De week thuis verliep redelijk goed. We gingen uiteten. Ik vond het niet fijn dat mama de heletijd op me letten. Maar dat moest van de begeleiding van de kliniek. Ik was er nu wel een beetje aan gewend, eet je eten op en niet naar de wc kunnen een half uur na het eten. De eeerste dagen gingen normaal. Tot de laatste dag. Die was compleet niks. Ik voelde me elendig. Rot over wat me is overkomen. Ik dacht waarom mkest ik nou dat stemmetje in mijn hoofd krijgen?
We stapten de auto in en we reden naar de kliniek waar ik weef 2 weken heen zou gaan als het goed ging. Anders zou ik weer langer noeten blijven. En dat wou ik natuurlijk niet.
Na een half uurtje rijden reden we het terrein van de kliniek. We wedrden hartelijk weer ontvangen. Ik werd gelijk naar mijn kamer gebracht. Ik nam afscheid van mama en ze ging weer weg. Het ritueel is dat als je weg bent geweest dat je gewogen word. Dus ik liep met de verpleester mee (ja we hebben een verpleegster in de kliniek.)
Yes blij liep ik terug naar mijn kamer. Ik was 2 kilo aangekomen dus ik was bijna 'beter'. Nog 2 kilo en dan ben ik echt klaar. Zo voelde het niet maar het was wel zo. Ik voelde me namelijk nog steeds dik en vet. Maar ik was volgens de verpleegster precies op een goes gewicht als ik 2 kilo aan kwam.
Al snel was het bedtijd en ging de hele groep slapen
JE LEEST
strijd tegen Anorexia!
Teen FictionRosa is een meisje van 15 jaar. ze heeft een vriendje, hij heet Thomas. Rosa heeft alleen 1 probleem ze heeft anorexia. als dit bekend is bij Thomas gaan ze er samen iets aan doen om Rosa te helpen uit de anorexia.
