schaakmat

hoofdstuk 6

P.O.V. Eline

Ik word wakker, ik zie alles weer helder. Maar het enige wat ik zie is bomen en bos. Ik kijk naast me op de grond en alles draait. Ik zie een bebloede theedoek liggen en een flits van herinneringen schiet door mijn hoofd heen. De blinddoek, de tape op mijn mond, het touw dat mij en de bomen bind... De klap.

Onrustig worstel ik om mij heen. De dader heeft mijn handen losgemaakt, maar ondanks dat ik mijn handen vrij heb om het touw los te maken, lukt het mij niet. Ik krijg het niet voor elkaar. Ik voel een warme straal over mijn wang lopen. Tranen, ik ga ze niet tegen houden, wat heeft het voor zin.

Ik kijk om me heen en ik wil heel hard om hulp schreeuwen, maar er komt geen zinnig woordje uit mijn mond. Kom ik hier ooit weg? In mijn ooghoek zie ik een wit papiertje op de grond liggen en met alle kracht die ik heb reik ik uit naar het witte dingetje. Wanneer ik het open lees ik iets wat ik nooit had willen lezen. Dit moet een grap zijn...

"Morgenavond ben je dood"

Ik slik. Is dit soms een grap? Ik heb geen tijd te verliezen. Met man en macht trek ik aan het touw, zo hard als ik kan. Het touw geeft niet mee en schuurt door mijn handen en borst heen. Bloed is het enige wat ik zie. Ik trek nog een paar keer flink hard tot ik huilend tegen de boom aan val. Dit gaat zo niet.

Ik kijk naar mijn open liggende handen en zak achteruit. Tranen die ik niet kan bedwingen, allerlei emotie's die ik voel. Het is voorbij, fluister ik zachtjes. De wind neemt mijn woorden mee en langzaam val ik in slaap.

p.o.v. onbekend

doornroosje slaapt, arm prinsesje weet niet wat haar te wachten staat. Met haar haren zo zacht als zijde, en haar huid zo glanzend als robijne, zal ik haar straks verlossen uit haar lijde.

Ik grijns, wat ben ik toch goed

P.O.V. Sophie

Ik heb Eline sinds ze weg is gegaan voor haar afspraakje met die ene Rick niet meer gesproken, het voelt niet goed. De rest zegt dat ze het waarschijnlijk gewoon 'heel gezellig' heeft. Maar iets in mij zegt dat het niet oke is.

"Heeft niemand van jullie ook maar een klein beetje zorgen in zich? ik bedoel komop guys! Het is nu al 5 uur geleden. Zo lang duurt een boswandeling toch niet?"

Ik kijk het clubje rond, we zijn nu nog maar met z'n vieren. "Misschien nam hij haar mee naar haar huis" zucht Mel. "doe niet zo hysterisch soof"

Ik begraaf mijn gezicht in mijn handen en begin te snikken, een wind van emoties woed langs mij heen en mijn tranen kan ik niet inhouden. Ze worden eruit geblazen door de harde wind.

" ja nou sorry hoor, maar ik maak me gewoon zorgen over onze vriendin."

Ik voel twee dunne armen om mijn lichaam heen sluiten en wanneer ik naast me kijk zie ik Nina die zich om mij heen heeft geplaatst. "Het komt allemaal goed, wanneer ze er over een uur nog niet is bellen we de politie. Dat beloof ik jou" fluistert ze zachtjes terwijl ze een klein vriendschappelijk kusje op mijn wang plaatst. Ik glimlach. "Dankje Nien" Fluister ik terug.

Van achter in de tuin horen we een hoop kabaal. "Is vast de wind" Fluistert Alexandra, al zie ik angst in haar ogen. Ik hoor Mel lachen "Guys, serieus? Zijn jullie nou echt zo bang voor wat omwaaiende dingen? Sinds wanneer?" Ze lacht nog harder en Nina kijkt haar boos aan. "Als je het toch geen probleem vind waarom ga je dan niet even kijken?" Nina kijkt uitdagend naar Mel. Even meende ik Mel te zien slikken maar ze staat al gauw op "Prima" Zegt ze vastberaden en ze loopt naar buiten.

P.O.V. Mel

Wat een watjes, jeetje. Ik trek de buitendeur open en een hard waaiende wind komt me te gemoed. Zie je wel, wedde dat het de wind is. Ik hoor voetstappen op het dakje van de schuur en ik deins een stukje achteruit. Zal vast een vos zijn... ofso. Ik loop een rondje om de schuur heen maar ik kan amper zien. Ik pak het trapje onder de veranda vandaan maar voordat ik ook maar 1 tree kan beklimmen zie ik iets van de achterkant van de schuur weg stormen. Vreemd, Eline had dit ook eergisteren.

Ik loop gauw naar binnen om daar 3 afwachtende gezichten te gemoed te komen. Ik zucht en ga zitten. "Herinneren jullie nog dat eline de eerste avond zij dat ze een zwarte schim van het huis weg zag rennen het bos in, en dat niemand haar geloofde?" Iedereen knikt. "Nou ik hoorde voetstappen op het schuurtje, toen ik wou gaan kijken zag ik van de achterkant van het schuurtje een zwarte schim er vanaf springen en weg rennen. Ik was niet snel genoeg om ook maar een glimp op te vangen."

Iedereen kijkt me nu geschokt aan. We moeten iets doen om er achter te komen wie of wat het is.

p.o.v. onbekend

Shit, ik moet echt fackin erg gaan oppassen nu. 2 keer bijna gesnapt. Maar morgenavond komt er een eind aan die Eline, en dan zullen ze wel anders piepen. Dan zullen ze minder snel de gok nemen en stoertjes naar buiten lopen. Het komt allemaal goed. Ik ben weer aan zet. Ik grijns bij het idee, terwijl ik terug loop naar de boom waar ze ligt te slapen. Rust zacht prinses, fluister ik en ik druk een kus op haar voorhoofd.

P.O.V. Eline

Wanneer ik eindelijk wakker word, voel ik een felle steek in mijn buik, De snijwond die ik heb afgebonden met de theedoek die er nog lag, is nogsteeds best pijnlijk. Al is het bloeden gestopt.

Ik droomde vanacht heel gek, Alsof er iemand op mij af kwam, me toesprak en een kusje gaf.. 'rust zacht prinses' hoorde ik hem zeggen. Er volgde een kusje op mijn voorhoofd. Op mijn slaap. Ik weet niet wat die droom te betekenen had, maar iets geeft mij een naar gevoel in mijn onderbuik. Misschien is dat nare gevoel de steekwond wel... kan natuurlijk ook.

In een flits vang ik weer een glimp op van het briefje en het brengt me terug naar realiteit. Ik zit vastgebonden aan een boom in de middle of nowhere, niemand kan me helpen en ik zelf ook niet. vanavond word mijn dood. Dit zijn misschien wel mijn laatste uren. Achter een boom beweegt iets, nee dit kan toch niet echt? Als mijn moordenaar daar staat is hij wel een beetje erg vroeg.

" Eline prinsesje" Hoor ik van achter de boom vandaan komen. Wild begin ik om me heen te slaan, en hij blijft toekijken. Ik kan hem niet goed zien. Hij heeft zijn gezicht bedekt, en ik zie alleen aan zijn handen dat hij blank is. Ik worstel nog altijd met het touw en van achter de boom hoor ik een duidelijk 'knak' vandaan komen. Een golf van opluchting raakt mijn hart wanneer ik voel dat het touw losser zit, los genoeg om mijn tengere lijf er door heen te wurmen. Ik sluit mijn ogen en tel tot 3, de man heeft nogsteeds niks door.

1, 2, 3! En ik sta in een rap tempo op, ik stap uit de touwen en tijdens mijn poging tot, struikel ik en val ik plat op mijn gezicht, ik herstel me zo snel mogelijk aangezien de man allang doorheeft dat ik los ben. En ik ren met mijn handen op mijn maagwond gedrukt en door mijn pijn heen bijtend. Mijn enkel doet pijn van de val maar ik trek me er niks van aan. Ik ren en ik zal niet stoppen met rennen. Ik ren zo snel als ik kan. Achter mij hoor ik de man roepen "Verdomme Eline! Prinsesje van me"

Ik kijk niet eens om, te veel risico dat ik niet wil nemen. Ik ren en ik ren. Ik kan niet meer maar ik blijf rennen. Ik haak met mijn voet achter een boomwortel. "Verdomme kut wortels" Roep ik uit. Ik probeer nog op te staan maar hij ligt al boven op me, klaar, het is klaar. Mijn leven is voorbij. Dan volgt de klap