Nowy nauczyciel. Nie jest taki stary...
Ciekawe, jak to się dalej potoczy?
Dziewiętnastoletnia Park Dan-Bi uczęszcza do ostatniej klasy technikum. Nigdy się nie spodziewała, że napotka coś lub kogoś, kto odmieni jej życie na dobre...
Obudziłem się w mieszkaniu... ale nie moim. Był to przytulny salon, z wieloma obrazami i kolorami. Naprawdę było tu przyjemnie.
- Obudził się pan. Jak dobrze.- odetchnęła kobieta, która siedziała koło mnie. - Kim pani jest?- ułożyłem się w pozycji siadu. - Jestem macochą Dan-Bi. Podobno jesteś jej... - Nauczycielem i chłopakiem.- przełknąłem ślinę.- Jak z nią? Jest już wszystko w porządku? Kiedy wyjdzie? Mogę do niej jechać? Zacząłem zadawać pytania, lecz kobieta mnie uspokoiła.
- Jest mi trudno to powiedzieć...- spuściła głowę.- Dan w tym momencie walczy o życie.
***
Wbiegłem do szpitala i spytałem recepcjonistki, gdzie Dan-Bi.
- W tym momencie ma operację, która zadecyduje o jej życiu. Proszę się nie martwić. Jej ojciec załatwił jej najlepszego lekarza.- uśmiechnęła się smutno. - Gdzie on jest? - Powinien być przed salą nr 45.- wskazała, a ja poszedłem w ich stronę.
Kiedy jej ojciec mnie tylko zobaczył, łzy wylały się strumieniem z jego oczu. Objął mnie i wypłakiwał się w moją marynarkę.
- To nie fair. Ja powinienem być pod tą ciężarówką, a nie ona... Przecież miała tyle życia przed sobą! Takiego wspaniałego mężczyznę sobie znalazła, a teraz leży na sali operacyjnej...- mówił.
Wycierałem łzy, które same leciały.
***
Po dwóch godzinach wyjechało łóżko z dziewczyną, a za nią lekarz. - Panie doktorze, co z nią?- złapałem go za ramiona. - Wszystko będzie dobrze, ale... Kurwa! Zawsze jest jakieś ,,ale"! - Jest w silnej śpiączce. Może się obudzić za miesiąc, rok lub... w ogóle.
- Czy mogę do niej pójść?- spytałem, a ten przytaknął.
Pobiegłem do dziewczyny. Była cała blada i wyobijana. Gdzie nie patrzyłem był siniak, lub zadrapanie.
- Dan-Bi proszę. Bądź silna, nie daj się temu. Nie mogę cię stracić, nie chcę być znów samotny.- mówiłem w duchu.
Czułem jakby mnie słyszała i rozumiała, bo jej skóra przybrała lekkiego koloru.
Odeszłem z ciężkim sercem i wróciłem do domu.
***
Dziś dokładnie mija rok. Pieprzony rok bez mojej Dan. Nie wiem jak przeżyłem czas bez niej, ale naprawdę było ciężko. Codziennie jeżdżę do niej i siedzę do późnej nocy. Tak bardzo mi jej brakuje. Już wiele dziewczyn wpakowywało mi się do mieszkania i sugerowało zboczone rzeczy. Od razu wywaliłem je z domu. Były nawet takie, które mówiły, że Dan się nie obudzi. Nie wierzyłem w to. Cały czas mam nadzieję, że się obudzi i nawet jeśli potrwa to kilka lat, będę najszczęśliwszym człowiekiem jeżeli z tego wyjdzie.
Dziś kolejny dzień mojej rutyny. Zjadłem śniadanie i natychmiast pojechałem do szpitala. Wszedłem do sali, w której leżała dziewczyna. Wyglądała dziś bardzo dobrze.
- Hej kochanie.- złożyłem pocałunek na jej czole i złapałem jej rękę.- Dobrze dziś wyglądasz, lepiej niż zwykle.
Uśmiechnąłem się lekko i nagle... poczułem lekkie uściśnięcie mojej dłoni. Serce zaczęło mi szybciej bić, a łzy napełniały się do oczu.
- Skarbie, słyszysz mnie?- mówiłem niedowierzając. Znów dostałem uścisk, a do tego niewyraźny, lekki uśmiech.
- Obudź się całkowicie, proszę...- schyliłem się ku jej dłoniom i zacząłem szlochać.
Poczułem czyjąś dłoń na mojej głowie. Podniosłem ją, a moim oczom ukazała się Dan-Bi z otwartymi oczami i uśmiechem.
- Ty żyjesz!- krzyknąłem z płaczem. - T-tae?- powiedziała niewyraźnie. - Jestem tu, jestem przy tobie.- pogłaskałem jej policzek.
Do sali wbiegli lekarze. Kiedy zobaczyli Dan, która uśmiecha się, sami się ucieszyli. Odpięli ją od tych wszystkich kabli i sprzętów. Wreszcie była wolna.
- Będzie mogła pani wyjść dziś w porze obiadowej. Musimy zrobić jeszcze kilka badań.
- Nawet nie wiesz jak tęskniłem...
Chciałem ją pocałować, ale usłyszałem dziwny dźwięk dochodzący z niewiadomo kąd. Pogłębiał się i wydawał się być... budzikiem?
Gwałtownie wstałem z łóżka spocony z szybkim oddechem.
To był sen? Dan się nie wybudziła...? Zacząłem bić się myślach, gdy nagle dostałem wiadomość:
- Z Dan-Bi jest coraz gorzej. Zaczęła się trząść jakby miała drgawki.
Ale przecież to nie możliwe podczas śpiączki. Czytałem dalszą treść.
- Podsłuchałam, że nie ma już szans dla niej... Trzymaj się Taehyung. Hyun-Lan.
Serce złamało mi się na pół. ,,Nie ma już dla niej szans"? Przecież to niemożliwe.
Natychmiast pojechałem do szpitala, a kiedy do niego wbiegłem zobaczyłem moją dziewczynę.
Leżała na łóżku. Odpięta od tych wszystkich kabli i sprzętów. Obok zobaczyłem jej rodziców, płaczących i użalających się nad sobą, że nie poświęcali jej dużo czasu. Jimin kompletnie się załamał. Był w takim stanie, że szkoda o tym rozmawiać... Dopiero odnalazł swoją siostrę i już musi się z nią żegnać. Obok chłopaka był Jungkook... Ah ten chłopak, tak samo. Również był załamany...
Podeszłem do łóżka krzycząc, żeby się zatrzymali. O dziwo posłuchali.
- Dan... Skarbie obudź się, proszę... Ty tylko śpisz, prawda? Czas wstawać i iść do mnie, no dalej. Kochanie, proszę!- zacząłem szlochać jak nigdy.
Właśnie straciłem całe swoje życie.
_______________________ Kochani, książki już dobiega koniec :(, ale planuję pisać nową, więc wyczekujcie! haha
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
