A Gangster's Lover: Series Book 7; Carlosz Morgan

CHAPTER 46

Chapter 46

       AFTER RUNNING and scaping themselves to death, finally scaped. Malayo na sila at hindi na nila natatanaw ang kanilang mga kalaban. They were tired and catching their breath.

Mataas ang sikat ng araw. Kalbo na rin ang mga puno sa tinatahak nilang kagubatan. Ni hindi na nila mapag-alaman ang lugar na kanilang kinalalagyan.

Hinahangos si Terrenz sa labis-labis na pagod. Tubig ang kailangan niya ngayon. O kahit anong prutas na makatas pamatid uhaw. But looking at the whereabout, mukhang walang prutas dito siyang makakain.

"Are you okay?" tanong sa kaniya ni Carlosz ng makalapit.

"Yeah—a little bit tired." he answered.

Nagulat siya ng pumunta ito sa unahan niya. "Sakay ka sa likod ko. I'll carry you." anito.

Mabilis naman siyang umiling. "don't try to be tired less, Carlosz, alam kong pati ikaw ay pagod na din."

"Don't worry, i'll be fine." nakangiti itong tumingin sa kaniya. "Just hop in, darling. I'll be fine, promise."

Ilang minuto muna niyang pinaka-titigan ang binata. "I'm heavy, Carlosz. Hindi mo'ko kaya."

"I can, darling. Please hop in."

Nahihiya man ay sumakay na rin siya sa likod nito. Hindi na rin naman kasi kaya ng katawan niyang mag-lakad. Lalo't pagod na siya at animo'y hihimatayin siya sa init ng sinag ng araw na tumama sa kani-kanilang balat.

Medyo nakakaramdam na rin siya ng hilo at panlulumo ng katawan sa pagod. Kaya kahit ayaw niyang gawin ang gusto nito. Wala siyang ibang pagpipilian.

"We need a place to shelter. Hindi makakabuti ang init ng araw sa katawan na'ten. Kung nakatakas man tayo sa kamatayan, init naman ng araw ang papatay sa'ten. Follow me." ani Caleb.

Sumunod naman si Carlosz habang buhat-buhat siya. In his arms he felt safe. Ewan, ngayong nasa bingit na sila ng kamatayan naisip pa niyang ligtas siya sa mga bisig nito.

And felt special ng alukin siya nitong sumakay sa likod nito. Sino ba naman siya hindi ba?

All in all, he likes this feeling. 'Yung pakiramdam na buhat-buhat siya ng taong mahal. Hell! This fucking heaven.

Naalala tuloy niya ang mga laban kanina. Lagi itong nasa likod niya. Always assisting and protecting him. He felt special. Yeah, really special.

Ginugol nila ang mahigit isang oras sa paghahanap ng masisilungan. Para na rin makalayo sa mga naghahabol sa kanila.

Isang maliit na bahay ang kanilang natanaw, di kalayuan. Gawa sa kahoy ang dingding, pawid naman ang nagsisilbing bubong nito.

"Let's get inside? Mag-tanong tayo baka may tao." ani Caleb.

"Baba mo na ako."

"Nope not now." anito.

Hindi na siya umangal ng ipag-pilitan nito ang sarili na buhatin siya hanggang sa makarating sila sa bahay.

"Tao po, is anyone here?!" katamtamang boses na ani,Caleb. Maka-ilang ulit pang nag-sisigaw si Caleb sa bahay ngunit walang taong sumasagot.

Humarap si Caleb sa kanilang dalawa. "Should we get in?" anito.

Sasang-ayon palang sana sila ng marinig niya ang boses ng matandang lalaki sa di kalayuan.

"Ano'ng ginagawa ninyo diyan mga hijo?" anang matanda.

Lumapit silang tatlo sa matandang lalaki. Naging mapag-masid ang mga mata ng matanda. Tumuon sa kaniya at kaniyang mga kasama. Hindi rin nakatakas sa kaniyang paningin ang pahapyaw na tingin nito sa baril nilang hawak.