Bir duvara bakıyorum gözlerim kilitlenmiş bir şekilde, odamdayım tek başıma. Duvar boş. Öyle değildi oysa. Yastığımda yalnızca kendi kokum var parfüm şişesi kaybolmuş. Kocaman yatak, neden kocaman peki? O kadar mı dolduruyoruz yalnızlığımla bu yatağı? Ev sessiz. Kocaman ev. Neden kocaman peki? Kedim oradan oraya zıplıyor. Koşuşturuyor öylece eğlencesine. Kedim neden var? Neden sahiplendim? Saat durmuş. Gerçi zaten durmuştu bana verdiğinde 3 sene bilmem kaç ay önce. Yaşım 30a yakın. Verilen kocaman sözler var. Neden kocaman peki o sözler? Aklımda binbir soru. Birinin bile cevabı yokken bini neden aklımda? Durmuyor, susmuyor, ilerlemiyor. Dolmuyor boşluk. Dolar mı? Dolmaz bence. Neden dolsun ki zaten? Açan dolsun diye açmadı o boşluğu. Çok kez yazdım ben. Çok kez yazdım elime kalemi alıp alıp boşluğa bakarak ilham gelsin diye. Oysa şimdi ilhama gerek duymadan yazıyorum. Birine ilhama gerek duymadan yazacak kadar büyük bir tutkuyla aşık olmayı hep güzel anlattılar bize çocukken. Aşk güzeldir dediler, sevmek özeldir. Neden eklemediler, aşk ölümü istetir. Aşk ölümle bütündür diye? Canımdan etler koparır gibi arkasına bile bakmadan gidişinin bu denli yakacağını neden kimse eklemedi? Sevmek gitmektir diye, niye kimse söylemedi? Kocaman yatak. Kocaman ev. Kocaman duvar. Kocaman boşluk. Soruyorum "Allah'ım, ben de senin kulunum, beni de sen yarattın. Neden duymuyorsun sesimi?" Cevap yok. Duyan yok. Geçer mi? Geçmesin.
