ေန႔မွန္းညမွန္းမသိရေအာင္မည္းေမွာင္
ေနေသာအခန္းတြင္းသို႔အလင္းက
တစ္စက္ေလးမွ်ဝင္မလာေပ...ထားခဲ့သည့္
အတိုင္းထိုေနရာကမေ႐ြ႕ေသးဘဲ
ဒီအတိုင္းမတ္တပ္ရပ္ေနမိတုန္းဘဲ...
ဗိုက္လဲမဆာ...ေရလဲမေသာက္ခ်င္...
ဒီအခန္းထဲကကိုမထြက္ခ်င္ပါ...
အလင္းေရာင္လည္းမလိုေတာ့တာမို႔အခန္း
တံခါးဖြင့္လာမွာကိုအေၾကာက္ဆံုးပင္...
တစ္ျခားကေလးေတြလိုင္ုိေၾကြးေနဖို႔မလို
သူငိုေနလည္းဂရုမစိုက္သူကေတာ့
ဂရုစိုက္မည္မဟုတ္...သူကအေမွာင္လူသား
တစ္ဦးလိုမ်ိဳး...အေမွာင္မွာေပ်ာ္ေမႊ႕ျပီး
အေမွာင္ထဲမွာသာေနခ်င္ေနမိသည္။
သူ႔ကိုထည့္ထားေသာအခန္းရဲ႕
အေမွာင္ထုကသူ႔အားမမြန္းၾကပ္ေစပါ...
ထိုအေမွာင္ထုကိုျဖိဳခြင္းျပီးထြက္ေပၚ
လာမဲ့အလင္းေရာင္နဲ႔အတူျမင္ရမယ့္
မ်က္ဝန္းတစ္စံုကသာသူ႔အားမြန္းၾကပ္ေစပါသည္။
ရပ္ေနတာဘယ္ေလာက္ၾကာျပီမွန္း
မသိေပမယ့္...
ထိုင္ဖို႔ကိုလည္းမစဥ္းစားဘူး...
ေျခေထာက္ေတြထံုက်င္ေနေပမယ့္...
အဆင္ေျပတယ္
ေက်းဇူးျပဳျပီးတံခါးေတြသာ
ပြင့္မလာပါေစနဲ႔...
စိတ္ထဲမွၾကိတ္၍ဆုေတာင္းျခင္းသည္
ျပည့္စံုေစသည္လားေတာ့မသိပါ
တံခါးေတြသည္ပိတ္ထားျမဲျဖစ္ျပီးအနည္း
ငယ္မွ်ဖြင့္ဟလာျခင္းမရွိေပ...
ဒါေပမယ့္လည္းအခ်ိန္တစ္ခုၾကာျပီးေနာက္မွာေတာ့
သူမပြင့္ေစခ်င္ေသာထိုတံခါးေတြဟာပြင့္လာခဲ့သည္။
အလင္းေရာင္ေတြဟာအခန္းအတြင္းသို႔
ျဖာခနဲအလုအယွက္ဝင္လာေတာ့
မ်က္စ္ိက်ိန္း၍အံတုျခင္းျငာမတတ္နိုင္ဘဲ
အ႐ံႈးေပး၍မ်က္ဝန္းမ်ားကိုမွိတ္ထားလိုက္သည္။
''KIM NAM JOON''
တိုးလ်ေသာအသံေလးသည္သူ႔နားသို႔
ခက္ထန္စြာဝင္ေရာက္လာသည္။
ျဖည္းညင္းစြာျပန္ဖြင့္လာေသာမ်က္ဝန္းတြင္
ပံုရိပ္တစ္ခုကပနံသင့္စြာပင္ေပၚလာသည္။
အံ့ၾသေနေသာမ်က္ဝန္းတစ္စံုကို
အားမာန္မပါေသာအၾကည့္တို႔ျဖင့္သာ
ျပန္ၾကည့္ျပီးသူ႔ဘက္မွဦးစြာ
ႏႈတ္ဆက္လိုက္သည္။
YOU ARE READING
အတၱထဲေပ်ာက္ကြယ္ခဲ့ေသာခ်စ္ျခင္း
Fanfictionကိုယ္မွမပိုင္ဆိုင္ရရင္တစ္ျခားသူပိုင္မွာကိုလည္းမႀကိဳက္ဘူး အခ်စ္ေတြအမ်ားႀကီးေပးထားမယ္အတၱဆန္တဲ့အခ်စ္ေပါ့
