strijd tegen Anorexia!

thuis

Ik liep met Thomas naar boven. We gingen op m'n bed zitten. Hij keek me blij aan en zei : 'ik ben blij dat ke weer beter bent. En niet weer terug gaan he?' Eigenlijk vond ik het wel moeilijk dat hij dat zei maar, ik was wel blij dat hij dat zei. Hij keek met de minuut blijer en daarom werd ik ook steeds blijer.

Thomas boog naar me toe en drukte zacht zijn lippen op de mijne. Ik glimlach tegen zijn lippen aan en voel zijn lippen van de mijne afgaan.

Ik kijk hem diep in de ogen aan en zie hem ook naar me kijken. 'Ik beloof het.'

Thomas glimlacht naar me en tilt me op zijn schoot. Ik ga met mijn handen door zijn donkerblonde haren en druk mijn lippen weer op de zijne. Hij gaat erin mee. Even later voel ik zijn tong tegen mijn onderlip en ik open mijn mond. Onze tongen beginnen een vurig draaispelletje.

'Rosa! Thomas! Taart!'

We laten elkaar los en sprinten naar beneden. Lachend komen we de keuken in en ploffen neer aan de eettafel. Ik heb al zo'n lange tijd geen taart meer gehad, dat ik niet eens meer weet hoe het smaakt.

Ik neem een hap en gelijk volgen er meer. Het is zo lekker! Ik heb nooit geweten dat het zo lekker is! Ik snap niet waarom ik dit nog nooit heb gegeten... Misschien omdat ik wist dat er veel suiker in zit, en daarom niet wilde eten.

Ik zie Thomas lachend naar me kijken en stop even met eten en kijk naar hem. We beginnen wer te zoenen en ik hoor mijn moeder op de achtergrond een keer grinnikken. Ik moest lachen en Thomas merkten dat en trok zich terug van de zoen. Ik keek hem nep boos aan en moest lachen tegelijk.

Thomas mocht van mama blijven slapen en ik ging met hem mee naar huis om zijn spullen te halen.