook voor jou. Als jij niet wil dat ik-..'
'Over jou hoef ik echt niet na te denken, maar weet dat het niet makkelijk zal zijn voor je. Mijn vader zal alles proberen te doen om je weg te krijgen.' Nolan zegt het een beetje triest. 'Ik ben wel opgewassen tegen hem, geen zorgen.' Dat verzeker ik hem. Nolan knikt een keer naar me en ik maak een revérence.

Zoals Nolan gezegd had tijdens het gesprek is hij bij Liam en mij teruggekomen. Zijn vader vindt maar een bizar plan, maar als het plan in de soep loopt dan zal ik nooit meer een voet binnen de paleisdeuren mogen zetten. "Binnen de paleis deuren" klinkt in ieder geval redelijker dan opnieuw verbannen te worden. Ik moet me om 13uur melden bij de poortwachters van het paleis, maar wel ongezien. Vandaag mag het land een voorkeur geven voor een meisje die ze in de wedstrijd terug willen zien, maar daarvoor wordt het bekend gemaakt dat ik zal terugkeren. Een boel informatie en regels zullen er weer op me af komen. Daar zal ik niet tegen opgewassen zijn. De selectie die ik uit eigen wil heb verlaten. Bij die selectie keer ik nu ook vrijwillig terug. Ik probeer in mijn achterhoofd te herhalen dat ik dit doe voor Nolan en de veiligheid van het land. Ik hoop dat dat me ooit in dank wordt afgenomen.

'Hailey! Jeeetje! Wat doe je er lang over.,' zeurt Liam. Ik probeer mijn jurk wat netter te laten lijken, maar zonder succes. 'Ja ja, ik kom al.' Ik loop het hutje uit en sluit de deur. Nolan heeft een ruiter en twee paarden geregeld waarmee we naar het paleis kunnen komen. Na iets meer dan een uur zien we het paleis in de verte. De ruiter gaat vanaf hier alvast naar het paleis toe, zodat het niet te opvallend wordt.
Liam en ik zijn nu nog met z'n tweetjes achter.
'Nog even over wat ik zei dat je veel voor me bent gaan betekenen..,' komt Liam aanzetten voorzichtig. Bang voor hoe ik er misschien op reageer? 'Je bent een soort zusje voor me geworden en dat je in mijn leven dat label hebt vind ik erg prettig.' Ik glimlach naar hem. Al weet ik niet of hij dit meent. Daar straks had hij hele andere gevoelens voor me. 'Je weet dat je dit niet hoeft te zeggen, omdat ik me dan beter voel hè.' Liam knikt. 'Jij gaat daarheen.,' zegt hij als hij knikt naar het paleis. 'En ik moet mijn gevoel gewoon opzij zetten.,' zegt hij met een brok.
Liam gaat van zijn paard af en aait het paard over zijn hoofd heen. Ik stap ook van mijn paard en houd de teugels vast terwijl ik naar hem loop.
Ik leg mijn hand op zijn schouder, maar dan draait Liam zich plots in een ruk om en drukt zijn lippen op de mijne. Hij legt zijn handen op mijn middel en ik voel me helemaal slapjes worden. Ik schrik van mijn eigen gedrag en deins naar achteren. Liam schrikt er zo te zien ook van want hij kijkt me met grote ogen aan. Ik kijk in zijn heldere bruine ogen en zie verlangen en pijn in zijn ogen.
Langzaam loop ik in de richting van Liam. Als ik voor hem sta ga ik met mijn hand over zijn wang. Liam sluit zijn ogen en legt zijn hand op mijn hand, die nog tegen zijn wang ligt. Liam buigt zich naar me toe om me opnieuw te kussen. Dit keer bedenkt hij zich. 'Sorry, ik wil niet....' Ik kijk Liam verbaasd aan en een beetje speels. 'Maar ik wil wel.' Zijn verbaasde blik is nu nog groter en er komt een glimlach op zijn mond. Hij trekt me naar zich toe en kust me dit keer heel zacht. Onze lippen bewegen synchronisch en onze adem gaat tegelijk op. Ik haal mijn handen door zijn bos zwarte haren heen. Tegelijk happen we naar adem. In mijn stoutste dromen had ik dit echt niet kunnen bedenken. Zie me hier nu staan, in een veld met twee paarden en een man waarvan ik dacht geen gevoelens voor te hebben.