မမျှော်လင့် ဘူး ဒီလို Mr. ကုမ္ပဏီပိုင်ရှင် Kirk နဲ့ ခွန်ဆမ်တို့လည်း ကားထဲမှာ ပါပါလာမယ်ဆို တာ လမ်းမှာ အရူးတစ်ယောက်လို ထိုင်နေမိတယ်။ အမှန်တော့၊ ဒီဇိမ်ခံကားထက် ဘစ်ကားစီးရတာ ပို
နေရတာ မခက် မှာ အခုတော့
"မင်းအိမ်က တော်တော်ဝေးတယ်။ မင်းဘယ်လိုအလုပ်လာတာလဲ ဘယ်နှနာရီ နိုးလဲ"
မစ္စတာ kirk ကGoogle Maps ကို ကြည်ရင် ကျွန်မ ကို မေးသည်။ ခွန်ဆမ်သူမ လည်း သိချင်နေတာ ကြောင့် ကားမှန်ကနေတဆင့် ကြည့်နေသော်လည်း သူမ ငြိမ့် နေ တယ်
"မနက် ၄ နာရီမှာ အိပ်ရာကထမှ ရေချိုးပြီး အဝတ်အစားလဲ ငါးနာရီမှာ အိမ်ကထွက်ပြီး ၇ နာရီမှာ အလုပ်ဆင်းတယ်။ လမ်းမယ် မနက်စာစားမယ်။"
"ဘုရားရေ။ ဘယ်လောက် ကြမ်းတမ်းလဲ့ ရှင်သန်မှုဂိမ်းတစ်ခုလို့ပဲ ။ အရမ်းဝေးတာကို ဘာလို့ အိမ်နဲ့နီးတဲ့ အလုပ်ကို မ ရှာတာလဲ"
ကျွန်မအိမ်နားက ခွန်ဆမ် မရှိဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ကျွန်မ အခု စိတ်ပြောင်းသွားပြီ။ စိတ်ထဲ့ ပြောနေမီသော်လည်း
"ကျွန်မ စဉ်းစားနေတာ။"
တိတ်ဆိတ်မှုက ငါတို့ကြားမှာ နားစွင့်နေတဲ့ ခွန်ဆမ်က ကျွန်မ ကိုကြည့်ကာ တစ်ခုခုပြောနေသည်။
"ဒီလိုတွေးရင် မင်း ငါ တို့ ကုမ္ပဏီကို ဘာကြောင့် လျှောက်ထားတာလဲ။ တခြားသူတွေ ဒီမှာ အလုပ်လုပ်ဖို့ အခွင့်အရေးကို လက်လွတ်ဆုံးရှုံးစေရမယ် ဆို မင်း မသိဘူးလား။"
သူမသည် အေးစက်စက်နှင့် ရွဲ့စောင်းစွာ ပြောလိုက်သည်။
"တောင်းပန်ပါတယ်။"
"ဘာလို့ တောင်းပန်တာလဲ"
"ကြည့်ရတာ မင်းက ငါစကား ကို စိတ် ဆိုး ပြန်ပီမဟုတ်လား " သူမပြောတော့ ကျွန်မပေါင်ပေါ်တင်ထားတဲ့ လက်တွေကို ကြည်မိ တယ်။
"ကျွန်မ စိတ်မဆိုးပါဘူး။"
"ဒါပေမယ့် မင်းအသံက မလိမ်ဘူး နော် "
မစ္စတာ Kirk က အခြေအနေ ပိုဆိုးလာတာကို မြင်တော့ သူက ချောင်းဆိုးပြီး ကျွန်မ စကားကို ဖျက် ပေးတယ်။
