ဘယ် လို မျက်နှာ မျိုး နဲ့ ခွန်ဆမ် နဲ့ ခေါက်ဆွဲ ကို တူတူ သွားစား ရမှာလဲ ။
ညနေ ရုံဆင်း တော့ ကျွန်မ အရင်ဆုံး မေ့သွားသလို ဟန်ဆောင်ပြီး အိမ်ပြန်ဖို့ ပြင် နေပေမဲ့ သူမ သိ လို့ ထင်တယ် စာ ပို့ပီ
[ငါ ကား ပေါ်မယ် စောင့်နေမယ် ။]
နောက်ဆုံးတော့ ကျွန်မသူ့မရဲ့ ဖန်စီကားထဲမှာပဲ Nop နဲ့ အဲဒီနေ့က ဘတ်စ်ကားပေါ်မှာ စကားပြောဖြစ်ခဲ့တယ် မဟုတ်လား အခုတော့ သူက ဆိုင် ရောက် အစားအသောက်တွေရောက်တဲ့အထိ စကားတစ်လုံးမှ မပြောဖြစ်ဘူး။ ဘာကြောင့် ဒီလို့ နားလည်ရခက်ရတာလဲ။
"ခွန်ဆမ်။"
ခွန်ဆမ်က သူ့ခေါက်ဆွဲကို ချလိုက်ပြီး လှပတဲ့ အညိုရောင်မျက်လုံးတွေနဲ့ ကျွန်မကို ကြည့်တယ်။
"ဟမ်?"
"ရုင် အရမ်း ဗိုက်ဆာနေပုံပဲ ။"
ညစာအတူစားချင်တယ်လို့ သူမပြောတယ် မဟုတ်လား ၊ အနည်းဆုံး စကားပြောသင့်ပါတယ်။
"မင်း ဘာမှမစားဘူးလား"
"အရမ်းစပ်လို့"
တကယ်ကို ဗိုက်ဆာလို့ ကြည့်နေတာ တစ်ဖက်တွင်မူ ခွန်ဆမ်သည် ငရုတ်ကောင်းမရှိလျှင် အသက်မရှင်နိုင်သကဲ့သို့ ငရုတ်သီးဆော့စ်ကို ပိုများလာစေသည်။ မဂ္ဂဇင်းတွေမှာ တွေ့ဖူးသမျှ အစပ်တွေ မစားနိုင်ဘူး လို့ ရေးထာတာပါ "
ကျွန်မ တို့ဘာလို့ဒီလောက်ကွာခြားနေတာလဲ။
"ဒီဟာအရမ်းစပ်တယ်။"
"ပျော့ညံ လိုက်တာ။"
"ရုင် ဒီကို ခဏခဏလာတာလား"
"မဟုတ်ဘူး စားချင်စိတ်ရှိမှသာလာ လာ ဖြစ်တာ "
သူက စကား ပြောနေရင် ခေါက်ဆွဲပန်းကန်ပြားထဲ့ ငရုတ်ကောင်းထပ်ထည့်သည်။ ကြောက် ဖိုး ကောင်း လိုက်တာ
"ဒီလမ်းဘေး စား မျိုးက ရုင်မကြာခဏ စားတဲ့ အစားအစာမဟုတ်ဘူး မဟုတ်လား ။"
"ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ?"
"အမြဲတမ်း အဆင့်မြင့်ပြီး နာမည်ကြီး စားသောက်ဆိုင်တွေ ဒါမှမဟုတ် အထူးတော်ဝင်အစားအစာတစ်မျိုးမျိုးကို စားလေ့ရှိတယ်လို့ ကျွန်မ ထင်မိတာ"
