Soyledim ya; kuş gibiymişsin göğsümde. Göç mevsimini bilmedikçe ben, başını alıp gitmişsin uzaklara ve her seferinde ben gökleri ezberlemişim ardından. Kızmışım, küsmüşüm ama geri dönersin diye gidememişim başka şehirlere. Her geldiğinde içim uçmuş sana ve soluklarım kesilmiş. Ama küçük bir çocuk gibi duvara yüzümü dayamış ve omzuma dokunup gönlümü almanı beklemişim. Söyledim ya; kuş gibiymişsin göğsümde ve ben gökleri çekmişim ciğerlerime.
Saçlarım dökülmüş avuçlarıma tomar tomar her özleyişimde. Bir torbaya doldurup saç tellerimi urba yapmışım sırtıma. Gelirse minder yaparım sırtına, yorgundur demişim. Minder olmuş, yorgan olmuş, çoğaldıkça çoğalmış gelmemişsin. Oysa kuş gibiymişsin göğsümde ve ben nefesimi tutmuşum ciğerlerimde, içerde soluksuz kalma diye. Söyledim ya; kuş gibiymişsin göğsümde ve içim evin olmuş, kanat çırpmış sana doğru. Oysa nerden bilirdi kanatsız kuş olur mu, yolmuşsun bir bir tüylerini. Ne ev kalmış ortada, ne bir yuva.
Yetmemiş gibi kurulan hayaller de uçmuş gitmiş seninle birlikte. Dönsün diye tüm çırpınışlar nafile. Arada bir çalmışsın kapıyı ama ne çare! Gelen sensin sanmışım ama değilmişsin. Her seferinde daha çirkin görmüşüm seni. Eski asaletin kaybolmuş. İçini karanlık sarmalamış. Oysa ben pamuklara sarmalamıştım içini. Sen karanlıklara emanet etmişsin. Benim pamuklarımla da karanlığına yeni bir yuva yapmışsın. Bu saatten sonra sana çiçek bahçeleri vaad edemem. Gönlümün nehirleri kurudu. O çiçekleri sulamaya takatim kalmadı. Bir bardak su varsa elinde, ciğerimin yangınını boşver ve o suyu iç. Ben yanarken yaptığın gibi görmezden gel acılarımı yine ve aç kanatlarını göğe doğru git buralardan. Benim senin için kurduğum yuvanın duvarlarını yıktın sen. Bilirsin duvarları olmayan ev soğuktur. Buz kapladı benim yüreğimi. Soğuk yerde çiçek açmaz ve sen kardelen olmak için fazla güçsüzsün. Oysa kuş gibiydin göğsümde. Ve uçsuz bucaksız bir gökyüzü vardı içimde senin için. Oysa şimdi ne gökyüzü kaldı ortada, ne hayal, ne ev ne de bir yuva..
Dön tekrar uzaklara...
