Embracing the Heartless Lies (Isla Lavinia Series 2)

Kabanata 11

Kabanata 11

Everything

“Let's go. I'll drive you to your school.”

Another morning in the week, and it's Easton infront of our house. He's here to pick me up and drive me to school. Ganito palagi ang nangyayari kaya hindi na ako nagulat na narito na naman siya ngayon.

Minsan nga ay napaiisip na rin ako tungkol sa trabaho niya. Araw-araw niya akong hatid-sundo pag may pasok. Hindi ko alam kung makakaapekto na ba iyon sa mga responsibilidad niya o trabaho.

“Hindi ka ba malilate sa trabaho mo?” tanong ko nang makapasok.

Tumaas ang kilay niya bago kumurba ang labi sa isang ngsi. “As long as I am with you, it's okay.”

I arched my brows.

“It's not good, Easton. Kung malilate ka ay 'wag mo na akong sunduin...”

Napatawa siya nang bahagya. “What? Work over you? No way.”

Mas lalong lumalalim ang kunot ng aking noo. Hindi ko makuha kung nagbibiro ba siya ngayon. Minsan ay gustong-gusto niya lamang akong pikunin kaya ganyan siya umasta.

“I have my own car, I can drive. Work is important.”

“You're more important than work.”

“Easton, I am serious!”

Napahagalpak siya sa tawa. Napaismid ako.

“Alright, I'm kidding. Chill,” pampalubag loob niya pa kahit na kurba pa rin ang kaniyang labi sa pagkatuwa. “I am not late, Ardi, it's okay. Besides, ihatid pa rin naman kahit ang mangyari.”

Umiling na lamang ako at hindi nagsalita. Pagganyan ang asta niya ay walang patutunguhan ang usapan namin dahil hindi siya nagseseryoso.

Pinanood ko na lamang siyang magdrive kaysa magsalita. He was already wearing his work attire, a long sleeve white polo with three buttons open and slacks. His polo was bit disheveled while he was maneuvering his car.

Ganoon pa man ay ang pormal ng suot niya, pero siya ay hindi pormal. However, it was a usual compliment that he looks drop dead gorgeous what ever he wear.

Damn, boy, I couldn't still believe this man is now my boyfriend. Hindi pa rin ako makapaniwala roon. Syempre ay gulat dahil wala sa mga ekspektasyon ko iyon.

Although the time he asked if he could court me already took my sanity away, what's more this, right? Minsan napaiisip ako kung panaginip ba ang mga nangyayari?

Iyon ang pabalik-pabalik sa isip ko hanggang nakarating kami sa tapat ng RU.

“I'll pick you up later, so wait for me, right?” may pagbabanta sa boses niya dahil minsan na akong umalis dito upang hindi niya masundo. May trabaho kasi siya noon at may meeting, pero sinong maniniwala na ipinacancel niya ang schedule meeting para lang sunduin ako?

“I will,” I replied.

I took off my seatbelt and get my bags. My heart raced when he leaned closer and softly kiss my cheeks before I go down. My face flushed.

“Take care! Wait me later! I love you!” saad niya nang makalabas ako sa sasakyan.

I nodded and waved my hand. Akala ko ay aalis na siya pero nakatigil pa rin, animoy may hinihintay.

“Ano pa?”

“I love you?” His brow up.

Napapikit ako nang mariin at natawa nang bahagya. Para namang ikatatapos yun ng mundo niya iyon.