03-10-'15 zaterdag
Midden in de nacht schrik ik wakker. Ik kijk verward rond maar zie niets. Ik kijk naar Dave. Hij snurkt nog steeds en zijn mond hangt half open. Als hij slaapt is hij best lief. Ik sta op en rits de tent open. Het vuurtje gloeit nog een beetje. Op mijn bloten voeten loop ik ernaar toe en ik ga zitten. Plotseling hoor ik een geluid en ik draai me om.
'Dave', zucht ik opgelucht. Dave komt de tent uit en gaat naast me zitten.
'Hoi. Kan je niet slapen?', vraagt hij. Ik schud mijn hoofd.
'Je snurkt', grinnik ik.
'Jij ook', zegt Dave.
'Je liegt!', zeg ik verontwaardigd. Dave schudt zijn hoofd.
'Je snurkt echt. Heel zachtjes, best schattig', zegt hij. We zijn een poosje stil en kijken naar de nagloeiende as. Ik sla mijn handen voor mijn buik.
'Wat is er?', vraagt Dave.
'Buikpijn', mompel ik.
'Dat krijg je van bonen. Als je maar geen scheten gaat laten', grinnikt Dave. Boos kijk ik hem aan.
'Ik laat geen scheten', zeg ik.
'Dat hoop ik voor je', zegt Dave. 'Ik ga slapen, morgen moeten we weer een hele dag lopen'. Ik knik. Dave staat op en kruipt de tent weer binnen. Ik blijf nog even zitten en dan ga ik ook naar binnen.
'Welterusten', fluistert Dave.
'Welterusten', fluister ik terug.
De volgende ochtend maakt Dave mij wakker. Ik open mijn ogen en kreun als ik recht in zijn ogen kijk. Wat een hel om zo wakker te worden.
'Laat me nog even', kreun ik.
'Slaapkop, we moeten gaan. Als je hier ligt kan ik de tent niet opruimen', zegt Dave. Sloom sta ik op en ik kruip de tent uit. Ik loop naar mijn koffer, pak mijn toilettas en haal mijn borstel eruit.
'Spriet, je hebt gebloed!', roept Dave ineens. Verbaasd kruip ik de tent weer in.
'Wat?', vraag ik. Dan zie ik de bloedvlek in mijn denkentje. 'Maar ik heb nergens pijn!', zeg ik verbaasd. Ik zie dat Dave wit wordt. 'Wat is er?', vraag ik.
'Ik kan niet tegen bloed. Als ik het zie val ik flauw', mompelt hij en hij kruipt de tent uit. Ik loop naar hem toe.
'Ik kan ook niet tegen bloed, hebben we toch wat gemeen', zeg ik. 'Ik weet zeker dat ik geen wond heb', zeg ik als Dave niet reageert. Hij kijkt me even aan en dan onderzoekt hij me.
'Je been!', roept hij dan. Ik kijk naar beneden en zie een bloedspoor over mijn been lopen. 'Spriet? Kan het dat... Je had toch buikkrampen?', vraagt Dave verlegen. Ik schrik me dood en begin te rekenen. Drie weken...
'Ja, ik ben ongesteld', zucht ik. 'Een week te vroeg'. Met een bleek gezicht kijkt Dave me aan. Zijn ogen beginnen te draaien en hij wordt nog witter. Dan valt hij achterover. Nog net op tijd kan ik hem opvangen en ik leg hem neer. Ik doe snel een schone onderbroek aan en veeg het bloed van mijn been. Dan wordt Dave weer wakker.
'Wat gebeurde er? Waar ben ik?', vraagt hij. Wanhopig probeert hij op te staan maar ik duw hem terug.
'Rustig maar, blijf even liggen. Je bent in Frankrijk en je viel flauw omdat ik bloed', zeg ik. Dave kreunt en gaat weer liggen. Ik ga in mijn tas opzoek naar iets dat als maandverband gebruikt kan worden. Ik vind alleen een klein lapje stof, waarschijnlijk een oude zakdoek. Ik zucht en gebruik het als maandverband. Iets beters is er toch niet. 'Hoe gaat het?', vraag ik aan Dave.
'Ja, het gaat. Nog een beetje licht in mijn hoofd. Ik denk dat we moeten bellen zodat we opgehaald worden, zo kunnen we toch niet verder', zegt Dave. Voor de eerste keer ben ik het met Dave eens en ik zoek in de tas naar de speciale mobiel die we mee hebben gekregen. Je kan alleen maar naar het bedrijf bellen dat de dropping organiseert, verder naar niemand. Ik vind hem in een zijvakje van Dave's tas en klik op de enige knop. Er gebeurd niets.
'Hallo?', roep ik. Er komt geen reactie. 'Hallo, is daar iemand?', vraag ik. Dave kijkt me aan.
'Doet hij niets?', vraagt hij. Angstig schud ik mijn hoofd. 'Geef eens hier'. Ik geef Dave de mobiel aan en hij kijkt hem na. 'Dat meen je niet!', schreeuwt hij. Woedend smijt hij de mobiel de bosjes in.
'Wat is er?', vraag ik.
'Ze zijn verdomme vergeten er een batterij in te doen! Die eikels hebben het niet eens nagekeken!', schreeuwt Dave. Hij springt overeind en valt meteen weer flauw. Ik ren naar hem toe en leg zijn hoofd schuin, zodat zijn tong niet in zijn keel zakt. 'Jill', fluistert Dave als hij weer wakker is. 'Dit betekend dat we onbereikbaar zijn. We moeten nu de weg wel terugvinden, want we hebben alleen elkaar nog', zegt hij. Ik barst in tranen uit.
----
ZE ZIJN VERGETEN ER EEN BATTERIJ IN TE DOEN!! SJEES, WAT EEN SUKKELS!!
Hoe kunnen ze dat nou vergeten....
Btw, alweer mn record langste hoofdstuk verbroken!!❤❤❤❤❤❤
Jeej hartjes❤❤❤
Maaaarrrrrr, ik ga naar school. Doegggg❤❤
