GÜNEŞ'İN BATIŞI

4. Bölüm: Geçmiş

   Bence hayatın bir suçu yoktu onunda sorumlulukları vardı, bize karşı yapması gereken kötülük ve iyilikler onun sorumluluğuydu. Eğer bunları yapmazsa o da kendini suçlu hissederdi bizim gibi. O yüzden o da mecburdu her şeye...

  Annem.. Benim annem yoktu artık, onu almışlardı benden ya da onu almıştı benden. Annemin yerde yatan kanlı bedenini görünce anlamıştım her şeyi, herkesi. Beni çok seven annem gözlerimin önünde bu dünyadan koparılmıştı. Küçüktüm ben, küçüktüm ve bilmiyordum ölümün ne olduğunu. Babam anlatırdı hep ölüm bazılarına ödül bazılarına ceza derdi ve annen hakettiği cezayı aldı derdi. Yalvardım babama ben, yalvardım ona ama geri getirmedi annemi, o orada mutlu dedi. O günden sonra hep hayata karşı yenildim...

   Çınar beni kendinden uzaklaştırıp yüzüme baktı ve elleriyle yanaklarımda ki gözyaşlarını sildi. Tanımadığı birine bu kadar yakın olması garipti fakat sanki onu çoktan tanıyormuşum gibiydi.

   "İyi misin?" değildim ve hiç bir zaman iyi olmamıştım. Benden cevap alamayınca sıkıntılı nefesler alarak tekrar soru yöneltti,

   "Annene ne oldu Güneş?" bunu anlatmaya gücüm var mıydı bilmiyordum ama o zaten beni tanımıyordu ve gidecektim buradan. Yıllarca içimi mahveden bu isyanı birine anlatmalıydım artık. Aklım geçmişe gitti ve o günü tekrar yaşıyor gibi anlatmaya başladım,

                                     (14 yıl önce)

   "Güneş annecim hadi yatağa!"

   "Tamam anne, geliyorum!" hemen kendime su doldurup içtikten sonra odama doğru ilerledim. Annem çarşafımı açmış elinde de masal kitabıyla beni bekliyordu.

   "Bugün ne okuyacaksın anne bana?"

   "Bugün kendi aklımdan bir masal okuyacağım sana bitanem masal kitabındaki bütün masallar bitmiş çünkü,"

   "Tamam, anne." minik ayaklarımla koşarak yatağımın içine girdim. Annem üstüme çarşafı kapatıp yatağın ucuna oturdu.

   "Bir varmış bir yokmuş çok eskiden bir anne ve kızı varmış..." annem daha ilk cümleyi kurunca hemen esnemeye başladım ama uyumayıp yine karanlıkta resim yapacaktım..

   "Ve annesi küçük kızını kollarının arasına alıp sıkıca sarılmış ve sonsuza kadar mutlu yaşamışlar..." annem masalı bitirene kadar uyumamıştım normalde hep gözlerim kapanırdı ama bu anlattığı masal çok hoşuma gitmişti.

   "Nasıl yani anne kızı annesi üzülmesin diye hergün annesinden gizli çalışıp ve sonra parayı evin bir yeri gizleyip anne para buldum mu diyormuş?" annem gülümsedi.

   "Evet kızım annesi onun çalıştığını öğrenirse ona kızar diye okulu bitince arkadaşlarıyla oynamaya çıkıcam diyerek çalışmaya gidiyormuş ve parayı saklıyormuş."

   "Eğer birgün bizimde paramız olmazsa bende çalışıcam anne sana yardım edicem,"

   "Aa olur mu benim güzel kızım, korkma ben seni asla çalıştırmam ve asla üzmem," annem böyle konuşunca kalktım ve boynuna sıkıca sarıldım.

   "Seni çok seviyorum anne!"

   "Bende seni çok seviyorum Güneşim!" annemden ayrıldım ve onu öptüm o da beni başımdan öptü.