Mafya olan jeongin bir gün çalınan anlaşmasını bulmak için üniversiteli kılığına girer. Bu yolculukta gerçek aşkıyla karşılaşacağını bilmeyen jeongin ve hyunjin kendilerini aşkın kollarına bıraktıklarında artık herşey için çok geçtir
Jeongin karşılaştığı manzara karşısında dilini yutmuştu. Günlerdir aradığı o çocuk Hyunjin miydi? Üstünden kaynar sular dökülmüş gibi sevdiği adamın karşısında dikiliyordu. Ne ağzını açabilmişti ne de hareket edebildi. Artık gizli kimliği açığa çıkmıştı, hyunjin onun mafya olduğunu kendi gözleriyle görmüştü. Sevdiği çocuğun elleri bağlı, gözleri şiş bir biçimde kendisine bakarken ne yapacağını düşünmeyi bırak gözlerini bile kırpamazdı. Elindeki silahı telaşlı bir biçimde arkasına saklayan jeongin koşup hyunjin'in önünde diz çöktü.
Je:"Affet beni.. sen olduğunu bilmiyordum!"
H:"Neyin ben olduğumu bilmiyordun Jeongin? Bana yalan mı söyledin... Sen mafya mısın? Bana zarar vermelerini sen mi isted-"
Je:"Hayır asla öyle birşey istemem. Ben sana bunu yapmazdım yemin ederim... Bak olaylar çok farklı anlatmama izin ver."
H:"Neyi anlatacaksın? Bir seri katil olduğunu ve şuan insanları katlettiğin yerde beni tuttuğunu mu?"
Jeongin, Hyunjin'in gözlerine baktı ve acele ederek ipleri çözmeye başladı. Alnından soğuk terler dökülüyordu. Hayatında hiçbir zaman bu kadar stresli olmamıştı. Kendini hiç bu kadar çaresiz hissetmemişti ve ilk defa önünü görememişti... Hyunjin ayağa kalktı ve hızlı adımlarla kapıya yöneldi fakat bu sefer onu durduran Jeongindi.
H:"Bırak! Eve gideceğim."
Je:"Anlatmama izin ver!"
H:"Neden yapıyorsun bunu bana? Neden yanıma geldin, neden beraber sohbet ettik seninle, neden beni bırakmadın neden kendini bana bağladın... Bana sadece bunun cevabını ver."
Je:"Ben..."
Hyunjin kolunu çekip kapıya doğru tekrar yürümeye başladı. Jeongin ter içinde olan yumruklarını sıktı. Tam şuanda aklı ve kalbi arasında bir seçim yapması gerekiyordu. Ya aklını dinleyip hep olduğu o Jeongin olacaktı ya da kalbini dinleyip hyunjin ile yeni bir Jeongin'in başlangıcını yapacaktı.
Je:"Çünkü seni seviyorum..."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hyunjin durdu, Jeongin'e döndü. Gözleri gözlerine tekrar değen Jeongin'in kalbi duracak gibi oldu. Jeongin uzaklara baktı bu sefer. Sevdiği çocuğun gözlerine değil uzaklara baktı... Belki de utanmıştı? Hayatında ilk kez utanmıştı. Hyunjin'in yüzüne bile bakamıyorken ağzından çıkan kelimelere engel olamadı.
Je:"Ben küçüklüğümden beri bu cehennemdeyim. Ne çocukluğumu yaşadım ne bir oyuncağım oldu. Sevgi diye bir şey bilmezdim. İlk adamımı öldürdüğümde 16 yaşındaydım. Hayatım hep böyle sürecek sandım ama sen... Sen karşıma çıktığından beri içimde tarif edemediğim bir duygu belirdi. Sana söyleyemedim çünkü kendime kabul ettiremedim. Kabul edersem mesleğime ihanet ederim sandım... Ama sensiz ne bu mesleği ne de hayatımı devam ettirebilirim."
