Dobrawa eM. [ZAKOŃCZONE]

3. English is (not) easy

Witajcie znów, Misie Kolorowe, oby ptak dziś nie narobił Dobrawie na głowę!

Tak źle może nie będzie, za to na pewno jakieś wpadki, wypadki i inne dary od losu czekają na naszą bohaterkę!

Zapraszam do czytania!

Dziękuję też wszystkim, którzy do tej pory ochoczo udzielali się w komentarzach i zostawiali gwiazdki! Kocham i liczę na Was i tym razem <3

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Początek czerwca. Wszyscy żyją nadchodzącymi wakacjami, nikomu nie chce się już chodzić do szkoły, nie wspominając o pisaniu jakichkolwiek klasówek. Dlatego kiedy usłyszałam, że Ticza, nasza anglistka, chce zrobić jakiś potężny test końcoworoczny, zakresem materiału obejmujący wszystkie dotychczasowe lata nauki tego języka, omalże nie wpadłam pod ławkę.

Z początku miałam nadzieję, że to przygrzewające przez szybę słońce spowodowało u mnie takie bardzo nieciekawe omamy, ale odwróciłam się i zobaczyłam minę siedzącego dwie ławki dalej Ej Ty, która sugerowała, że moje omamy niestety są jak najbardziej rzeczywiste.

– Ta smoczyca upadła na głowę! – usłyszałam spanikowany krzyk Ej Ty, kiedy znaleźliśmy się na korytarzu po zakończonej lekcji.

W tym dniu mieliśmy wyjątkowo jeden angielski. Dlaczego było to tak niezwykle? Już wyjaśniam.

Ticza, niewiadomym nikomu sposobem, zawsze miała wolną godzinę kiedy naszej klasie wypadało jakieś okienko i radośnie przygarniała nas pod swoje skrzydła, by wygłosić nam speach na niezmiernie przydatny do matury temat.

A że Ej Ty był noga, i to lewa, z wielbionego przez Ticzę przedmiotu, modlił się zawsze, by żaden nauczyciel nie zachorował ani nie wyjeżdżał na wycieczkę ze swoją klasą.

– Nie no, nie będzie tak źle, mamy tylko do powtórzenia w tydzień marne tysiąc słówek, konstrukcji gramatycznych i idiomów, nie martw się, damy radę... – pocieszająco poklepałam go po plecach. Albo mi się wydawało, albo zrobił się ze dwa razy mniejszy.

– Jak tego nie zaliczę, to koniec ze mną! A dobrze wiesz, że nie zaliczę! – rozpaczy, jaką odzwierciedlały oczy Ej Ty, nie oddał nawet Munch w swoim „Krzyku".

– Dobra, zrozumiałam aluzję, pomogę ci. – westchnęłam.

– Donkiszoteria zawsze była twoją mocną stroną, ale nie sądziłem, że aż tak...

Biedny Ej Ty. Kiedy zaczyna być ironiczny w stosunku do samego siebie, nie jest z nim dobrze. Ogólnie mój szlachetny przyjaciel nie ma problemów z nauką, ale Ticza jest wyjątkowo stara, łysa, wredna i perfidna (zupełnie jak moja komórka!) – uwzięła się na niego.

Prawie na każdej lekcji to babsko zadaje ni stąd, ni zowąd jakieś banalne pytanie, na które Ej Ty, po głębszym zastanowieniu, ale w końcu by odpowiedział, jednakże ona robi to w tak okropny sposób, że Ej Ty ze stresu traci całkowicie resztki swojego rozumu i zamienia się w tępego idiotę.

Mianowicie, spacerując po klasie i dyktując jakieś zdania do tłumaczenia, Ticza zakrada się od tyłu i znienacka wyskakuje zza niego z chyżością pantery, wykrzykując swoje pytanie i dźgając go długopisem w pierś.

Przerażony Ej Ty traci wtedy język w gębie i albo ma szczęście, że OCENY nie dostanie, albo wręcz przeciwnie – jedynka ląduje w dzienniku przy jego nazwisku.