Embracing the Heartless Lies (Isla Lavinia Series 2)

Kabanata 28

Kabanata 28

Respect

Napakurap ako. Hindi ko mahagilap ang sapat na dahilan kung bakit sumama ako sa kaniya. Kung paanong nahanap ko ang sarili ko na pumasok sa sasakyan niya at kasama siya.

Salubong ang kilay ko sa byahe. Hindi ko maintindihan kung bakit ganito ako. Or even how do I feel. Hindi ko makalma ang puso kong kumakabog sa sakit habang inaalala ang mga salita niya.

Easton, on the other hand, continually drive. Pansin ko ang palagiang pagsulyap niya sa akin. Hindi ko tuloy mapigilan ang paglingon din sa kaniya.

Our eyes met. His deep chestnut eyes tell everything, as if a soulful... a mystery that I can't solve. I gulped through my hurting heart as I avoid my gaze. Walang nagsasalita sa pagitan namin.

Hindi ako makapagsalita dahil hindi ko rin naman alam ang sasabihin ko. Hindi ko maintindihan ang damdamin ko.

I tried to looked around so my unwanted thoughts might vanished. Hindi ko gusto ang mga naiisip ko. Kaagad kong napansin kung gaano nga kamahalin ng kotse niya.

His usual perfume since then was soothing my nose. Hindi pa rin pala siya nagpapalit ng pabango? Napansin ko rin na ng bagong labas na sasakyan ang sasakyan niya ngayon.

Well, this is all usual to a rich like him.

His expensive car suited him very well. Nagmukhang maliit ang steering wheel dahil sa kamay niya. His eyes were on the road, glancing me always for a moment.

Hindi ko alam kung paano ako nakasalba sa mga oras na iyon. Sinabi ko ang address ng condo ko sa kaniya at doon niya naman ako dinala. Hindi ako nagsalita sa bawat mintong lumilipas.

The silence will probably drive me insane if we didn't just get infront of my condo unit. Mabilis akong bumaba at nagpasalamat.

His car window was rolled down as he watched me from inside. It bother me a bit and was conscious about myself. Nilagay ko ang iilang strands ng buhok ko sa aking tainga.

“Thanks for the ride...” mahinang saad ko.

I bothered to hand a money. Alam kong ayaw niya nang ganoon pero pasasalamat na lamang iyon. At para na rin doon sa mga taga ayos na tinawagan niya.

His brows arched as he looked at the money I hand. He clenched his jaw and looked at me in mockery.

“Why do you keep insulting me?” he asked intently.

Napakurap ako at nawalan ng sasabihin.

“W-well, if you don't want... doon na lang sa taga-ayos,” sabi ko.

He clenched his jaw. “I can pay.”

“It's my car—”

“Does it matter?” he asked insultedly.

I was lack of words to answer. Hinayaan ko na lamang siya. It didn't take that long when he departure. Sinubukan kong alisin ang mga nangyaring iyon sa isip ko nang gabing iyon. I don't want him to occupy my mind.

Kinabukasan, pumasok ako nang trabaho. Dapat ay ipadadala na ang kotse ko ngunit may dinner ako sa bahay ng de Vera at maaring doon na rin ako magpalipas ng gabi.

From Easton :

Alright. Just tell me when you're free, I'll sent it to your home.

Nagkamaliwanagan kami roon. Funny how it doesn't bother me. Hindi maintindihan ang parte sa akin na kampante na kahit hindi iyon iuwi muna ay nasa matinong kamay. I just gasped.