Fazlasıyla sıradan ve sevilmeye değmeyecek bir adamın; dile getirmek istediği şeyleri getirememe bütünü.
Uzun lafın kısası saçma notlarım, unutmayayım diye günlerimi falan.
-Kurgu bağlantılı kurgudan bağımsız günlük-
Sanırım insanlar artık kendilerini savunmadıkları zaman, olgunlaşmış oluyorlar. Mesela "Artık her şeye cevap vermiyor, sözümü dinliyor." Hayır, aslında sözünüzü dinlemek ona işkence gibi geliyor ama size laf anlatmak ile uğraşamayacak kadar yordunuz onu. İnsanların imtihanlarının olduğu bir Dünya'da yaşadığını biliyor ve bu yüzden yanlış anlaşılmalarda bile çoğu zaman çabalamıyor karşı taraftakine kendisini açıklamak üzerine. "Ah, kastettiğim bu değildi ama anlatsam bile anlamayacak. Sanırım bu onun imtihanı, benim yapabileceğim bir şey yok." Sessizleşiyor. Böylece kişi karşı taraftakine suç bulmuyor ve ilişkiler uzuyor. Bu yüzden çocukken sürekli arkadaşlarım değişirken, yetişkin olduğumda aynı kişi ile senelerce görüşebilir hale geldim. En ufak bir haksızlık karşısında, "Hayır!" , "Bunu bana nasıl yaparsın! Bir daha asla seninle oyun oynamayacağım!" Gibi. Ergenliğimde de o kadar bunalırdım ki insanlardan; sıkıcı hâle gelirlerdi ve düşünürdüm; ne düşündürdüm biliyor musunuz? Anlatamam. Ağlayasım geliyor. Belki cennette ha? İnşaAllah o vakit. Kendimi savunmayı bıraktım çünkü ne kadar değersiz olduğumu anladım. Annesinin biricik, babasının aslan oğlu ve;. Ve işte. Değildim artık onlar.
•
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
