ევროპული მეგობრობა?

თავი 6

უნივერსიტეტში კარგად გამოძინებული მივედი, ბოლოს ასე როდის მეძინა არცკი მახსოვს.
დერეფანში კომპიუტერების ოთახს ვეძებდი, როცა უკნიდან ვაჩე მომეკრო, ცალი ხელი ყელთან ახლოს მომიტანა და ნიკაპი მხარზე ჩამომადო
- მელლ არმოგენატრე?- თან ამთქნარებდა
- ვიღაცა გამოუძინარებელია..
- კიი გუშინ არმეძინა- თვალები ეხუჭებოდა, ბურტყუნებდა და უკან დაყრდნობილი მომყვებოდა
- ჩემზე ფიქრში ხო?- ჩაეცინა, წელზე მომხვია ხელი და ისევ ბურტყუნით გააგრძელა ლაპარაკი
- ზუსტადაც,  მთელი ღამე ვფიქრობდი შენზე და გპირდები, დედასვუტირებ ყველა ღამეს რომელსაც ერქმევა უშენო- მისმა ნათქვამმა სიამოვნება მომანიჭა, რაღაცნაირად დამაჟრიალა
- ლამაზად ლაპარაკი ყოველთვის გეხერხერხებოდა
- შეუძლებელია უხეში სიტყვები ამოგივიდეს პირიდან როცა ამსახეს ხედავ- მისკენ შემატრიალა და ლოყებზე მომკიდა ხელები, ცხვირზე ნაზად მომადო ტუჩები მაგრამ უკან დავიხიე
- მეგობრები ვაჩე...- ჩემი ნათქვამი აშკარად არესიამოვნა და თვალები გადაატრიალა
-  ევროპულ მეგობრობაზე რააზრის ხარ?
- სულელო ხომიცი რო ასეც დარჩება?
-  მელლ.. მელ... მუხლებში ჩაგივარდებოდი  და სიყვარულს შეგევედრებოდი უკვე მესამედ, მაგრამ  რათმინდა მუდარით გაჩენილი სიყვარული? იცოდე რომ, ძალიან გვიან მიხვდები რომ შენ ცხოვრებაში კარგი მომენტებიც გვქონია
- არგინდა ვაჩე
- რაარმინდა? კიდევ რამდენხანს უნდა გავნაგრძოთ არშემჩნევა?
- ვაჩე...
- ისეთი მნიშვნელოვანი  ვერასდროს ვერავისთვის ვერ იქნები, როგორიც ჩემთვის იყავი- სევდიანი ღიმილით თქვა და ადგილიდან გაუჩინარდა

ნეტავ იცოდეთ, ნეტავ იცოდეთ როგორ მინდა რომ ვაჩესთან ძალიან სიახლოვეს ვიყო, ნეტავ იცოდეთ როგორ მინდა ყველაფერი ისე იყოს როგორც ღრმა ბავშვობაში, მაგრამ არა მეორე შანსს მესამე მოყვება, მესამეს მეთოხე,  მეხუთეს ტანჯვა!
ემუდარები...
ეხვეწები...
ითხოვ...
მოითხოვ..
ტირი..
ყვირი..
ბრაზობ...
პატიობ...
პატიობ...
პატიობ! პატიობ! პატიობ!!!
ტყდები..
ბოლოს იღლები, ძალიან იღლები...
უბრალოდ ჩუმდები.. ჩუმდები და მხოლოდ ფიქრობ..
და სად მიყავხარ ბევრ ფიქრს? ისინი ხომ არილექება ტვინში როგორც ნაცრისფერ მოგონებებათ?
რაუნდა ვუყო ამ მოგონებებს? ამ მწარე ფიქრებს? ამ წლებს? და უშენობას..?
ვაჩე უშენო წლებს რაუნდა ვუყო? და მწარე დარდს? ზიზღს? სიძლუვილს!?
არშეიძლება ასე მარტივად გაქრე და გამოჩდე ადამიანის ცხოვრებაში, რომელსაც გული ჯერკიდევ უცემს და აქვს გრძნობები, გრძნობები რომლებზეც ერთდროს თამაშის უფლებას გაძლევდა.

მაგრამ ვეცდები.. მე ვეცდები და ბედნიერად მოვკვდები, სიბრაზეს არმივცემ უფლებას ბედნიერება ამიტიროს.

ამფიქრებმა ვაჩეზე ხელახლა გამანაწყენა, მაგრამ, მომწონდა თუ როგორ ცდილობდა ყველაფრის განახლებას..
აქ მხოლოდ ერთი კითხვა ისმის..
რამდენად გულწრფელია მისი ეს სიტყვები რომელიც გრძნობებს კლავიშებივით ეთამაშება?

სტადიონზე წავედი სტატუსის დასაწერად, მზეზე კარგად გამომდის ფიქრი, რადგან მომწონს მზის სხივები სხეულზე რომ მეცემა.
სტადიონის სკამზე დავჯექი და წინ ფორმატი გადავშალე, ერთი წამით მოვკარი თვალი სტადიონს, და დავინახე ვაჩე რომეიც პატარა ბავშვებს ფეხბურთს ეთამაშებოდა,
პუტკუნა ბიჭისთვის ხელი მოეკიდა და მასთან ერთად დარბოდა,
ბედნიერი ჩანდა...
ვერმოვითმინე და ხმამაღლა დავიყვირე მისი სახელი, დამანჭული სახით შემომხედა, ჩაიღიმა და ხელი მაღლა ამართა დასაქნევად
- მოდი ჩვენთან
- ვმუშაობბბ
- ანუ მიგათრიო?- გამკეთებელი იყო ამიტომ უთქმელად წავედი მისკენ.
იღიმოდა, ხელი ჩამავლო, წინ მომიქიცია, ლოყებზე დამიწყო ხელის მოჭერა და პუტკუნა ბავშვს სიცილით მიმართა
- ნახე ამასაც რარბილი ლოყები აქ, განეიტრალდებით- მისმა ნათქვამმა გამაკვირვა და დამანჭული სახით შევუტრიალდი.
- რა!?

ჩაიცინა მოულოდნელად ტუჩებში წამიერად მაკოცა და კალათბურთის ბურთით თამაში დაიწყო. ერთი ხელიდან  მეორეში გადაქონდა მეორედან ისევ პრიველში.
მოულოდნელად გაჩერდა და შემომიტრიალდა
- თუ ჩავაგდებ ჩემთან წავალთ კინოს საყურებლად- პასუხს არ დალოდებია ისე ისროლა ბურთი კალთში და მოათავსა კიდეც.
- არა...
- ხომაგრამ ბურთი კალათში ჩავარდა, ჩვენკი ჩემთან წავალთ- ჩემკენ წამოვიდა და წელზე ხელები მომხვია
- აუ არმინდააა
- გინდაა, არამჭრა იცოდი, მართლა ესეთი საყვარელი კიარვარ
- ანუ შენთან მოვიდე?
- მოხვალ?
- რავიცი რავიცი- ყურამდე იღიმებოდა
- უსე ჩვენ ნელნელა ევროპულ მეგობრობას ვიფერებთ, შეატყე?
- აბუქებბ
- მელლლ, ნუხარ ასეთი სერიოზული პატარავვვ, 7:00ზე ჩემთან მოდი მისამართს მოგწერ