GÜNEŞ'İN BATIŞI

5.Bölüm: Yağmur

   Sevgiye ihtiyacım vardı ama gerçek olanına...

   Gözlerimi yavaş yavaş aralarken birinin saçımı okşadığını hissettim. Gözlerim tamamen açılınca babamı gördüm. Ona baba demek istemiyordum Adnan da demek istemiyordum. B-ben ona hiçbir şey demek istemiyordum.

   "Ne var?"

   "İyi misin kızım, mezarlıkta uyuyakalmışsın," niye getirmişti ki beni,

   "Uyumuşumdur sen niye beni getiriyorsun ki? Diriyken izin vermedin bari cansızken bırakta annemle olayım," yüzündeki o gülüşü yine soldurdum, o mutlu olmamalıydı annemin o mavi gözleri kan rengine döndüğü günden beri o mutlu olmamalıydı.

   "Hiç geçmeyecek değil mi nefretin?" hayır.

   "Nasıl geçmesini bekliyorsun ki?"

   "Kaç defa anlattım kızım o an ne yaptığımı bilmiyordum, b-belki de cinnet geçiriyordum özür dilerim ama annen beni aldattı haketti."

   "Benim gözlerimin önünde annemi öldürdün be! Benim hayatımı öldürdün gözlerimin önünde! Sinir mi bunun açıklaması ha? Sinirlenen herkes birini öldürmek zorunda mı?!" durdu hiçbir şey söylemedi, benim yine gözlerim dolmuştu ama güçlü durmaya çalıştım.

   "Ben ne kadar küçük olsamda annemin sana nasıl aşkla baktığını görüyordum. Eğer sen anneme aşık olsaydın eline gelen bi mektuba değil anneme inanırdın, sen onu hiç sevmemişsin." gözleri dolmaya başlamıştı,her an karşımda küçük bir çocuk bi ağlamaya başlayabilirdi. Annemle babam lise aşığıydı. Annem hep anlatırdı çok sevdik birbirimizi babanla derdi. Küçük olsamda hatırlıyordum ve unutmuyordum söylediklerini. Bu yüzden 18 yaşına basınca kaçtık ve evlendik derdi. 2 yıl kadar sonra da sen oldun derdi. Çok severdim bunları dinlemesini bu yüzden her şeyini öğrenmiştim. Babam şimdi 39 yaşındaydı fakat saçında en fazla 1-2 tane beyaz vardı. Uzaktan görsem 30 yaşlarında sanardım onu.

   "B-ben anneni herkesten ve her şeyden çok sevdim. Annenle tanışmadan önce sinir hastalığım olduğunu öğrendim hatta annene de bunu anlattım. Ona zarar veririm diye bırakta seni uzaktan seveyim dedim ama annen asla kabul etmedi. Gelicekse senden gelsin bana zarar dedi. 23 yaşlarında olduğumuzu hatırlıyorum benim çok yakın bir dostum vardı en güvendiğim kişilerden birisiydi. Birgün İstanbul'a geleceğini söyledi bende birkaç gün bizde kalması için eve davet ettim. Anneni ilk defa görecekti. Eve geldiğinde annene öyle bir bakışı vardı ki zaten anlamıştım niye öyle baktığını ama sabrettim belki hatasını anlar diye ama anlamadı. Birgün akşam yemeğinde ben artık her an patlayacak gibiydim bu yüzden odama çıkacaktım. Merdivenlere yöneldiğimde direkt Selim'in sesini duydum. 'Bu kadar güzel olmana gerek yok bence Sema' tam olarak bunu demişti. Neden demişti bunu bir anda annen anlamamıştı, ben sessizce onları izlemeye başladım. Annen yemeğine devam etti ama biraz ürktüğü için masadan kalkıyordu ki Selim kolunu tuttu ve 'gerçekten Adnan'ı seviyor musun?' dedi. Annen ona bir şey demedi kolunu da çekmedi ağzını araladı ama bir şey demedi. Sonra benim zaten artık kan beynime sıçramıştı, hemen yanlarına gittim ve Selim'e bir yumruk attım. O hem şok oldu hemde korkarmış gibi bana baktı. Hemen bir şey demesine izin vermeden onu yakasından tuttum ve sürükleyerek kapıdan dışarı fırlattım. Son kez şunu dedim, 'sende mi be Selim? Sende mi bunu yapıcaktın bana?' hiçbir şey demedi çünkü anlamıştı ne demek istediğimi. Arkama döndüğümde Sema bana bakıyordu. Yanına gittim ve o gün annenle ilk kavgamızı ettik. O günden sonra hiçbir arkadaşımı eve çağırmadım, anneni de çok önemli bir şey olursa dışarı çıkmasına izin verdim çünkü korktum, beni aldatır başkasıyla gider diye, biliyorsun ki annen çok güzel bir kadındı ve herkesin ilgisini çekerdi. Annen o günden sonra beni çok sevmedi günlerini hep seninle geçirdi. Evde iki yabancı gibi olduk ve sonra işte eve böyle bir mektup gelince bu yüzden böyle çıldırdım. Eğer böyle bir olay yaşamasaydım belki de annen yaşayacaktı ama aşkım sinirime yenik düştü ve kendimi kaybettim." duyduklarım beynimi uyuşturdu. Şok olmuştum, hemde çok büyük şok olmuştum. Asla onu affetmeyecektim ve asla annemi öldürmesi için geçerli bir sebebi yoktu ama bu söyledikleri beni üzmüştü biraz,