Allejo Series 3 | Remember Me, Lachlan

CHAPTER 22

Nagising ako nang maramdaman kong may nakatitig sa akin. Pagmulat ng aking mata ay ang gwapong mukha ni Lachlan ang bumungad.

"Good morning, love," he was about to kiss me when I covered my mouth.

"Why?"

"Hindi pa ako nag toothbrush," I exclaimed.

Tinawanan niya ako at hinalikan ang kamay kong nakatakip sa aking bibig.

I glanced at his wrist. Ngayon ko lang napansin ang maraming marka roon.

I smiled painfully.Inabot ko iyon at hinalikan ang mga markang naroon.Ito ang patunay kung paano ko siya nasaktan.

"I'm okay now," he said and kissed my forehead.

Pagkatapos kong mag-ayos ay sabay kaming bumaba papunta sa dining room Ang sabi niya ay nandoon nadaw ang mga magulang niya kaya heto ako,sobrang kinakabahan.

Kulang na nga ay hilahin ako ni Lachlan pababa sa hagdan dahil mahigpit ang kapit ko sa railings.

"Natatakot ako. Paano kung bigyan niya ako ng 30 million kapalit ng paglayo ko sa'yo?" I asked. "Baka pumayag ako."

He laughed. "Huwag kang mag-alala. Gipit sila ngayon."

Weh. Gipit daw tapos ang laki ng mansyon.

Kalaunan ay sumama na rin ako. Baka mawalan siya ng pasensya at itulak niya ako.

Ang kanilang tawanan ay naputol nang mapansin nila ang aming presensya. Nandoon ulit ang tatlong gago, tahimik na kumakain. Sa magkabalig dulo ay naroon ang mga magulang ni Lachlan.

"G-good morning po, tita, tito," I greeted them.

"Good morning too," Lachlan's father replied but his wife didn't bother to glance at me.

Naiintindihan ko kung saan nanggagaling ang galit niya sa akin. Nasasaktan siya para sa anak niya at ayaw na niyang maulit pa ang nangyari noon.

We started eating silently. Napakatahimik na halos marinig ko na ang mga kuliglig.

"So, Satchel, I heard you're starting to go back to your place now," nagulat ako nang the biglang magsalita si tita Cresia.

"Ma," Lachlan warned her.

His mother smiled bitterly. "In the past years, while you were busy getting your name back, my son was suffering."

I gulped. Well, it's true.

"I'm sorry," I said. My eyes were starting to get teary.

"Darling, stop. We're in front of the food," tito interrupted.

We continued eating like nothing happened.

Nang matapos kaming kumain ay mas lalo akong kinabahan nang sabihin ni tita na gusto daw niyang makipag-usap.Noong una ay ayaw pa nga akong pakawalan ni Lachlan pero kalaunan ay pumayag din siya.

We went to their garden and sat their. Malaki ang distansya namin sa isa't isa.

"I was mad at you," panimula niya.

Agad akong kinabahan dahil doon.Paano talaga kug sampalin niya ako sabay sabing, '30 million o ang anak ko?'

"Noong umuwi siya sa bahay, wala siyang ibang ginawa kundi ang magkulong sa kwarto. Gabi-gabi siyang umiiyak at naglalasing. Walang kaming magawa para pigilan siya. Miski mga kapatid niya ay pinagtatabuyan niya. Hanggang sa umabot nalang sa puntong muntik na niyang tapusin ang buhay niya," she said. "I almost lost him,Satchel.Hindi ko kakayanin kung sakaling mawala siya sa akin."

"I'm sorry," I said. A tear fell from my eye.

"Noong una ay wala akong planong tanggapin ka ulit sa buhay namin. Pero anong magagawa ko, ikaw ang kaligayahan niya eh," her voice cracked. "Paano ko ipagkakait sa kaniya ang karapatan niyang lumigaya?"

"I'm sorry..Patawarin niyo ako..." I sobbed.

Nagulat ako nang lumapit siya sa akin. He held my hand and spoke.

"Sana, hindi na ulit maulit ang nangyari. I don't want to witness my son losing himself again for the second time. Please....please don't fail me," she begged.

Nang matapos kaming mag-usap ay bumalik kaming dalawa sa sala. They were even worried because they noticed our eyes. Akala raw nila ay nagbardagulan kami.

                                    * * *

"Love...."

"Hmm?"

"I'm going to Ilocos Norte two days from now, my manager told me. We'll do some kind of vlog. You know for fans..."

"Really?" he asked as he caressed my hair.

"Yeah.Hindi naman kami matatagalan, three days, I think?"

He pouted. "I want to come."

I shook my head. "May meeting ka pa."

"Pwede namang hindi ko pumunta," pagpupumilit niya. "You're my priority.

I slapped his hand. "We have different lives, hindi pwedeng sa akin lang nakatuon ang atensyon at oras mo," I explained, trying to make him understand.

Kalaunan ay pumayag siya. Wala na rin naman siyang magagawa. What Satchel wants,Satchel gets.

"Bakit pala S.R ang pangalan nito?" I asked Lachlan.

We were insid ehis office. Nakaupo ako sa swivel chair niya habang nakaupo siya sa sofa at doon niya ginagawa ang kung anong bagay.

"Satchel Reid," he simply answered.

My eyes widened. Napahawak ako sa pisngi ko sa sobrang pamumula.

Enebe!

"Ba't ba baliw na baliw ka sa akin?" I said and smirked. Sumandal ako sa swivel chair niya. "Hays, maganda moments."

He chuckled at what I said. Nanatiling sa papel ang tingin niya pero mukhang nakikinig naman siya.Bilib din ako dahil nakakafocus pa rin siya.

Tumayo ako at naglakad papunta sa kaniya.

"Hindi pa ba tapos 'yan?" sumilip ako sa papel na binabasa niya.

"Almost. Wait for me, please," he said, his eyes still on the papers.

Umupo ako sa tabi niya.Niyakap ko ang braso niya at sumandal sa balikat niya. In fairness, ang tigas ah!

Nang matapos siyang magbasa ay iniligpit niya ang kaniyang gamit. Nanatili pa rin akong nakakapit sa kaniya kaya hindi siya masyadong makagalaw.

"Someone's clingy," he said.

When he was done, he made me sit on his lap. I hugged his nape.

"Can you sing a song for me?" he asked out of nowhere.

Ngumiti ako habang nag-iisip ng pwedeng kantahin.

"For all those times you stood by me"

He smiled upon hearing the lyrics.

"For all the truth that you made me see
For all the joy you brought to my life
For all the wrong that you made right
For every dream you made come true
For all the love I found in you"

Sumandal ako sa dibdib niya at ipinagpatuloy ang pagkanta.

"I'll be forever thankful baby
You're the one who held me up
Never let me fall
You're the one who saw me through through it all"

I swear I will never fall in love again if I ever lost this man. I can never find someone like him. I can never love someone else.

"You were my strength when I was weak
You were my voice when I couldn't speak
You were my eyes when I couldn't see
You saw the best there was in me"

Nagulat ako nang sumabay siya sa pagkanta. His voice was very deep and cold but it was so beautiful!

"Lifted me up when I couldn't reach," I sang.

"You gave me faith 'cause you believed I'm everything I am," pagpapatuloy niya.

"Because you loved me," we both sang.

"I love you," he mumbled.

I smiled.

"Please, remember me."