I am the Long Lost Princess

3

Lia's POV

It's Thursday today at maaga ang tapos ng klase namin.

Nagyaya si Zenaiah na pumunta sa isang museum, alam kasi niyang mahilig ako magdrawing, and mahilig ako magtingin ng mga painting.

At ang makapal na mukha kong kaibigan, niyaya din si Jai at Kris. Ang tawag sa kanila dito is Prince Jairo and Viscount Abraham, pero for me Jai at Kris lang, pinayagan naman nila ako, di ko feel na tawagin silang ganun, batas ako eh haha charot!

Pero ewan, doon ako comfortable na tawagin sila.

"Prince, Viscount, gusto niyo sumama mamaya? Busy po ba kayo?" Tanong ni Naiah sa kanila

"Zenaiah" I warned

"Bakit? Nagyayaya ako as a friend. Tsaka boring kapag tayong dalawa lang" sabi nya kaya napairap nalang ako at bumalik sa pagbabasa

"Ano ba iyon?" Tanong ni Kris

"After class kasi, balak namin ni Lia na pumunta ng museum, mahilig kasi sya sa painting eh, I mean tumingin tingin ng painting. Eh may exhibit mamaya, tapos free entrance, kaya niyaya ko sya. Gusto niyo rin po ba sumama?" Tanong nya with matching paliwanag pa

"No tienes que ir si estás ocupado, simplemente no te importa ella. lo siento" sabi ko sa dalawa para hindi maintindihan ni Zenaiah

"Woah! Ang cool mo talaga kapag nag-e-espanyol ka! Hula ko talaga girl, may lahi ka talagang Spanish, or baka full blood Spanish ka" sabi ni Naiah.

Tinignan ko sya at nanahimik naman agad sya

"No, it's fine. We'll go, we can use my car nalang" sabi ni Jai. "Mahilig ka sa paintings?" He asked nung bumalik na sa pwesto si Naiah at Kris. Dumating narin kasi prof namin sa last subject.

"Oo, di ko alam kung kanino ko namana, pero mahilig din kasi ako magdrawing, tapos parang nakakarelax yung buong pagkatao ko kapag nakakakita ako ng painting. It's like a stress reliever for me" sabi ko at bumalik sa pagdudrawing

Nang hindi siya magsalita, napalingon ako sa kanya at nakita kong nakatingin sya sa dinudrawing ko.

"Pangit ba? Wag mo i-judge" sabi ko

"N-No. W-Who's that? Your brother?" Tanong nya na parang kinakabahan

"Huh? Hindi, wala akong kapatid. Fine, since mabait ka sakin, sasabihin ko na. Itong dinudrawing ko nakikita ko sya sa panaginip ko, lagi nyang kalaro iyong batang ako" sabi ko habang patuloy na nagdudrawing

"D-Do you know his name?"

"Nope, pero ang tinatawag sa kanya ng batang ako is Mi Caballero. My Knight, I don't know why, maybe because he's always telling the little me that he will protect me when we grow up, and he's calling the little me Mi Corazon, My Heart"

"Tell me more" sabi nya at parang handang makinig

"Naalala mo iyong first day niyo ni Kris? Yung time na sumigaw ako sa sobrang sakit ng ulo ko?"

"Mhm" he said and nodded

"I saw your tattoo sa may taas na part ng braso mo nung hinagod mo yung buhok ko. I suddenly saw pictures of me and a little boy saying something about the word Mi Corazon being tatted on his skin. That's the first time na nangyari yun simula bata ako, tapos sabi pa nung batang babae na ipapatattoo din daw nya sa braso nya yung Mi Caballero, pero sabi nung batang lalaki is wag kasi ayaw nya madungisan balat nung babae, sya nalang daw magpapatattoo paglaki nila"

"Sa tingin mo totoong nangyari yon? Are you not questioning yourself?" He asked

"Hindi ko alam kung totoo sya o imahinasyon ko lang siya eh. Magulo pa, pero mostly sila yung napapanaginipan ko, iniisip ko kung may kababata ba ako, pero kasi yun nga wala akong kilala bukod sa kamag-anak ko. Tapos parang di pa taga-rito yung batang lalaki"

"Why do you say so?"

"I never heard them speaking in Tagalog. Well, hindi rin naman ako nakakaintindi at nakakasalita ng Tagalog nung 5 to 6 ako, tinuruan lang ako ni Zenaiah. Both of then always speaks in Spanish or English, tapos mukhang may lahi yung batang lalaki"

"Mukha ka rin namang may lahi ah. You don't look like a Filipina"

Nagtuloy tuloy ang mahinang pag-uusap namin tungkol doon sa mga napapanaginipan ko at mga pag-atake ng pictures sa utak ko kapag sumasakit ulo ko, hanggang sa magdismissal at si Zenaiah na mismo yung nagtext kila Tita nay may group project kami kaya late ako makakauwi. Mas naniniwala sila kay Naiah kasi mayaman sila.

Pagdating namin sa museum na sinasabi ni Naiah, agad kaming pinapasok nang makita si Jai at Kris. They are famous worldwide dahil nga Royal Blood sila.

"Do you have any recent nightmares?" Tanong ni Jai habang nagiikot ikot kami

"Kagabi? Wala naman, ang huling panaginip ko is yung sinabi ko sayo kanina na si little boy is nangako sa batang ako na papakasalan nya ako kapag lumaki na kami. Ang sarap makarinig ng ganoong pangako galit sa taong pinagkakatiwalaan mo"

"The little you trust the little boy?"

"Oo, ramdam na ramdam ko at parang close na close sila, it's like they are destined to be together. I can feel how much the girl trust the little boy, and I can also feel how much the little boy treasure the girl. Ramdam ko na importante sila sa buhay ng isa't isa. Kinakataka ko lang, bakit ako yung andoon? Alam kong ako yun, kasi rhat was me when I was 5"

"Maybe part of your past? Wala ka bang accident when you were 5? Naalala mo yung suot mo?"

"Nung nagising ako, I was wearing a light blue dress, at itong kwintas ko lang na binigay ng nurse."

"Baka kaya hindi mo naalala kasi may amnesia ka? You might got involved in an accident that causes head injury? Resulting for you to not have any memory from your past after you woke up in that island?"

"Accident? Like what?"

"We don't know, there are a lot of accidents that can cause head injury. Gusto mo ba magpacheck up? I can help you while you're on your process of sequencing those nightmares of yours"

"Sequence? Oo parang magkakarugtong nga sila pero hindi magkakasunod yung bawat part. Pero kung totoong naaksidente ako, possible na hindi talaga ako Filipina?"

"Not sure about that, that's why we need to you to get checked" sabi nya

Magsasalita na sana ako nang maagaw ng atensyon ko ang isang painting. It's a painting of the Royal Family with a baby girl, parang buwan palang ata yung baby.

Wala sa sariling napalapit ako sa painting na yun.

"Hey, you ok?" Tanong ni Jai pero nakapako parin ang tingin sa painting na to

Parang pakiramdam ko nakita ko na sila, feeling ko nakasama ko na sila.

Ipinikit ko ang mata ko nang makaramdam na naman ng pananakit ng ulo, tiniis ko para lang matulungan ang sarili ko

"Mama! Papa!"

"Mi Princesa!" The couple kneeled to hugged their only princess

"Mira! Pinté nuestra imagen de familia cuando era un bebé"

"Let us see it. Amelia is still our baby"

"No, Papa. Amelia is not baby, I am a big girl already" the little girl protested

"Fine, but, you'll always be Mama and Papa's baby princess"

"Wow!" The couple's eyes gleamed at the sight of their daughter's painting

"Do you like it?" The little girl excitedly asked

"Sí, bebé. You paint so gracefully"

"Mama and Papa are so so proud of you, Princesa"

"Amelia"