schaakmat

Hoofdstuk 9

POV alexandra

"Nu is het genoeg!" Schreeuw ik
In mijn ooghoek zie ik sophie flauwvallen.
Nina haast zich naar haar toe.
Mijn handen beven terwijl ik het doosje vast hou.
"Dit kan toch niet waar zijn". Zeg ik hardop tegen mezelf.
Ik kijk uit het raam en dan weer terug naar Nina en Sophie. Stelletje losers

Ik zucht "goed, ik ga op onderzoek uit in het bos. Ik wil dat jullie hier blijven! Met al dat gejank komt het nooit goed" . Ik merk dat ik gefrustreerd raak.
Nina kijkt me kwaad aan. "Hoe kun je zo iets zeggen?" . Ze kijkt venijnig

Ik loop naar de kapstok en trek mijn jas van de haak. Terwijl ik mijn jas aantrek en mijn sjaal omdoe werp ik nog een blik naar buiten. Ik ben toch wel een beetje bang

POV onbekend

Ik tuur in de verte, naar het huis. Door het raam zie ik alex haar jas aantrekken.
Ik heb je... schaakmat

POV mel

Angstig kijk ik om me heen. Waar ben ik?
Terwijl ik om mij heen kijk hoor ik vogeltjes fluiten, zonnestralen verschijnen door de hoge bomen en strijken warm over mijn gezicht. Ik sluit mijn ogen en luister naar alles om me heen.
"Ah.. help" hoor ik zwakjes van achter de boom vandaan komen. ELINE! ik was het bijna vergeten.
Ik draai mijn hoofd naar links en ik zie een schaduw naast de boom. "Eline ben je daar? Wat heeft hij met je gedaan"
Ik hoor gesnik en gehuil als antwoord. Zachtjes komt er een zwak geluidje uit haar mond.
"Pijn. Bloed. Dood"
Pijn bloed dood? Wat zou ze bedoelen.
"Ik bloed dood" hoor ik nogmaals
"Eline wat heeft hij je aangedaan?" Antwoord ik verschrikt. Ik kan niet naar haar toe ik zit vast.
Terwijl ik zachtjes aan de touwen trek om los te komen hoor ik Eline kreunen en zuchten...

POV alexandra

Ik trek de deur open en een zonnestraal verwarmd mijn lichaam.
Ik begin te lopen en neem het eerste pad richting de wandelroute. Als ik dit pad aanhou, vind ik altijd de weg terug, zeg ik tegen mezelf.
Ik kijk schichtig om mij heen omdat ik het gevoel heb dat iets of iemand mij achtervolgt. Wakker worden alexandra! Je gaat niet veranderen in een Sophie 2.0...
In een stevige pas stap ik door tot ik bij een kruispunt kom. "Welke weg ga ik nemen?" Zeg ik al zuchtend tegen mezelf. Ik kies rechts. Ik praat mezelf moed in en loop het donker tegemoet.
Laten we hopen dat ik het juiste doe..

POV sophie

"Wat als alex wat over komt, wat als we nooit meer terug komen? Wat als we allemaal dood gaan!"
Ik voel alweer de tranen opkomen. Niet weer niet weer niet weer...
Nina legt haar vinger op mijn mond. "Shhhtt doe eens kalm Sophie alstjeblieft voor een keer!"
Ik schrik van haar reactie, nina die zo reageert?
"Niemand begrijpt mij! Ik begrijp jullie niet! Hoe kunnen jullie zo kalm zijn in deze situatie?!"
Huilend storm ik de trap op naar boven, ik roep nog na "ik wil alleen zijn!" En gooi de deur achter me dicht. Zo, even rust aan mijn hoofd. Ik kruip in mijn bed en doe oordopjes in met muziek en leg mijn hoofd rustig neer. Alex zal zo wel terugkomen... en dan neemt ze Eline en Mel mee. Ja, het komt goed.

POV ONBEKEND

Ik gluur tussen de bomen, daar loopt ze dan. Mijn prinsesje, prinses alexandra. Wat jammer dat dit het laatste moment van je leven zal zijn, dat je familie je nooit meer terug zal zien. Ach ach.

Ik sluip langs de bomen en struiken zo zachtjes als ik kan, ik zoek het juiste moment om haar te bespringen..
*krak!* SHIT!
Ik hou mijn adem in en kijk vanachter een struik naar alexandra, ze kijkt bang.
"W-wie is daar?" Zegt ze zachtjes.
Ik blijf stil, kans verspilt... maar ik krijg je nog wel. Ik zie dat alex het op een lopen zet, en dan verdwijnt ze uit mijn zicht.

POV ALEXANDRA

Wat was dat? Wat hoorde ik? Oh mijn god ik moet hier weg. Ik versnel mijn pas en zet het op een lopen. Ik raak buitenadem. "Waarom heb ik dit gedaan, waarom offer ik mij altijd op voor dat stelletje onbenullen. Ik kon beter gewoon weg vluchten naar huis toe" en dan voel ik een warme straal over mijn wang lopen... thuis. Wat wil ik graag naar huis.

POV ONBEKEND

Ik loop terug naar de boom waar ik Eline en Mel heb achter gelaten.

Zodra ik daar aankom zie ik dat Eline al sterk verzwakt is.
"Heb je honger boterbloempje?"
Ze kijkt me met haar schattige bruine ogen aan. "Water" kreunt ze
Ik lach. Wat denkt ze wel niet.
Ik pak een mes uit mijn zak, Eline kijkt verschrikt op. "Nee alstjeblieft" smeekt ze me.
Met het mes snij ik het touw los. Ze kijkt me verbaast aan. Ik til haar op, aangezien lopen hem niet meer gaat worden en neem haar mee. Mel laat ik achter... voor nu. Ik moet ze verstoppen

Ik til haar over mijn schouder en neem haar mee naar mijn schuilplaats... waar niemand haar ooit zal vinden

Word vervolgd...