{မောင့်အရိုင်းပင်}[Completed]

Chapter-16

"ဟဲ့ အိမ်တံခါးတွေလည်းအကုန်ပိတ်ထားပါလား သားငယ် အော် ဧည့်ခန်းထဲလာအိပ်နေကြတယ်"

"မနှိုးပါနဲ့သက်လျာရယ် အိပ်မောကျနေတာကို"

"မနှိုးလို့ရမလား ညနေဘက်ကြီးအိပ်နေတာဖျားမယ် ခတ်ထန် သား ဟေ့ကောင်လေး ထစမ်း..ဟင်"

"အင်းးးမေမေ ပြန်ရောက်ပြီလား"

"ခတ်ထန် အရိုင်း ဒါဧည့်ခန်းနော် ဒါဘာလုပ်တာလဲ "

"ဗျာ "

"အခုဘာလုပ်နေကြတာလဲလို့ ထ ထစမ်း"

"ဟာ သွားပြီ မောင့်အရိုင်း ထအုံး"

"ဘာဖြစ်တာလဲမောင် အင့် မောင်မလှုပ်ပါနဲ့"

"မလှုပ်လို့မရ..အာ အဲ့လိုမဖြစ်ရဘူးလေ"

လွန်ခဲ့တဲ့အချိန်အနည်းငယ်ကမြွေလေးဟာအရိုင်းနယ်နမိတ်လေးထဲကမထွက်သေး..နှစ်ကိုယ်ကြားစေးကပ်ကပ်နဲ့မို့ပူးကပ်ထားတဲ့အရာဟာအရိုင်းပင်ကိုနာကျင်စေသည်။

"မေမေတို့ပြန်ရောက်နေပြီ "

"ထလို့ပြောနေတာမထသေးပဲ ပြန်ရောက်ပြီပဲပြောနေကြတယ် ကိုနောင်ဒီနှစ်ယောက်ကိုဖင်လှန်ပြီးရိုက်လိုက်ရရင်တော့ပုတ်ကုန်တော့မယ်"

"ထမရဘူးမေမေရဲ့ ဟင့် "

"ထမရအောင်ထိဖြစ်ခဲ့ကြတာလားခတ်ထန် ဟမ် "

"မဟုတ်ဘူး သား သားမထုတ်ရသေးဘူး ကန်တော့ကန်တော့"

"ဘာ "

သက်လျာမင်းမျက်နှာကြီးရှုံ့မဲ့ကာဖြင့်ခတ်ထန်ကိုဘီလူးကြည့်ကြည့်လိုက်သည်။ရှက်လွန်းလို့နီရဲနေတဲ့သားမတ်လေးရဲ့မျက်နှာကိုမြင်တော့..

"အခုချက်ချင်းအဆင်ပြေအောင်ထ မေမေတို့အဝတ်အစားသွားလဲအုံးမယ် ပြန်လာလို့မှထမနေရင်မေမေတစ်ကယ်ရိုက်တော့မှာ"

"ဟုတ်မေမေ ကျေးဇူး ဟဲဟဲ ကျေးဇူးကမ္ဘာပါမေမေရယ် ကျေးဇူးကမ္ဘာပါလို့"

နောင်ဦးစံမှာလည်းသက်လျာကအကျိုးအကြောင်းပြောပြတော့ခတ်ထန်ကိုဒေါသထွက်ကာဂျိုကြည့်ကြည့်သွားသည်။

"အ့ အင့်ဟင်း"

"ခဏပါပဲ ခဏပဲနာမှာပါကွာ နော်"