Allejo Series 3 | Remember Me, Lachlan

CHAPTER 16

Nakakatakot maging masaya. Dahil alam kong kalaunan, ay may kapalit itong kalungkutan.

I was happy while walking towards my door.
Pagkauwi ko nang gabing iyon ay nakatanggap ako ng tawag mula kay papa.

I was about to open my door when I received a call.

One call....One call was enough to shatter all my hearts in to pieces.

"A-anak, wala na ang mama," my father cried on the phone.

Hindi ako nakapag-isip ng maayos.Napaawang ang labi ko,hindi makapaniwala.

I didn't think properly. Nabitawan ko ang susi sa labas ng pintuan at dali-daling sumakay papunta sa ospital.

Habang nasa loob ng taxi ay sinusubukan kong tawagan si Lachlan. Maybe he could accompany me. I want him beside me.

"Please answer my call," I hoped but it was in vain.Patay ang cellphone niya.

I entered inside the hospital,with my tears flowing like a river.

And when I opened the door, I witnessed my mother, laying down while covered with white cloth.

Nanginginig ang kamay kong humawak sa puting kumot at unti-unti itong tinanggal.

At nang makapumpirma kog si mama nga iyon ay hindi ko na mapigilan mapahagulgol.My loud cries echoed inside the room.

Lumipat ang tingin ko sa doktor na nakatayo sa tabi ko.I grabbed his collar while my tears were continuously streaming down.

"A-akala ko ba maayos siya?" my voice cracked. "Doktor ka diba?! Bakit hindi mo siya nagawang iligtas!" I screamed."Please, buhayin mo siya, parang awa mo na.'

I noticed how pain was visible in his eyes.

"I'm sorry I couldn't save her," he cleared his throat because his voice suddenly cracked. "I'm sorry," pag-ulit niya.

Nabitawan ko ang collar niya at nanghihinang napaupo sa sahig.

"Ma..." I cried harder. "Paano na kami?Paano na ako,ma?"

I noticed my father who's in the verge of breaking down but he pretended to be strong for us. Lumapit siya sa akin at yumakap.

"Hayaan na natin siyang magpahinga, anak" he said and I heard my sister's loud cries.

"The number you have called is unavailable,"my phone answered when I tried dialing Lachlan's number.

I sighed.Hindi namin pinatagal ang bangkay ni mama.Masyado na kasi siyang pagod kaya nais na namin siyang magpahinga.

Mamayang alas nuwebe ay magsisimula ang misa. Ngayon ang araw ng libing niya.

Napatingin ako sa salamin.Mapapansin ang dalawang itim na bilog sa ibabaw ng mga mata ko.Ang putla-putla ko.

Hindi ko na alam. Parang nawalan ako ng lakas ng loob , ng ganang mabuhay. Hindi ko pa rin matanggap ang pagkamatay ni mama.

It was so sudden. I thought he was recovering.

I sighed. Kinuha ko ang cellphone ko at nagtungo na sa venue.Nauna na sina papa at ate doon.

I bit my lower lip to stop myself from crying when I saw her face again.

Wala na talaga si mama.

The mass ended shortly.

Inaayos na nila ang libingan.We all stood infront of my mother. Isa-isa naming itinapon ang bulaklak habang pababa siya sa ilalim ng lupa.

Thank you, ma. You are the best mother in the world. Patawarin mo ako sa mga nagawa kong kasalanan sa iyo at sa mga bagay na hindi ko nagawa bilang anak mo. Please rest now.

"Lachlan, nasaan ka na ba?" bulong ko sa hangin.

Dumidilim na ang paligid. Umuwi na ang mga tao habang nanatili ako sa puntod ni mama.

Kanina ko pa siya tinatawagan. Kailangan ko siya. Kailangan ko siya sa tabi ko dahil parang mababaliw na ako. But he wasn't answering any of my calls.

I fished my phone and called him again.

Laking pasasalamat ko nang sumagot ang kabilang linya.

"Hi po?" I heard a voice of a man.

Dinaga ng kaba ang dibdib ko.Maraming katanungan ang nasa isip ko.Bakit iba ang may hawak ng cellphone niya?

"H-hello, si Lachlan?" Nanginig ang boses ko.

"Hello po? Kaano ano niyo po ang may ari nitong cellphone?" he asked, instead.

"Bakit?" I asked.

"Kung pwede po sana ay puntahan niyo siya. Halos isang araw na siya ditong nag iinom. Ang dami niyang binasag na baso. Marami rin po siyang sinuntok," pagpapaliwanag niya.