¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
ორივე მანქანაში იყვნენ... ირგვლივ უხერხული სიჩუმე იყო...მილა თავისთვის ფანჯარაში იყურებოდა..კიდევ ვერ გამოვიდა შოკიდან თუ რა მოხდა პოლიციის შენობაში... ჯანგკუკი ტუჩებს იჭამდა არ მოსწონდა ეს სიჩუმე...უკანა სავარძლისკენ გადაიხარა და წყალი აიღო...მილას წინ გაიშვირა..მილამ შეხედა უემოციო სახით...
ჯანგკუკი - დალიე! მილა - მადლობა...
მილას ყველა მოძრაობას უყურებდა ჯანგკუკი და აკვირდებოდა მისი სახის ყველა ნაკვთს...თან უნდოდა დარწმუნებულიყო რომ კარგად არის...როცა მორჩა მილა წყლის დალევას კიდევ ერთხელ დაიწყო ლაპარაკი..
ჯანგკუკი - უკეთ ხარ? მილა - კი... ჯანგკუკი - მისმინე,ვიცი რთულია,მაგრამ ისინიც მაინც დაინფიცირებული არიან...ცივი გონებით უნდა ვიფიქროთ... უფრო ფრთხილად იყავი... მილა - ვიცი... ჯანგკუკი - არ იცი...რა იქნებოდა იქ რომ არ ვყოფილიყავი...ახლა უკვე მკვდარი იქნებოდი.. ერთი-ერთი მათგანი...( ხმას აუწია) მილა - რატომ ღელავ? ჩვენ მეგობრებიც არ ვართ! ჯანგკუკი - სიმართლე გითხრა? მეც ამას ვეკითხები ჩემთავს...ყოველთვის ვცდილობ გადავარჩინო შენი არა მადლობელი თავი...
მილამ თავი ცუდად იგრძნო,იცოდა რომ ის სიმართლეს ლაპარაკობდა...
მილა - მაპატიე...შენ არც ისეთი ცუდი ხარ როგორიც მეგონე...მადლობა,რომ გადამარჩინე... ჯანგკუკი - არ ვარ ცუდი ბიჭი..გეფიცები!
ამის გაგონებაზე მილას გაეღიმა.. ნელ-ნელა მოსწონდა მასთან ერთად ყოფნა...
