<Unicode>
ဘာလိုလိုနှင့် ယွန်ဂီနှင့်ဂျောင်ကုခင်လာသည်မှာ
တစ်လပင်ပြည့်ခဲ့ပြီးပင်။
ယွန်ဂီဆိုသောကောင်မှာလည်းမခေပေ။
သူ့အိမ်ကိုနေ့တိုင်းနီးပါးလိုက်သွားပြီး
ဆရာဂျီမင်ကိုသွားချောင်းလေ့ရှိသည်။
ဂျောင်ကုမှာတားသော်လည်းမရ။
ဆရာဂျီမင်မှ ဆရာဂျီမင်ဖြစ်နေသောသကောင့်သားကို
ပြောမရသည့်အဆုံးလွှတ်ထားလိုက်ရသည်။
"ယွန်ဂီ မင်းဒီနေ့ငါ့အိမ်လိုက်မှာမလား"
"အော့..လိုက်မယ်လေ"
"ဒါဆိုသွားရအောင်လေ"
"ခဏစောင့် ငါယူစရာရှိတယ်"
"ဘာယူမလို့တုန်းကွ ဦးဦးဟန်နရီလာတော့မှာကို"
"ခဏပဲကွား ခဏပဲ"
ယွန်ဂီမှာ ပြေးထွက်သွားပြီး
ကျောင်းနောက်သို့ပြေးဝင်သွားသည်။
တွေ့ပါပြီး သူ၏အဖိုးတန်လေးကို
တစ်လအတွင်းသူစိုက်ထားခဲ့သည့်နှင်းဆီပင်လေး။
သူမှန်းထားသည့်အတိုင်းပင်
တစ်လပြည့်သောနေ့လေးတွင် တစ်ပွင့်ပွင့်လာသည်။
ထူးထူးခြားခြားအဖြူရောင်လေး။
နှင်းဆီပင်ရှေ့ဒူးထောက်ချလိုက်ကာ
လွယ်အိတ်ထဲမှဓားအားထုတ်ကာ
အညာှမှ ခပ်ရှည်ရှည်လေးဖြတ်ပြီးပြန်လှည့်လာလိုက်သည်။
ပျော်ရွှင်မှုများကရင်ထဲအပြည့်ပင်။
ဒီပန်းကိုသူကြိုက်လောက်မှာသေချာသည်။
"မင်ယွန်ဂီ.."
ကျောင်းအနောက်ဖက်ဖြစ်သောကြောင့်လူပြတ်သည်။
သူဒီအသံကိုသိသည်။
နှင်းဆီပန်းလေးကိုကိုင်ထားသောလက်အစုံမှာတင်းကြပ်သွားသည်။
"အဟက်!
သွေးနဲ့ခြေဆေးတဲ့ကောင်က
နှင်းဆီတွေဘာတွေပျိုးလို့ပါလားကွ"
လွယ်အိတ်မှစောင့်ဆွဲခံလိုက်ရသောကြောင့်
ယွန်ဂီမှာအနည်းငယ်ယိုင်သွားသည်။
ထုံးစံအတိုင်းပင်
အပေါင်းအပါများစွာဖြင့်။ထိုသောက်မြင်ကပ်စရာကောင်းသည့်ကောင်မှာ
ပြသနာမဖြစ်ချင်လို့လှည့်ထွက်သွားမည်ပြင်တော့
လွယ်အိတ်မှနောက်တစ်ချက်စောင့်ဆွဲခံလိုက်ရသည်။
![Hey...My Son! [ REST]](https://img.wattpad.com/cover/312813084-64-k578519.jpg)