gepest, gestalkt gelieft (voltooid) #Wattys2015

2.19 - eindelijk

2 weken later

Morgen is het zo ver. Morgen stoppen ze de behandeling. Hoeveel ik ook protesteer. Morgen zou ze dood gaan...

P.o.v Jasmin
Waar ben ik? Kan ik kijken? Ik wil wel kijken maar ik krijg mijn ogen niet open. Kan ik om hulp vragen? Ik wil mijn mond open, maar het lukt niet. Kan ik geluid maken? Ik wil wel... maar het kan niet. Bewegen dan? Ik probeer van alles maar ik kan niets. Ik hoor iets vaags om me heen. Dan voel ik iets tegen mijn hand. Even spant mijn wijsvinger zich aan en kan ik bewegen. Ik hoor iemand iets zeggen. Mijn ogen... ik kan ze bewegen. Ik open ze en zie het gezicht van Back..

P.o.v Back.

Ik pak Jasmin's hand. 'Je ligt hier al zo lang. Ze geven het op.' Ineens voel ik haar wijsvinger bewegen. 'Jasmin? Kun je me horen?' Haar ogen bewegen en openen zich. Ze kijkt me recht in mijn ogen aan. Ik glimlach naar haar. jammer dat haar ouders niet in de buurt zijn. 'Back.' Zegt ze met moeite. 'Slang... uit.' Ik haal de lang waadoor ze ademt uit haar mond en neus. Ze ademt zelf. Er rolt een traan over mijn wang. Jasmin veegt hem van mijn wang en laar haar arm weer naast haar liggen. 'Rustig aan Jasmin. Weet je nog wat er gebeurt is?' 'Aniek... berg... jij... pistool.' Ze heeft moeite met praten maar kan het wel. Ze glimlacht. 'Ik ben blij dat je er weer bent.' 'Ja.' De dokter komt binnen. 'Aaa. Ze is wakker. Wat een wonder.' 'Yup.' Hij gaat naast haar zitten. 'Hoe heet je?' 'Jasmin de graaf.' 'En hoe oud ben je?' 'Negentien.' 'En wie is hij.' 'Back van de laar.' 'En hoe laat is het?' Ze kijkt naar de klok. 'Elf uur.' Hij schijnt met een lampje in haar ogen. 'Ik doe vanmiddag nog wat onderzoek met haar.' 'Is goed. Bedankt dokter.' Hij verlaat de kamer. 'Heb ik... geslapen?' Ik knik. 'Heel lang.' Ze kijkt me aan. 'Knuffel?' Ik geef haar een knuffel. Het is fijn haar prachtige ogen weer open te zien. Ik pak een glas uit de kast en vul hem met water. Ik doe er een rietje in en ze drinkt wat. 'Dankje.' Ik zet het glas weg. Ik kan het niet laten en geef haar en zoen op haar lippen. Ze gaat er in mee. Als onze lippen los komen zeg ik: 'Sorry, ik heb je gewoon gemist.' 'Geen probleem.' Ze lacht. De deur gaat open. 'Mama, papa.' 'Jasmin... je bent wakker.' Haar moeder begint weer te huilen haar vader heeft haar een kus op haar voor hoofd. 'Back... Aniek?' Vraagt ze ineens. 'Wil je haar zien?' 'Nee... Aniek weg?' Ik haal mijn schouders op. 'Weet ik niet. Maar dat is nu niet belangrijk.' Ze knikt instemmend. Ik kom naast haar op bed zitten. 'Waarom moest ik... berg komen?' Vraagt ze me opeens. 'Ik wilde een romantische picknick houden.' Verzin ik snel. 'Lief.' Ik geef haar een kus. De dokter loopt binnen. 'Ik ga even Jasmin mee nemen voor onderzoek. Ze is zo terug. Maar ze mag nog steeds niet te veel stress hebben he.' De dokter neemt Jasmin mee. 'Ik zei het toch. Jullie wilde haar leven eindige terwijl ze een vechter is.' 'Sorry, er was maar een kans van 20% dat ze zou leven.' Zegt haar moeder snikkend. Ik zucht...

Nieuw deel. Wat vinden jullie? Vote, share, comment, folow. Thnx xxxx.