ირგვლივ სრული სიჩუმეა, ამ სიჩუმეჩი მხოლოდ ნაზი და დახვეწილი კვნესის ხმები თუ გაჟღერდება.
ორი, ალკოჰოლით გაჟღენთილი ახალგაზრდა ბიჭი... მათ წარმოდგენაც არ აქვს რამხელა ცოდვას სჩადიან, თითქოს ისინი ერთიდაიგივე გრძნობას შეებყრო და ვერცერთი ბედავდა ამასთან შეწინააღმდეგებას. იმის მაგივრად რომ რომელიმესს შეეწყვიტა ეს დიდი შეცდომა უფრო აღრმავებდნენ, ორივეს დაუოკებელი სურვილი კლავდა ერთმანეთის შეგრძნების.
სახლში მათ გარდა არავინ იყო, მათი სხეულის შეჯახების და კვნესის ხმის მეტი არაფერი ისმოდა.
რა დაემართათ? ბავშვობის მეგობრები და ერთმანეთზე გადამკვდარი ძმაკაცები იყვნენ, მთელს კოლეჯს შურდა მათი მეგობრობის, მაგრამ რაში გადაიზარდა ეს მათი მეგობრობაა? მათ უბრალოდ დაივიწყეს ეს ყველაფერი? განა ეს ყველაფერი შეცდომა იყო?...
დილით
ქერამ თვალები გაახილა და მაშინვე იგრძნო საშინელი ტკივილი მუცლის ქვემოთ, მან ყველაფერი გაიხსენა, გაიხსენა წინა ღამე და ამ ყველაფრის გამო სძულდა თავისი თავი, ვერც დგებოდა რომ გაქცეულიყო, უნდოდა იქვე მიწას ჩაეყლაპა ახლაა აქ ყოფნას ყველაფერი ერჩივნა. როგორც იქნა ქერა წამოდგა საწოლიდან და კედლის კუთხეში ჩაიკეცა, თავი ხელებში ჩარგო და ტირილი დაიწყო, ამ ტირილის ხმაზე მეორე ბიჭსაც გამოეღვიძა და როცა დაინახა რომ ქერა ასეთ მდგომარეობაში იყო მასთან მიახლოება სცადა თუმცა..
-არ მომეკარო! -წამოიყვირა ქერამ
-თეე... მე... -ბიჭი რამდენიმე წუთი დუმდა და იხსენებდა რა მოხდა გუშინ, როდესაც ყველაფერი გაახსენდა თვითონვე დაიხია უკან, არ სჯეროდა.. არ სჯეროდა რომ ეს მან ჩაიდინაა, არ სჯეროდა რომ თავისი "ძმა" ასეთ დღეში მის გამო იყო. შეშინებულმა და გაოგნებულმა აღარ იცოდა რა ექნა, აღარ იცოდა რომელი კლდიდან გადამხტარიყო, ამ დროს მხოლოს სიკვდილი უნდოდაა, არ უნდოდა იქ ყოფნა, არ შეეძლო როცა თავის მეგობარს ასეთ მდგომარეობაში ხედავდა და იცოდა რომ ეს მისი ბრალი იყო
-თეე...
-ასე ნუ მეძახიი, საერთოდ ნუ იძახი ჩემს სახეელს!
-ბოდიში მე... არ ვიცოდი რას ვაკეთებდი... ზედმეტად ნასვამი ვიყავი...
-ბოდიში? ბოდიშიიი? გგონია ბოდიში რამეს უშველიის? სერიოზულად ჯონგუუკ?
