Park Chaeyoung o gece yaşamını yitirmek istemişti. Küvetin içine tamamen girmeden önce yavaş yavaş son nefesini vermişti.
Tıpkı Park Jimin gibi.
Ama onların hikayesi kalp atışları bittiği anda başlamıştı.
"Sen..." Jimin mırıldanınca yanına oturdum. "Çok güzelsin."
Hafifçe gülümsedim. Ömrüm boyunca bir veya iki kere duymuştum bunu. Kimse bana iltifat etmezdi, çevrem bana karşı kötüydü. Zorbalığa uğramıştım çoğu kez.
'Çok çirkinsin.' 'Gülüşün iğrenç.' 'Sesini güzel mi zannediyorsun?' 'Kemik torbası.'
Okulda aldığım yüksek notlara bile iğrenç sebepler bulmuşlardı.
Bakışlarımı ondan çevirip dalgaları izledim. Gözlerini ayırmadan beni izliyordu. "Rüyamda bile çok naziksin. İltifatın için teşekkür ederim."
Dediğim şeye kıkırdayarak eliyle dolgun pembe dudaklarını örttü. "Benim de rüya olması çok komik. Birkaç gündür zor zamanlar geçirdiğim için rüyama bile girmen normal." Dedi bakışlarını denize çevirip. Ne demek istiyordu?
Ayaklarını öne doğru uzatıp ritmik bir şekilde sağa sola sallamaya başladı. Küçük çocuk gibiydi. Derince iç çekerek "Lanet olsun, uyanınca beni tonlarca sorun bekliyor olacak. Keşke hep rüyalar aleminde kalsam." dediğinde başımı aşağı yukarı salladım.
"Kimse bana inanmıyor, seni bulamıyorum." Diye mırıldandım. Hoseok bana inanıyordu, sanırım artık onu da kaybettim. Gerçekten deli olduğumu düşünüyorlardı.
Bakışları hızlıca bana döndü ve "Sen... ciddi misin?!" diye sordu şaşkınca. Kaşları çatık bir şekilde bana bakıyordu. Hayır, Jimin bir rüya için fazla tepki veriyordu.
"Rosé... Bu gerçek sen misin?" Diye sorunca ne diyeceğimi bilemedim. Rüyada mıydım? Peki karşımdaki bu Jimin neden farklı tepkiler veriyordu?
"Rosé, inanmıyorum! Sanırım gerçeksin! Sonunda seni buldum... ama rüyamda."
Şaşkın bir şekilde "Saçmalama sadece rüyadayız. Senin hayal gücüm olmadığını nereden anlayacağım?" diye sordum.
O bana karşılıksız inanmıştı, hem de bu durumda. Ama ben ona inanamazdım. Sonuçta rüya olabilirdi. Aldığım ilaçların etkisiyle bir sürü rüya görüyordum.
Bir süre düşündü. Ben de onu izledim.
Siyah saçlarını rüzgar savurdu, kısık gözleri etrafta dolaştı. "Buldum! Kimsenin bilmediği, sadece bir kişinin bildiği bir sırrımı söyleyeceğim. Bunu o kişiye söyleyip doğrularsan eğer ben hâlâ hayattayım demektir."
Gözlerim gözlerindeyken "Peki bize inanacaklar mı?" diye sordum.
