schaakmat

hoofdstuk 5

p.o.v. Eline

Gapend lig ik in mijn bed. Ik kan me amper iets herinneren van gisteravond, behalve dan die jongen, Rick was het niet? Of was het Eric. Hmm geen idee. De meiden hadden mij naar huis gebracht want ik was stom dronken. Ik schaam me zo

Ik hoor iemand op de deur kloppen en grijp naar mijn hoofd. "Kon dat niet wat zachter?" Roep ik kreunend en zuchtend.

"Dat was niet eens zo heel hard!" Hoor ik Alexandra haar stem van achter de deur vandaan komen. "Niet zo zeuren had je jezelf maar niet dronken moeten voeren" Roept sophie haar na. Zij moet helemaal haar bek houden met haar brave gedoe.

"Binnen" Zucht ik terwijl ik mijn hoofd weer op het kussen laat ploffen. Sophie en Alex stormen de kamer binnen met een dienblad met thee, bouillon en een beschuitje met hagelslag. "Wat zijn jullie toch weer lief" Zeg ik met een veelste nep braaf lachje. "Weten we" roept sophie vrolijk. Ugh, kan ze niet voor 1 keer niet het brave mama's kindje uithangen?

"Dus sophie" Begin ik. "Jij nog jongens aan de haak geslagen gisteren?"

Ik zie dat ze begint de blozen. Ik doe dit daarom ook expres.

"Euh nee, hoezo? Moet dat dan?" Antwoord ze duidelijk geërgerd

"Nee hoor, vroeg het me gewoon af."

"Hoe is het trouwens met jou en die jongen in dat steegje afgelopen?" Vraagt alex nieuwschierig. Ik kijk haar aan, "Niet veel bijzonders, we hebben gezoend enzo."

Alexandra kijkt me achterdochtig aan. "Niet meer dan dat?"

Ik zucht, ze verwacht ook altijd dat ik meteen met jongens naar bed ga. "Nee, alleen zijn nummer gekregen"

Alex haar ogen lichten op. "Z'n nummer? oh geef geef! Misschien kunnen we wat regelen voor vanavond dat hij hier komt en..."

Ik onderbreek haar. "Alex! Nee, ik heb deze jongen gefixt en hij is veelste aardig om te gebruiken voor onze behoeftes."

Sophie die de hele tijd al meeluisterd ziet best wel geschrokken nu. Laat haar lekker.

"Ohhh Eline is verlieft!" Roept Alex

"helemaal niet! Ik wil hem gewoon niet gebruiken"

"Ja het zal Eline, mja ik ga d'r weer vandoor. Ik zie je zo vast nog wel beneden." Roept Alex naar me toe terwijl ze al bijna de kamer uit is. Sophie huppelt er als een hondje achterna. Eindelijk, rust.

Op het moment dat ik net mijn hoofd weer wil laten rusten hoor ik gezoem uit mijn nachtkastje komen. Mijn telefoon. Ik open het laatje en grijp naar mijn telefoon in het donker. Wanneer ik op het knopje druk licht het schermpje op. Een whatssappje. Wanneer ik mijn whapp open zie ik een berichtje van een onbekend nummer

"06 2789346: Heey prinsesje, zin om vandaag af te spreken? Ik hoorde dat je in de apennijnen zat, misschien kunnen we een boswandelingetje maken? Als je zin hebt hoor xx"

Wat gek, ik dacht dat ik zijn naam in mijn contacten had, nouja het zal wel. Snel antwoord ik terug.

"jij: jaa natuurlijk mijn prins:) Hoelaat zie ik je?"

Na een paar seconden heb ik al een reactie

"06 2789346: 13:00 bij het grote monument in het bos, dat moet je wel herkennen. tot dan xx!"

"jij: tot dan xx

Vreemd, maar ik heb er zin in !

p.o.v. onbekend

Mijn plan werkt, ze trapt er in. Nu is zij weer aan zet, Probeer maar te ontsnappen uit de greep van mijn sterkste spelers. 1 2 3 wie niet weg is is gezien...

p.o.v. Eline

Ik ben uit bed gestapt en ga me klaar maken voor mijn afspraakje met Rick, of Eric.. whatever.

Snel trek ik mijn kleren uit en stap ik onder de ijskoude douche, want warm water hebben we hier niet. Zo snel mogelijk was ik mezelf en kleed me weer aan. terwijl ik voor mijn kast sta, trek ik er een mooie blauwe broek uit met een lange dikke oversized trui, zo hoef ik geen jas aan. Ik trek mijn zwarte all stars aan en doe mijn haar snel in een 'messy bun'. Ik doe snel wat makeup op en ik maak me klaar om naar het monument te wandelen. Ik zeg gedag tegen de anderen die al de hele middag blij aan het doen waren voor mij.

Ik loop de deur uit en kijk om me heen, oke. Daar gaan we.

Eenmaal aangekomen bij het monument zie ik nog niemand staan, ik leun tegen het beeld aan en wacht geduldig. Ondertussen speel ik een beetje met mijn telefoon.

10 minuten verstrijken, 15 minuten en nog eens 5 minuten verstrijken. Ik bedenk me om actie te ondernemen en hem snel te bellen. Wanneer ik het nummer intoets en een poosje wacht, krijg ik zijn voicemail. Vlak daarna stuurt hij een smsje dat hij er zo aankomt maar een beetje vertraging had... beetje, HA lachertje

Ineens voel ik 2 paar handen om mijn mond. Van de schrik spartel ik naar achter maar het lukt niet. Ik voel hoe iemand tape om mijn mond bind voor ik ook maar iets uit kan brengen. Ik probeer weg te rennen maar tevergeefs. 10 meter verder word ik tegen de vloer gehaald, en tegen een boom gezet. De persoon bind een theedoek rond mijn ogen zodat ik niks meer kan zien. "Ontsnappen heeft geen zin liefje" Zegt de man met een nep bezorgde stem. "Jij bent niet Rick, wie ben jij" Vraag ik voorzichtig met een trillerige stem. Het geen dat volgt is een kwaadaardige lach "Je hebt het inderdaad goed gehoord dat ik niet Rick ben, slim hoor meisje"

Ik ben bang, ik ben bang maar ik ben ook boos. Wie denkt hij wel niet dat hij is? "Mijn vriendinnen komen er snel achter dat ik weg ben! Je komt hier niet mee weg" Roep ik. "Och liefje, maar jou vriendinnen komen hier anders ook niet weg hoor" En die kwaadaardige lach volgt weer. Ik voel dat ik vastgebonden word aan de boom. Heel stevig. Ik verzet me niet, het heeft toch geen zin. Ik voel een warme straal langs mijn wang naar beneden vallen. Een traan. Ik krijg amper lucht door de touwen om mijn borst.

"liefje toch..." Hoor ik de man zeggen voor er een harde, pijnlijke en koude steek in mijn maag tevoorschijn komt. Ik hap naar adem maar het lukt mij amper. Het beeld om mij heen word nog draaieriger, al zie ik niks door die domme doek. Ik voel de pijn in mijn maag. Een steekwond. Ik huil want huilen is het enige wat ik nog kan. Een harde klap op mijn hoofd volgt waardoor ik mijn ogen niet open kan houden. Ik laat mij hoofd zakken en geef mij over. Het is gedaan. Is dit hoe de dood voelt? Ben ik dood? Of toch niet?...