schaakmat

hoofdstuk 11

POV mel

ik zit aan de kant van de weg.  geen auto te bekennen. ik zucht en sta op. ik heb geen idee waar ik ben, hoe ver ik van ons huisje af ben. "laat ik maar met de weg mee gaan lopen". zeg ik tegen mezelf. dus ik ga lopen, zover als nodig. 

na ongeveer denk ik een uur gelopen te hebben zie ik iets in de schemer verderop. "koplampen?" vraag ik mezelf verbaast hardop. wat doet iemand hier zo vroeg in de ochtend! ik begin als een gek te zwaaien in de hoop dat hij me ziet in het donker. "HELP! HELP! HIER BEN IK! HELP ME ALSTJEBLIEFT" schreeuw ik uit de top van mijn longen, met alle energie die ik nog heb.

de auto komt dichterbij. "hij remt af!" roep ik blij. ik begin te huilen en zwaai en roep nog een keer keihard. mijn polzen doen zeer. de man in de auto stopt vlak naast me. hij doet zijn raampje omlaag en vraagt "wat doe jij hier zo vroeg in de ochtend?". een nederlander! huilend probeer ik alles uit te leggen maar het wil niet. hij kijkt naar mijn bebloede polzen, en schrammen op mijn gezicht. ik krijg er een zachte "help ons" uit. "mijn vriendinnen zijn in gevaar" huil ik. en ineens vertel ik het verhaal aan deze vreemde, van ons uitje in de bergen naar de vermissing van eline, dat ik ging zoeken en we beide in de armen van een psychopaat zijn beland. dat ik niet weet waar de andere meiden zijn, of er iemand naar ons opzoek is. dat de psychopaat eline heeft meegenomen naar een plek en ik weet niet waar,  ik zou de volgende zijn maar ik ben ontsnapt.. en zo vertel ik hem in sneltreinvaart het hele verhaal. ik voel warme tranen over mijn wangen lopen. "stap in" zegt hij. "ik breng je naar het dichtstbijzijnde politiebureau". ik kijk hem aan. "en mijn vriendinnen dan? en hoever is dat?". de man zucht. "het is beter eerst naar de politie te gaan en het aan hen over te laten, als wij erheen gaan lopen we mogelijk allebei gevaar. en het ligt op 100 km afstand". ik ben bang... straks is het voor hun telaat

POV alexandra

ik ben opgelucht dat ik hoor dat de politie is gebeld. ze zijn onderweg, zij soof. maar het kon wel even duren aangezien wij er perse voor moesten kiezen om in de middel of nowhere te gaan zitten. zuchtend plof ik op de bank. ik zie 2 bezorgde blikken naar me kijken. "wat?". snauw ik geegerd. nina gaat naast me zitten. "ben je oke? hij heeft jou toch ook niet iets aangedaan? je kijkt zo... zo leeg uit je ogen". ik kijk de andere kant op. "tuurlijk niet, anders was ik hier niet. de rest is er toch niet meer zij ik je. waarom denk je dat ik zo doe, ik heb het gezien jullie niet!" roep ik terwijl ik me ook wel schuldig voel voor mijn gedrag. nina en sophie kunnen er niks aan doen, zij zijn net zo bang en bezorgt geweest. maar konden ze maar eens het bloed zien wat ik daar gevonden heb.

ineens word er op de deur geklopt. we schrikken op. kijken elkaar bang aan. "oke eerst kijken wie het is voor we de deur openen." fluisterd sophie. we knikken allemaal teglijk. "het kan de politie zijn". fluister ik zacht. hand in hand lopen we naar de voordeur. sophie kijkt door het kijkgat. "politie!" roept ze opgelucht terwijl ze de deur open trekt.

"goodmorning lady's". zegt de dame in uniform. "help us please! there is a psychopath looking for us and he has captured 2 of our friends" verteld nina terwijl ze naar een ladekast loopt. "we kept this for evidence... but he send us this. is our friend alive?" zegt nina snikkend. de politie opent het doosje met de vinger van Eline erin. de agenten kijken elkaar aan. "we are aranging search party" zegt de mannelijke agent, ik denk dat hij een commedant is ofzo. nina kijkt me aan. "party? vraagt ze verbaast. wat bedoelen ze. ze maken er toch geen grap van he!". ik lach, "nee nina, dat betekend een zoektocht naar slachtoffers". nina zucht opgelucht. de agent gaat verder. "we will use our k9 dogs, officers on foot and a helicopter. its a very serious case but dont you worry.  we will transport you to the nearest policestation 100 km further down". wat? wij worden weg gebracht zonder eline en mel... samen uit samen thuis, hadden we nog afgesproken. "its for your own safety" zegt de agent als hij ons ongerust ziet kijken. en dan worden we naar een italiaans politiebusje begeleid om onze weg te vervolgen. al onze spullen achtergelaten.

POV onbekend

ik kijk naar haar, mijn doornroosje, mijn boterbloempje. die trut mag dan misschien ontsnapt zijn maar Eline zal boeten. zij zal boeten voor de actie van haar vriendin. die meiden gaan wel zien waar ik toe instaat ben. had je maar niet moeten ontsnappen trut. nu word alles nog een beetje pijnlijker voor Eline. 

ik open het hek en hurk naast haar trillende lijf op de grond. "oooh Eline... wakker worden" zeg ik speels terwijl ik met een mes zwaai. Eline haar ogen openen en ik kijk haar recht aan. "hallo daar boterbloempje"

POV mel

we rijden door en eindelijk zijn we in de bewoonde wereld. de hele weg zij ik niets. ik bedenk me hoever we wel niet in de bergen waren, hoe je dan ooit om hulpverlening kan vragen in geval van nood. was deze hele vakantie een val? er gaan zoveel gedachten door me heen, en voor ik het weet komen we aan bij het bureau.

we stappen uit en ik loop met benen als elastiek naar de ingang. ik kijk de man aan met een blik als... kan jij het woord doen? hij knikt alsof hij mijn gedachten kan lezen. 

"hi, we need help. i found this girl at the side of the road in the mountains. she was screaming for help. her wrists are cut open. she said she was tied to a tree, with another friend. that there is some guy chasing them, they got atleast one of them, but she doesnt know  where her friends are. there are still four missing" en zo verteld hij het hele verhaal. de agent kijkt in de computer, en dan naar mij. "i see, youre one of the girls. theres a search party going on in the woods right now. they are looking for you and your friend. the other 3 are safe. have a seat here. i will let a doctor come and examine you" 

een zoekactie? yes! ze zijn opzoek, ze gaan elien vinden. ze waren ook naar mij opzoek. maar als ik was gebleven was het telaat... ik hoop dat het optijd komt voor eline

POV eline

ik hoor  zijn ademhaling naast me, hij hijgt. heeft hij gerend? waarvoor? ik voel de warme lucht van zijn ademhaling in mijn gezicht. ik probeer doodstil te liggen maar ik tril als een rietje. "wakker worden boterbloempje". hoor ik hem zeggen. ik open mijn ogen en doe wat hij van mij vraagt. ik ben veelste bang. daar staat hij dan, recht voor me neus... met een enorm vleesmes in zijn rechterhand. 

hij heeft een grijns op zijn gezicht die ik er het liefst afsla. ik moet dat mes in handen zien te krijgen. mezelf verdedigen. 

"weet je eline" begint hij, terwijl mijn hartslag omhoog schiet. "als dat vriendinnetje van jou niet was gaan vluchten zou je nog wat langer leven. maar aangezien zij is ontsnapt, jou achterliet en nu waarschijnlijk mensen naar mij opzoek zijn, moet ik toch iemand straffen. En jij bent de enige die ik nog heb..."

ik slik een keer en verzamel al mijn moed. ik moet met hem praten, zijn vertrouwen proberen te winnen. "waar kom je vandaan" vraag ik met zoveel mogelijk nep intresse als mogelijk. "woon je hier helemaal alleen? is het niet eenzaam? waarom doe je dit soort dingen, als je me gewoon laat gaan vertel ik niemand wat! beloofd. ik zal alles geheim houden". hij is even stil en roept dan "bek dicht! je kan me niet geheim houden want je vriendinnetjes hebben het al verpest! het is telaat". ik slik. oke dit werkt niet. "wat is je naam?" vraag ik dit keer echt nieuwschierig. hij staart me lang aan. "ruben" zegt hij tot mijn verbazing, maar dan ineens zwaait hij met het mes. ik voel het koude metaal door mijn warme lijf. ik voel het warme bloed over mijn lichaam stromen. hij trekt het mes uit mijn buik. ik word duizelig. wat heeft bloed toch een mooie kleur he? gaat er door me hoofd heen. wat? eline wat zeg je in godsnaam, er is niks moois aan! hij loopt naar me toe terwijl ik huilend van de pijn tegen de muur zak."trek je shirt uit". zegt hij. wat? "ik zij trek je shirt uit!" angstig doe ik wat hij zegt. het lukt me amper door de pijn. eenmaal uit grist hij het uit mijn handen. ik zit hier in mijn beha. wat gaat hij met me doen... ik doe mijn ogen dicht en voel ineens een paar handen, en mijn shirt om me heen. hij bind het shirt om mijn grote steekwond heen. "ik wil dat je lijd, ik wil dat je een langzame, eenzame, pijnlijke dood sterft. je mag niet te snel doodbloeden. er staat nogmeer op je te wachten boterbloempje...dit is pas het begin"