Embracing the Heartless Lies (Isla Lavinia Series 2)

Kabanata 25

Kabanata 25

Take Care

My heart is aching in every way with his pure word. Like in those, he's not in the pretensions. He let it all go and faced me barely with his life painfully. Like he's truly in pain and hurting. Parang hindi kinakaya ng puso ko ang mga bagay na nabubuo sa isip ko.

Kung paano niya ako napilit na sumama sa kaniya pauwi ay hindi ko na alam. Parang sa isang pitik na naman ay bumigay ako. Ilang beses ko nang pinaalalahanan na ilayo ang sarili ko sa kaniya. But seems like he's assurance will always flew out my fears...

“Iuwi lang kita sa inyo ngayon... I won't bother you... I won't use this as an advantage...” ang pagsusumamo sa mata niya'y naging dahilan nang pagkabog ng puso ko.

Suminghap ako. “How I will know, right? I don't trust you.”

Napakurap siya. Padarag akong tumayo at tinulak siya. Nilalamig na ako dahil na rin sa suot kong halos basa na. Kanina'y sinuot niya sa balikat ko lamang ang coat niya upang maibsan ang lamig na nararamdaman ko.

“Ardi—”

I gritted my teeth, still on the ground that I'll be better without him.

“Maghahanap na lang ako ng iba! I can find a taxi, anywhere! Or a tricycle! Hindi ko kailangan ang tulong mo!” I cut him off.

He glared at me with my stubbornness. He clenched his jaw. Pinasadahan niya ang buhok dahil sa frustration. Tinapatan ko nang galit kong mata ang paningin niya.

“Are you seriously thinking you can find someone in this situation? C'mon, iuwi lang kita sa inyo... It's dangerous here... Baka bukas pa tumila ang ulan at basang basa ka na...” marahan niyang sabi.

My heart hammered in pain.

“Don't you think it's more dangerous for me to be with you—” I stopped when darkness swallowed his eyes.

Umigting ang kaniyang panga sa kabila ng pagsubok na maging marahan.

“I am the danger who'll protect you. You're safe with me, Adira,” tugon niya. “And if you think I'll harm you, it'll never be with me...”

Those words were enough to calm me. Hindi ko matukoy kung bakit bigla akong bumigay na naman. He's assurance made me feel safe. That he let me feel that he's obliged with his words... and he's been the shield for a long time.

Kahit yata gaano kong iwas sa kaniya ay nahahanap ko pa rin ang sarili kong sumusuway. I let him drive me home. Pinayong niya pa sa akin ang coat niya nang tumungo kami sa kotse niya. Halos walang silbi naman iyon dahil basa na ako.

He immediately open his car frontseat. Ngayon ko lamang natanto kung gaano kamamahalin ang kotse niya. Nang makapasok kami ay nabasa ko kaagad ang upuan. Umikot naman siya patungong driver seat.

I gasped with my caused. Even though the familiar smell of the car sooth on my nose, I was a bit worried for the wet seat. Naghanap ako nang p'wedeng isapin upang hindi masyadong mabasa. Ayaw kong sisihin niya ako rito at mag-away na naman kami.

“Don't mind it,” he said when he realize my worries.

I blink twice. “Pero basa na 'yung upuan.”

“Does it matter?” he said, as if proving a point.

I bit my lip. Hindi na ako nakipagtalo sa kaniya dahil alam kong wala iyon patutunguhan. Tumango na lamang ako at umiwas ng tingin.

Sa mg oras na ito ay gusto ko na lamang umuwi. This day was too exhausted for me, I wanted to rest. Hindi ko rin maiwasan maramdaman ang lamig dahil sa aircon ng kotse niya. I hugged the coat on my body to ease the coldness.