KALBİNDEKİ LUNAPARK

12.Bölüm

Öncelikle merhaba.Çooookkk özür dilerim bölüm atamadım son bir kaç gündür işlerin vardı.Artık her gün atacağım....

~Depremin Altındaki Melodi~

Atlas ile okulun önünde idik.Atlas her gün elimi tutardı ama bugün tutmadı.Sessizdik.
Sessiz yaptık her şeyi.Sessizce girdik okula.
Sessizce girdik sınıfımıza.Sessizce oturduk sıramıza.

  Düşündüm.Atlas'ı kaybedersem eğer ne olur diğe.Herhalde derin bir çöküntüye uğrardım.
Saye'ye olanları anlattım.Sürekli Nur'un hesaplarını ve numarasını istemeye başladı.
Ona hiç bir şeyini vermeyecektim.Çünkü ona baya kötü Mesajlar yazarak moralini bozacağını biliyordum.Onun hayatından öylece çıkıp gitmiştim.Bitmişti kardeşliğimiz.

Son ders için zil çaldı.İçimden bir ses ohh bee dediğini duydum.Atlas ile saçma sapan konular hakkında konuşuyorduk.Arada aramıza Giray katılıyordu.Bazı teneffüsler ise soru çözüyorduk.Çünkü sınav senemizde.Atlas nereyi istediğinin bilinci olmadan öylesine çalışıyordu.Ben ise Pisikoloji okumak istiyordum.

Hocam dersin son 20 dakikası serbest bıraktı.
Ben test çözüyordum.Atlas ise kitap okuyordu.
Güzel bulduğu cümleleri ise bana gösteriyordu.
Bir sürü şey  göstermişti ama aklım tek bir gösterdiğinde takılı kalmıştı

~Bir yaprak olmak isterdim.Ama yerdeki sıradan bir yaprak deil.Şu güzel ruhların.
Güzel kitaplarının içinde saklanan yapraklar varya.Onlar olmak isterdim.~

Nedensizce bu cümle çok hoşuma gitmişti.
Sonra test kitabının başında her zaman yaptığım gibi derin düşüncelere daldım.Keşke dedim.Keşke bir yaprak olsaydım bir kitabın arasında.En azından acı çekmeden bir kitapta kaybolur giderdim.

Zil çaldı.Bu sefer yine saçma sapan konular hakkında konuşarak.Otobüse bindik.Her gün olduğu gibi o apartmanı na girdi bende kendi apartmanıma.Zili çaldım ama açan kimse olmadı.Defalarca zili çaldım ama kimse açmıyordu.En son telefonumu çıkarıp annemi aradım.Bir kaç çalış da açtı.Annem"Milay kızım pardon ben komşudayım unutmuşum geleceğini yan apartman 4. Kattayım kapıya gel anahtarı vereyim."Şaşırmamıştım.Annem genellikle bu tarz şeyleri hep yapardı."Tamam anne geliyorum şimdi."

Yan apartman yani Atlas'ın bulunduğu binaya girdim.Atlas bana 3. Katta oturduğunu söylemişti.Bir kaç basamak sonra 3. Kata geldim.Sonra dikkatimi bir şey dağıttı.Atlas'ın ayakkabılığında bir kadın ayakkabısı vardı.
Annesinin olduğunu varsayarak üst kata çıktım.Annem kapıda bekliyordu ben anahtarı alınca içeri geçip direk kapıyı kapattı.

3.Kata inmiştim.Sonra bir şey oldu.Hayatımda en korktuğun şey.Atlas'ı kaybetme me neden olacak veya uzun süre onunla konuşmama engel olacak bir olay.Evinin kapısı açıldı.
İçeriden çok güzel bir kız çıktı gülerek.Bi an olsun içim acıdı.Cidden beni anlatmışmıydı bunu yapmışmışmıydı?
Herkesten bunu beklerdim ama ondan beklemezdim.

Beklemediğimiz yerden beklenmedik olaylar başımıza gelince insan bence o içinde oluşan o boşlukta kaybolmak ister.Sizi bilmem.Ama ben cidden o an istedim....

Sınır 10 oyyyyy