"ကောင်လေး မလိုင်ထုတ် ယူအုံးလေ..."
လက်ဖက်ရည်ထုတ်ကို ယူပြီးနေရာမှ လှည့်ထွက်လိုက်တော့ နောက်ပါးဆီမှ ဖျော်ဆရာကလှမ်းခေါ်လေသည်။ဆိုင်းလော့ဒ် ပြန်လှည့်လိုက်ပြီးမှ...
"ကျွန်တော် မလိုင်မမှာဘူးလေ..."
"သြော်...မသိဘူးကွာ အရင်က အမြဲတမ်း မလိုင်နဲ့အီကြာကွေးက ယူနေကြဆိုတော့ ငါလည်း မင်းကိုတွေ့တာနဲ့ အဆင့်သင့်ကောက်ထည့်ထားလိုက်တာ..."
"သြော် အရင်က သူများလူကြုံမှာလို့ ဝယ်ပေးတာအကို အခုက မမှာတော့လို့.."
"အေးပါကွာ ရတယ် ရတယ် ညီလေး..."
အဖျော်ဆရာက ပြောပြောဆိုဆို မလိုင်နှင့်အီကြာကွေးထုတ်အား နံရံ၌ပြန်ချိတ်ဆွဲ၍ ပြောလေသည်။ဟိုတုန်းကတော့ မနက်စောစောဆို ရှင်းခန့်က မလိုင်တစ်ခွက်တော့သောက်တက်သည်မို့ မနက်တိုင်း သူလာဝယ်ပေးရတာကို ဒီဆိုင်ကကျင့်သားရနေပုံရသည်။ဆိုင်းလော့ဒ် မလိုင်ထုတ်အား တချက်ကြည့်ပြီးမှ နေရာမှပြန်လှည့်ထွက်လိုက်သည်။
သူလည်း ဘာထူးလို့လဲ အမှန်အတိုင်းပြောရလျှင် ရှင်းခန့်မောင်ရဲ့ နေ့ဓဒူဝကိစ္စတွေကို လိုက်လုပ်ပေးနေရင်း အကျင့်ပါမှန်းမသိပါနေခဲ့သည်။အရင်ကဆို ရှင်းခန့်မောင်နှင့်မိုးလင်းပြီး ရှင်းခန့်မောင်နှင့် မိုးချုပ်ရသည်လို့ ပြောရလောက်သည့်အထိ ရှင်းခန့်မောင်ဟာ သူ့ရဲ့နေ့စဥ်ဘဝမှာ ပါဝင်ပတ်သတ်နေခဲ့၏။အခုလို အဖော်လုပ်ပေးစရာ မလိုတော့ဘူးလည်းဆိုရော ရုတ်တရက်ကြီးအားလပ်သွားကာ ဟာတာတာဖြင့် တစ်ခုခုလိုအပ်သလိုကြီး ခံစားနေရတာလည်း အမှန်ပဲဖြစ်လေသည်။လူဆိုတာ အလွယ်တကူအကျင့်ဖြစ်လွယ်တဲ့ အမျိုးမဟုတ်လား။
ဟိုတွေးဒီတွေးဖြင့် လမ်းထိပ်လက်ဖက်ရည်ဆိုင်ကနေ ပြန်လျှောက်လာခဲ့လိုက်သည်။မိုးရာသီကာလထဲသို့ ချဥ်းနင်းဝင်ရောက်လာပြီမို့ မနက်စောစော ရာသီဥတုက ထိုင်းထိုင်းမှိုင်းမှိုင်းရှိလှသည်။ညပိုင်းတွေ ပုံမှန်မိုးရွာ၍ မနက်ပိုင်းဆိုလျှင် ရာသီဥတုက စိုစွတ်နေကာ အနည်းငယ်အေးစိမ့်စိမ့်ရှိလှ၏။မနက်၆နာရီခွဲသာရှိသေးပေမဲ့ သူတို့လမ်းလေးကတော့ စျေးဆိုင်တန်းတွေချည်းပဲမို့ ဆိုင်အတော်များများ စတင်ဖွင့်လှစ်ကာ စည်စည်ကားကားဖြစ်နေကြပြီဖြစ်သည်။
YOU ARE READING
Wild Rose(complete)
General Fiction"ခင္ဗ်ားက ဟီရိုးအင္းလိုပဲ မေကာင္းမွန္းသိေနေပမဲ့လည္း လူက္ုိအရူးအမူး စြဲလမ္းေစတယ္" 19.2.2022 "ခင်ဗျားက ဟီရိုးအင်းလိုပဲ မကောင်းမှန်းသိနေပေမဲ့လည်း လူက်ိုအရူးအမူး စွဲလမ်းစေတယ်" ...