Öldü, öldüm.
Gecem, onun saçları gibi kızıla boyandı.
İnsan sevdiğinin ölümünü görmemeliydi.
Sevgilisinin ölümünden sonraki bir haftayı anlatan adamın hüzünlü hikayesini okumaya yüreğiniz yetecek mi?
Başlangıç: 11.06.22
Son durum: Devam ediyor
...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
1 hafta önce/ 5 Mayıs 2014 - Ankara
Aylardır beklediğim hastane koridorunda yine her zamanki gibiydim. Bitmiş, halsiz ve tükenmiş.
Yorulmuştum.
Aklıma kötü senaryolar getirdikçe daha da kötü oluyordum ama galiba bazen bazı şeyleri koşulsuz şartsız kabullenmek gerekiyordu.
İçimdeki kötü hisler bir türlü gitmek bilmiyordu. Bunu ne kadar ona yansıtmamaya çalışsam da fark ettiğini görebiliyordum. Kendi umudumdan umut alıp ona vermeye çalışıyordum.
Taylan ben.
Hastanede olma sebebim ise kansere yakalanan canım sevgilim, Sedef.
Dört ay olmuştu hastaneye yatıralı. Geç kalınmıştı. Doktorla konuştuğumuz ilk günü hatırlıyordum. O zamandan bana umutlanmam gerektiğini söylese de bunu nasıl başarabilirdim? İnsan hiçbir şey yapmayıp sevdiğinin ölüme gitmesini izleyebilir miydi? Umut her zaman vardı. Eminim bu durumda da olacaktı.
Oturduğum koridordaki koltuktan kalkıp Sedef'i görebilmek için camlı bölmeye doğru ilerledim. Değişen bir şey yoktu. Vücudunun ilaçlara tepki göstermemeye başlaması uzun zaman oluyordu.
Gözümün önünde eriyordu ve benim elimden hiçbir şey gelmiyordu. Maddi açıdan son kuruşuma kadar vermiştim ama yeterli değildi. Hala eksik miktar vardı. Bu durumda yapabildiğim tek şey onun yanında olduğumu hissettirmemdi.
En son üç gün önce konuşmuştuk. O anlar aklıma geldikçe bile gözlerim doluyordu eğer hayatımdan tamamen giderse bununla nasıl baş edeceğimi bilmiyordum. Düşünmek istemiyordum ama kafamın içi inadına o günü hatırlatıyordu bana. Umudunu tüketmemesi gerekiyordu ama son konuşmamızda gözlerine baktığımda oradaki yenilmişliği kabullenmesi beni yerle bir etmişti.
Uzun uzun bakmıştım yüzüne. Feri sönmüş mavi gözleri zar zor açık, pembemsi dudakları kurumuş, bir zamanlar beline kadar uzanan kızıl saçları artık yoktu.
Sanki düşündüklerimi hissetmiş gibi sol gözünden bir damla yaş yanağına düşmüş, bunu benden gizlemek istermiş gibi kablo bağlı elini yanağına getirerek silmeye çalışmıştı. Hareketleri çok yavaş ve acı çekiyor gibiydi.
''Taylan,'' demişti ağzındaki oksijen maskesinin izin verdiği kadarıyla. Sesindeki çaresizlik yüreğimin bin parçaya ayırmıştı. Galiba bu onun ağzından adımı son duyuşum olmuştu.
Söylemek istediğim çok şey vardı ama o an ağzımdan sadece ''Sedef'im,'' çıkmıştı. Ağlaması daha da şiddetlenmişti. Zar zor hareket ettirdiği elini yanağıma uzatmaya çalışmıştı. Eli ıslanınca fark etmiştim ki onunla beraber ben de ağlıyordum.
