schaakmat

hoofdstuk 7

A/N

extra lang hoofdstuk omdat het zo lang geduurt heeft voor ik iets publiceerde! het word wel een hoofdstuk met heel veel verschillende POVS, omdat ie zo lang is, de volgende hoofstukken probeer ik in 1 pov te doen, of misschien 2. Enjoy!

xx mel

***

POV Mel

Zuchtend trek ik de deur van het slot en door de harde wind vliegt hij direct open. Moet de rest nou weer zo schijterig zijn? Ik stap over de drempel en loop richting het schuurtje waar het geluid vandaan komt.

POV onbekend

Ik kijk wie er naar buiten komt. Het maakt me niet uit wie, ik neem er eentje. Het spijt me meiden. Maar dit is payback. Payback is a bitch!

POV Mel

Ik draai me om, ik hoorde wat geluid achter me en ik voel het zweet op mijn rug staan. Mel wat doe je, het is de wind maar. je word toch niet ook zon bangerik. Maar nee dit voelt niet goed. Ik sta met me rug naar het schuurtje en gluur in de verte. In no time voel ik twee ijskoude handen om mijn nek en ik hap naar lucht. Een koude plaat raakt mijn nek aan en het enige wat ik de persoon hoor zeggen is "Een gil, een geluidje en je bent dood meisje" En dan word ik meegesleurt het donkere bos in. Angstig en niet wetend wat er gaat gebeuren.

POV Eline

Hoelang zit ik hier nou al vastgebonden? 3 uur, 10 uur? 48 uur? Ik weet het niet meer, ik ben de tel kwijt. het briefje ligt nogsteeds naast mij. Ik durf er niet naar te kijken. "morgenavond ben je dood" Stond erop, het is nu bijna ochtend. Ik heb nog een hele dag. Ik graaf diep in mijn gedachten. Het touw los krijgen heb ik al geprobeert, werkte niet. naast dat, moet ik heel erg nodig plassen. Dat werkt ook niet mee. Zuchtend val ik tegen de boom aan en sluit ik mijn ogen. Misschien moet ik maar accepteren dat het einde nabij komt. Dan ben ik hier ook van af... toch? Hoe zou het met de rest gaan. Zouden ze zich uberhaupt zorgen maken? Waarschijnlijk niet. Lekker rustig zo.

POV Nina

Oke, genoeg. Ik heb Sophie beloofd dat we een uur later de politie zouden bellen. En trouwens, waar is Mel gebleven? Iedereen kijkt mij slaperig aan. we hebben hier zeker een half uur zitten wachten op mel. We gingen er eigenlijk allemaal van uit dat ze een stukje het bos in was gegaan om verder te zoeken. Geen idee waarom we daar vanuit gingen want dat zou gewoonweg dom zijn, maar het was het makkelijkste om te denken dat er niks aan de hand was. Vooral omdat Sophie zo snel in de stress schiet. Over Sophie gesproken, ze zit de afgelopen 2 uur al non stop huilend op de bank. Alex zit naast haar met een arm om haar heen, een beetje verveeld voor zich uit te staren. Terwijl ik uit het raam tuur opzoek naar enig teken van leven. Niets

"Oke dit is genoeg geweest, sophie, alex, we bellen de politie nu"

Alexandra kijkt me vernietigend aan. "En hoe waren wij van plan dat te doen? Met ons gebrekkig engels en ons 0% verstand van italiaans?"

Ik kijk haar aan en kijk dan naar sophie, rustig, zonder ook maar iets te zeggen grijp ik naar mijn telefoon en toets ik het alarm nummer in.